هنر ایران یکی از غنی ترین میراث های هنری در تاریخ جهان است و دربرگیرندهٔ بسیاری از رشته ها از جمله معماری، نقاشی، بافندگی، سفالگری، موسیقی، رقص، خوشنویسی، فلزکاری و نزدیک ۳۰۰۰ گونهٔ هنر مختلف در ۴۰۰ گروه هنری است.
... [مشاهده متن کامل]
از هزارهٔ چهارم تا هزارهٔ دوم پیش از میلاد، هنر در ایران، بیشتر شامل عناصری از باورهای دینی می شده است. ظرف های منقش و کنده کاری هایی همانند آنچه که در کورانگون و نقش رستم صورت گرفته، از بازماندگان آثار هنری آن دوران هستند. در اواخر هزارهٔ سوم و در هزارهٔ دوم، صنعت برنز در ایران، با مهارت بالا و استادی دنبال شد. در این دوران، سفال سازی ظریف گردید و نقوش جاندارانی بر آنان گذارده شد. مجسمه هایی نیز در تورنگ تپه یافت شده اند که احتمال دارد، ساخت مردم همین دوران باشند. در کاخ های هخامنشی، با همکاری تمام کشور، تلاش شده است که تصویری از آن دوران نمایش یابد و هنرهای بسیاری در ساخت آنان به کار رفته است؛ سنگ نگاره ها و کنده کاری ها، جزئیات رنگی، روکش های طلا و برنز و نقوش روی اشیاء درونی ساختمان ها، بخشی از هنر هخامنشی هستند که تاکنون حفظ شده اند. پس از هنر پارت ها که تحت تأثیر هنر یونانی بود، هنر ساسانیان، تمدن ایرانی را بار دیگر زنده کرد. هنر ساسانی، از فرهنگ های دیگر هم اثر گرفت اما اساساً ایرانی بود؛ از رویدادهای مهم در این دوران، این بود که معماری طاق دار در ساختمان ها رواج یافت. معماری ایرانی در طول تاریخ همواره به عنوان عالی ترین بخش هنر ایران، شناخته شده است. این معماری در دوره های هخامنشیان، پارت ها و ساسانیان برتر بوده است و در دوران اسلامی نیز برتری خود را حفظ کرد.
در کل، فرهنگ دوره اسلامی در ایران، مکاتب بومی قدرتمندی از هنرهای تجسمی را توسعه نداد. اما موارد استثنایی نیز وجود دارد؛ یکی از این موارد مهم، گسترش نگارگری ایرانی در مکاتبی چون مکتب شیراز و اصفهان است. با این حال، نگارگری ایرانی، در اواخر دوران صفوی، رو به انقراض رفت. اما هنرهایی چون خوش نویسی ایرانی، تذهیب، بافندگی، سفال ایرانی و فلزکاری ادامه یافتند. نقاشی و مجسمه سازی کلاسیک غربی در اواخر سده ۱۹ میلادی وارد ایران و با مضامین ایرانی تطبیق داده شدند. گرایش به اسلامی سازی پس از انقلاب ۱۳۵۷، هنرهای تجسمی را محدود کرد اما این هنرها همچنان از راه نمایشگاه ها و سپس با دسترسی به اینترنت، در حال پیشرفت هستند.
... [مشاهده متن کامل]
از هزارهٔ چهارم تا هزارهٔ دوم پیش از میلاد، هنر در ایران، بیشتر شامل عناصری از باورهای دینی می شده است. ظرف های منقش و کنده کاری هایی همانند آنچه که در کورانگون و نقش رستم صورت گرفته، از بازماندگان آثار هنری آن دوران هستند. در اواخر هزارهٔ سوم و در هزارهٔ دوم، صنعت برنز در ایران، با مهارت بالا و استادی دنبال شد. در این دوران، سفال سازی ظریف گردید و نقوش جاندارانی بر آنان گذارده شد. مجسمه هایی نیز در تورنگ تپه یافت شده اند که احتمال دارد، ساخت مردم همین دوران باشند. در کاخ های هخامنشی، با همکاری تمام کشور، تلاش شده است که تصویری از آن دوران نمایش یابد و هنرهای بسیاری در ساخت آنان به کار رفته است؛ سنگ نگاره ها و کنده کاری ها، جزئیات رنگی، روکش های طلا و برنز و نقوش روی اشیاء درونی ساختمان ها، بخشی از هنر هخامنشی هستند که تاکنون حفظ شده اند. پس از هنر پارت ها که تحت تأثیر هنر یونانی بود، هنر ساسانیان، تمدن ایرانی را بار دیگر زنده کرد. هنر ساسانی، از فرهنگ های دیگر هم اثر گرفت اما اساساً ایرانی بود؛ از رویدادهای مهم در این دوران، این بود که معماری طاق دار در ساختمان ها رواج یافت. معماری ایرانی در طول تاریخ همواره به عنوان عالی ترین بخش هنر ایران، شناخته شده است. این معماری در دوره های هخامنشیان، پارت ها و ساسانیان برتر بوده است و در دوران اسلامی نیز برتری خود را حفظ کرد.
در کل، فرهنگ دوره اسلامی در ایران، مکاتب بومی قدرتمندی از هنرهای تجسمی را توسعه نداد. اما موارد استثنایی نیز وجود دارد؛ یکی از این موارد مهم، گسترش نگارگری ایرانی در مکاتبی چون مکتب شیراز و اصفهان است. با این حال، نگارگری ایرانی، در اواخر دوران صفوی، رو به انقراض رفت. اما هنرهایی چون خوش نویسی ایرانی، تذهیب، بافندگی، سفال ایرانی و فلزکاری ادامه یافتند. نقاشی و مجسمه سازی کلاسیک غربی در اواخر سده ۱۹ میلادی وارد ایران و با مضامین ایرانی تطبیق داده شدند. گرایش به اسلامی سازی پس از انقلاب ۱۳۵۷، هنرهای تجسمی را محدود کرد اما این هنرها همچنان از راه نمایشگاه ها و سپس با دسترسی به اینترنت، در حال پیشرفت هستند.
