هِنْتْسِه،هانس وِرنِر (۱۹۲۶)(Henze, Hans Werner)
هِنْتْسِه،هانس وِرنِر
آهنگ ساز آلمانی. از لحاظ سبک پرتنوع و ناآرام و به سبب نوعی حساسیت شدید و گیرایی ادبی و استفادۀ فریبنده از رنگ آمیزی ارکستری شاخص است، که نمونه های آن در اپرای مرثیه برای عشاق جوان(۱۹۶۱) و کانتات زیبا بودن(۱۹۶۳) دیده می شود. از میان آثار اخیر او، اپرای خیانت به دریا(۱۹۹۲) درخور ذکر است. هِنتسه در هایدلبرگ، سوئیس، زیرنظر ولفگانگ فورتنِرو در پاریس، زیرنظر رنه لایبوویتستحصیل کرد. از آرنولد شونبرگتأثیر پذیرفت، هر چند یک آهنگ ساز دودکافونیک متعصب و سرسخت نشد، برای پیشرفت باله در آلمان نیز تلاش های بسیاری انجام داد؛ از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ مشاور باله در اپرای ویسبادنبود. در ۱۹۵۳ به ایتالیا نقل مکان کرد، و در آن جا موسیقی او گستردگی بیشتری یافت، که این موضوع در اپرای باساریدها(۱۹۶۶) نیز آشکار است. درپی ناآرامی های دانشجویی ۱۹۶۸ ناگهان بنای موسیقایی ارزشمند را به سود یک موضع سوسیالیستی ستیزه جویانه رها کرد و آثاری تند و گزنده همچون اِل سیمارون(۱۹۷۰) و صداها(۱۹۷۳)، شامل آهنگ هایی تلخ بر ۲۲ شعر انقلابی، ساخت که اغلب آن ها سونوریته ای جادویی داشتند. اپرای ما به سوی رودخانه می آییم(۱۹۷۶) و بالۀ اورفئوس(۱۹۷۹) با همکاری ادوارد باندساخته شدند. در سال های اخیر، هِنتسه به گذشتۀ موسیقی روآورده و بیشتر تغزلی و تفصیل گرا شده است: بازسازی او از اپرای بازگشت اولیساثر مونته وردیدر ۱۹۸۵ در سالزبرگ، به روی صحنه رفت. ازجمله آثار اوست: صحنه ایلرد جوان، گربۀ انگلیسی، ارکستری دوپّیو کنچرتو (کنسرتوی دوتایی)برای اُبوآ، هارپ و سازهای زهی (۱۹۶۶)، رکویِم(۹ کنسرتوی روحانی) برای پیانو، ترومپت، و ارکستر مجلسی (۱۹۹۲). آوازی ترانه های ناپلی(پنج ترانه) برای باریتون و ارکستر (۱۹۵۶)، نکتورن ها و آریاهابرای سوپرانو و ارکستر (۱۹۵۷)، کامِرموزیک (موسیقی مجلسی)برای تنور، گیتار، و ارکستر مجلسی (۱۹۵۸)، آریوزیبرای سوپرانو، ویولن و ارکستر از روی تاسّو(۱۹۶۳)، شناور مدوسا، اوراتوریو به یاد چه گوارا(۱۹۶۸)، جستاری دربارۀ خوک ها(۱۹۶۹)، موسیقی سلطنتی زمستانی.
هِنْتْسِه،هانس وِرنِر
آهنگ ساز آلمانی. از لحاظ سبک پرتنوع و ناآرام و به سبب نوعی حساسیت شدید و گیرایی ادبی و استفادۀ فریبنده از رنگ آمیزی ارکستری شاخص است، که نمونه های آن در اپرای مرثیه برای عشاق جوان(۱۹۶۱) و کانتات زیبا بودن(۱۹۶۳) دیده می شود. از میان آثار اخیر او، اپرای خیانت به دریا(۱۹۹۲) درخور ذکر است. هِنتسه در هایدلبرگ، سوئیس، زیرنظر ولفگانگ فورتنِرو در پاریس، زیرنظر رنه لایبوویتستحصیل کرد. از آرنولد شونبرگتأثیر پذیرفت، هر چند یک آهنگ ساز دودکافونیک متعصب و سرسخت نشد، برای پیشرفت باله در آلمان نیز تلاش های بسیاری انجام داد؛ از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ مشاور باله در اپرای ویسبادنبود. در ۱۹۵۳ به ایتالیا نقل مکان کرد، و در آن جا موسیقی او گستردگی بیشتری یافت، که این موضوع در اپرای باساریدها(۱۹۶۶) نیز آشکار است. درپی ناآرامی های دانشجویی ۱۹۶۸ ناگهان بنای موسیقایی ارزشمند را به سود یک موضع سوسیالیستی ستیزه جویانه رها کرد و آثاری تند و گزنده همچون اِل سیمارون(۱۹۷۰) و صداها(۱۹۷۳)، شامل آهنگ هایی تلخ بر ۲۲ شعر انقلابی، ساخت که اغلب آن ها سونوریته ای جادویی داشتند. اپرای ما به سوی رودخانه می آییم(۱۹۷۶) و بالۀ اورفئوس(۱۹۷۹) با همکاری ادوارد باندساخته شدند. در سال های اخیر، هِنتسه به گذشتۀ موسیقی روآورده و بیشتر تغزلی و تفصیل گرا شده است: بازسازی او از اپرای بازگشت اولیساثر مونته وردیدر ۱۹۸۵ در سالزبرگ، به روی صحنه رفت. ازجمله آثار اوست: صحنه ایلرد جوان، گربۀ انگلیسی، ارکستری دوپّیو کنچرتو (کنسرتوی دوتایی)برای اُبوآ، هارپ و سازهای زهی (۱۹۶۶)، رکویِم(۹ کنسرتوی روحانی) برای پیانو، ترومپت، و ارکستر مجلسی (۱۹۹۲). آوازی ترانه های ناپلی(پنج ترانه) برای باریتون و ارکستر (۱۹۵۶)، نکتورن ها و آریاهابرای سوپرانو و ارکستر (۱۹۵۷)، کامِرموزیک (موسیقی مجلسی)برای تنور، گیتار، و ارکستر مجلسی (۱۹۵۸)، آریوزیبرای سوپرانو، ویولن و ارکستر از روی تاسّو(۱۹۶۳)، شناور مدوسا، اوراتوریو به یاد چه گوارا(۱۹۶۸)، جستاری دربارۀ خوک ها(۱۹۶۹)، موسیقی سلطنتی زمستانی.
wikijoo: هنتسه،هانس_ورنر_(۱۹۲۶)