هناء
لغت نامه دهخدا
هناء. [ هَِ ] ( اِخ ) بطنی از قبیله طی و آنان فرزندان هنأبن عمروبن غوث بن طی هستند. ( صبح الاعشی ).
هناء. [ هَِ ]( اِخ ) دهی است از بخش کوهک شهرستان جهرم. دارای 393تن سکنه ، آب آن از قنات و محصول عمده اش غله ، پنبه ، خرما و انگور است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2 ).
هناء. [ هََ ن َ ءْ ] ( ع مص ) یافتن بهره ای از گیاه که سیر نشود از آن. || شادمان شدن به کسی. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || گوارنده شدن طعام کسی را. ( منتهی الارب ). || دادن کسی را و بخشیدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید