هنر رمانسک

هنر رمانِسک ( به انگلیسی: Romanesque art ) یا رومی وار، نوعی شیوهٔ معماری مربوط به سدهٔ یازدهم و دوازدهم است که مرکز آن ایتالیا بود. این نوع معماری از معماری روم و بیزانس تأثیرات اصلی را در طرح و بنای معماری دریافت کرد و در تزئینات داخلی نیز تأثیرات فراوانی از نگاره های ایرانی و بین النهرین گرفت. بیشترین تأثیر را هم بر روی معماری گوتیک گذاشت. در این نوع معماری یک جفت برج ( سازه ) عظیم چهارگوش وجود دارد، ستون ها کلفت ترند، فضای محراب کلیسا به منظور حضور افراد بیشتر گسترده تر است و برای جلوگیری از آتش سوزی از چوب در فضای کلیسا استفاده نمی شود. در این دوره نقش برجسته ها که حدود ۶۰۰ سال متروک مانده بودند، دوباره احیاء شدند و در ساختمان کلیسا به کار رفتند، به گونه ای که می توان گفت پیکرتراشی به بخش ِ جدایی ناپذیرِ سردر کلیساها تبدیل شد. نقش برجستهٔ داوری اخروی مربوط به کلیسای اوتن ( ۱۱۳۰–۱۱۳۵ ) یکی از معروف ترین نقش برجسته های این دوره است. [ ۱]
• کلیسای پیزا در پیزا ( 1099 )
• کلیسای سنت اتین در کان ( ۱۰۶۸ م )
• کلیسای سن سرنن در تولوز ( ۱۰۷۰–۱۱۲۰ )
• کلیسای سن ساوین سورگار تامب ( ۱۰۶۰–۱۱۱۵ )
• کلیسای سنت آمبرو جیو ایتالیا