هنر در پرو

مجسمه سازی و نقاشی در پرو تعریف خود را از آتلیه ها یی آغاز می کند که توسط راهب هایی یافت شده که شدیداً تحت تأثیر مکتب باروک شهر سویل ( اسپانیا ) قرار گرفته بودند. در این پیشینه، غرفه های گروه همخوانی کلیسای اعظم، آب نمای میدان اصلی در بخش لیما و بخش بزرگی از مصنوعات استعماری ثبت شده بودند.
دورگه شدن هنری بیشتر در نگارگری تشدید می شود. این دورگه شدن بدون ابهام، میراث بومی را گردآوری نموده و بدون کاستن از آن، تداوم تاریخی را عینیت می بخشد. شما می توانید این موضوع را در تصویر زندانی آتاهوآلپا، اثر دیگو دمورا یا در بوم های نقاشی نگارگران ایتالیایی ماتیو پرز د آلسیو[ ۱] و آنجلینو مدورو[ ۲] ، یا اسپانیایی هایی چون فرانسیسکو بخارانو[ ۳] و جی. دی. ایلسکاس[ ۴] و جی. رودریگز[ ۵] کریول مشاهده نمایید.
طی قرن هفدهم و قرن هجدهم، سبک باروک در حوزه هنرهای پلاستیک نیز غالب شد. در قرن ۱۹ ام| نوزدهم، سبک های فرانسوی روکوکو و نئوکلاسیک فرانسوی و جریانهای رمانتیک، بهترین عرضه کنندگان خود را در ال. مونته رو، ایگنسیو مرینو و فرانچسکو ماسیاس یافتند.
در قرن بیستم، تأسیس مدرسه هنرهای زیبای لیما ( ۱۹۱۹ ) موج شدیدی را در مجسمه سازی و نقاشی پرو در پی داشت.
در مجسمه سازی، برخی نام های مهمی بوده اند مانند لوئیز آگورتو[ ۶] ، ال. والدتارو[ ۷] ، خواکوین روکا ری[ ۸] ، جی. پیکوئراس[ ۹] ، آلبرتو گوسمیان[ ۱۰] ، ویکتور دلفین[ ۱۱] و اف. سانچز[ ۱۲] . همچنین وجود افرادی مانند: دانیل هرناندز[ ۱۳] ، آر. گراو[ ۱۴] ، چزار کوئیپس آسین[ ۱۵] و خوزه سابوگال[ ۱۶] در میان نگارگران. سابوگال رهبر نهضت بومی بوده اند. این جنبش یکی از تکیه گاه های نقاشی معاصر پرو بوده که اسامی بیشتر عرضه کنندگان آن به این شرح هستند: فرناندو سیزلو[ ۱۷] ، آلبرتو داویلا[ ۱۸] ، آرماندو وییگاس[ ۱۹] ، سابینو اسپرینگت[ ۲۰] ، ویکتور هوماردا[ ۲۱] ، ام. ای. کوآدروس[ ۲۲] ، آنخل چاوز[ ۲۳] ، میلنر کاخاهوآرینگا[ ۲۴] ، تیسلا تسوچیا[ ۲۵] ، دیود هرسکوویتز[ ۲۶] ، اسکار آلن[ ۲۷] و کارلوس روئیا[ ۲۸] .