هنر برای هنر

دانشنامه آزاد فارسی

هنر برای هنر (aestheticism)
در هنر، اعتقاد به این که هنر فی نفسه هدف است، و به غایت اخلاقی، دینی، سیاسی، یا تربیتی نیاز ندارد. تئوفیل گوتیه، نویسندۀ فرانسوی، در ۱۸۳۲ نظریۀ «هنر برای هنر» را مطرح کرد، و شاعران و نقاشان سمبولیستفرانسوی در نیمه های قرن ۱۹ بدان اقبال کردند. این مکتب، در اواخر قرن ۱۹ با شکل گیری جنبش زیباشناختیدر انگلستان شکوفا شد. در هنر غرب تأکید بیشتر بر فرم تا محتوا، تا قرن ۲۰ برجا ماند. کلایو بلو راجر فرایبا تأکید بر فرمالیسم، از پیروان این گرایش بودند. در انگلستان هنرمندان پیشارافائلی(از ۱۸۴۸) پایه های مکتب اصالت زیباشناسی را استوار ساختند؛ دانته گابریل روستّی، ادوارد برن ـ جونز، و اَلجرنون چارلز سوئینبرنبا پیروی آگاهانه از هنر قرون وسطایی، حسرت زیبایی آرمانی را متجلّی ساختند. نگرش های این جنبش در نوشته های اسکار وایلد، و والتر پِیتِرو تصویر گری های اوبری بیردزلیتجلّی یافته است. این مکتب از حامیان جنبش هنرها و صنایع دستی، و آرنووبه شمار می رود. اندیشۀ اصالت زیباشناسی، بر دیدگاه ایمانوئل کانت، فیلسوف آلمانیِ قرن ۱۸، مبتنی بود، که اعتقاد داشت هنر فقط باید با ملاک های خودش ارزیابی شود، نه با چیزی خارج از آن.

پیشنهاد کاربران

بپرس