در شبکه رایانه ای، مخابرات و نظریه اطلاعات، همه پخشی یا پخش همگانی ( به انگلیسی: Broadcasting ) روشی برای انتقال پیام به تمام گیرندگان به طور همزمان است.
پخش کردن می تواند به عنوان یک عملیات در لایۀ بالای شبکه مثلا در یک برنامه انجام شود، به عنوان مثال، پخش کردن در رابط ارسال پیام؛ یا ممکن است یک عملیات در لایۀ پایین شبکه باشد، به عنوان مثال پخش کردن در اترنت.
ارتباط همه به همه یک روش ارتباطی رایانه ای است که در آن هر فرستنده پیام ها را به همه گیرندگان یک گروه منتقل می کند. در شبکه، این ارتباط را می توان با استفاده از پخش کردن یا چندپخشی انجام داد. این روش، متفاوت با روش نقطه به نقطه است که در آن هر فرستنده تنها با یک گیرنده ارتباط برقرار می کند.
چهار روش اصلی آدرس دهی در پروتکل اینترنت وجود دارد:
• تک پخشی ( به انگلیسی: Unicast ) با استفاده از ارتباط یک به یک بین فرستنده و مقصد، پیامی را به یک گره خاص تحویل می دهد: هر آدرس مقصد به طور منحصر به فرد یک نقطه پایانی گیرنده را شناسایی می کند.
• همه پخشی ( به انگلیسی: Broadcasting ) با استفاده از ارتباط یک به همه، پیامی را به تمام گره های شبکه ارائه می کند. یک دیتاگرام ( یا بسته ) از یک فرستنده به تمام نقاط انتهایی احتمالاً چندگانه مرتبط با آدرس پخش هدایت می شود. شبکه به طور خودکار دیتاگرام ها را در صورت نیاز بازپخش می کند تا به تمام گیرندگان در محدوده پخش دسترسی پیدا کند، که عموماً یک زیرشبکه کامل شبکه است.
• چندپخشی ( به انگلیسی: Multicast ) پیامی را به گروهی از گره ها که علاقه مندی خود را برای دریافت پیام ابراز کرده اند، ارائه می دهد. دیتاگرام ها به طور همزمان در یک انتقال به بسیاری از گیرندگان هدایت می شوند. چندپخشی با پخش متفاوت است زیرا آدرس مقصد زیرمجموعه ای از گره های قابل دسترسی را مشخص می کند، نه لزوماً همه.
• هرپخشی ( به انگلیسی: Anycast ) یک پیام را به هر یک از گروه های گره ارائه می دهد، الگوریتم مسیریابی، گیرنده واحدی را از هر گروه انتخاب می کند که بر اساس فاصله یا اندازه گیری هزینه، نزدیک ترین گیرنده است.
• زمین پخشی ( به انگلیسی: Geocast ) فرستادن پیام به گروهی از گیرندکان با مشخصات جغرافیایی ویژه می باشد.
در شبکه های رایانه ای، پخش کردن به معنای انتقال یک بسته به نحوی است که توسط همه دستگاه های موجود در شبکه دریافت شود. در عمل، پخش کردن به یک دامنه پخش محدود می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپخش کردن می تواند به عنوان یک عملیات در لایۀ بالای شبکه مثلا در یک برنامه انجام شود، به عنوان مثال، پخش کردن در رابط ارسال پیام؛ یا ممکن است یک عملیات در لایۀ پایین شبکه باشد، به عنوان مثال پخش کردن در اترنت.
ارتباط همه به همه یک روش ارتباطی رایانه ای است که در آن هر فرستنده پیام ها را به همه گیرندگان یک گروه منتقل می کند. در شبکه، این ارتباط را می توان با استفاده از پخش کردن یا چندپخشی انجام داد. این روش، متفاوت با روش نقطه به نقطه است که در آن هر فرستنده تنها با یک گیرنده ارتباط برقرار می کند.
چهار روش اصلی آدرس دهی در پروتکل اینترنت وجود دارد:
• تک پخشی ( به انگلیسی: Unicast ) با استفاده از ارتباط یک به یک بین فرستنده و مقصد، پیامی را به یک گره خاص تحویل می دهد: هر آدرس مقصد به طور منحصر به فرد یک نقطه پایانی گیرنده را شناسایی می کند.
• همه پخشی ( به انگلیسی: Broadcasting ) با استفاده از ارتباط یک به همه، پیامی را به تمام گره های شبکه ارائه می کند. یک دیتاگرام ( یا بسته ) از یک فرستنده به تمام نقاط انتهایی احتمالاً چندگانه مرتبط با آدرس پخش هدایت می شود. شبکه به طور خودکار دیتاگرام ها را در صورت نیاز بازپخش می کند تا به تمام گیرندگان در محدوده پخش دسترسی پیدا کند، که عموماً یک زیرشبکه کامل شبکه است.
• چندپخشی ( به انگلیسی: Multicast ) پیامی را به گروهی از گره ها که علاقه مندی خود را برای دریافت پیام ابراز کرده اند، ارائه می دهد. دیتاگرام ها به طور همزمان در یک انتقال به بسیاری از گیرندگان هدایت می شوند. چندپخشی با پخش متفاوت است زیرا آدرس مقصد زیرمجموعه ای از گره های قابل دسترسی را مشخص می کند، نه لزوماً همه.
• هرپخشی ( به انگلیسی: Anycast ) یک پیام را به هر یک از گروه های گره ارائه می دهد، الگوریتم مسیریابی، گیرنده واحدی را از هر گروه انتخاب می کند که بر اساس فاصله یا اندازه گیری هزینه، نزدیک ترین گیرنده است.
• زمین پخشی ( به انگلیسی: Geocast ) فرستادن پیام به گروهی از گیرندکان با مشخصات جغرافیایی ویژه می باشد.
در شبکه های رایانه ای، پخش کردن به معنای انتقال یک بسته به نحوی است که توسط همه دستگاه های موجود در شبکه دریافت شود. در عمل، پخش کردن به یک دامنه پخش محدود می شود.
wiki: همه پخشی