همه زن ها اینگونه اند

همه زن ها این گونه اند یا همه زنها مثل همند اپرا بوفایی به زبان ایتالیایی در دو پرده می باشد که توسط موتسارت ساخته شده است. این اپرا نخستین بار در تاریخ ۲۶ ژانویه ۱۷۹۰ میلادی در بورگ تئاتر در وین به روی صحنه رفت. اپرانامه این اثر توسط لرنزو دا پونته نوشته شده است؛ که ازدواج فیگارو و دون جووانی را نیز می توان از جمله دیگر آثار وی نام برد. لرنزو دا پونته، از عبارت «همه زنها این گونه اند» یا «همه زنها مثل همند»، در پرده دو ( نمای سوم - درست قبل از نمای آخر ) اپرای ازدواج فیگارو نیز استفاده کرده است که توسط سه مرد خوانده می شود. [ ۱] [ ۲]
این اپرا در سراسر دنیا محبوبیت داشته و در لیست پر اجراترینها، رتبه چهاردهم را به خود اختصاص داده است. [ ۳]
در برخی اجراها، نوع صدای آلفونسو - باریتون، دسپینا - متزو سوپرانو و دورابلا - متزو سوپرانو می باشد؛ اما به دلیل نوع نقش فراندو و فیوردلیجی، نوع صدای اجراکنندگان آن باید به ترتیب تنور و سوپرانو باشد. [ ۴]
سازهای مورد استفاده در این اپرا عبارتند از:
• سازهای بادی چوبی: ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ باسون
• سازهای بادی برنجی: ۲ کر ( ساز ) ، ۲ ترومپت
• سازهای کوبه ای: ۲ تیمپانی به علاوه یک طبل نظامی
• سازهای زهی: ویولن، ویولا، ویلونسل، کنترباس
مکان: ناپل
زمان: قرن هجدهم میلادی
نمای اول - یک قهوه خانه
در یک قهوه خانه، فراندو و گولیئلمو ( دو افسر ) در حال تعریف و تمجید از مهربانی و وفاداری نامزدهایشان — درابلا و فیوردلیجی — هستند. دون آلفونسو وارد بحث آن ها می شود؛ او معتقد است که این دو جوان سخت در اشتباهند و هنوز زنها را نشناخته اند. وی شرط می بندد که اگر این دو هر چه او گفت انجام دهند، ظرف یکی دو روز به آن ها ثابت خواهد شد که نامزدهایشان نیز مثل بقیه زنان، بی وفا و دم دمی مزاج هستند. فراندو و گولیئلمو هم شرط را می پذیرند و قبول می کنند که به گفته های دون آلفونسو عمل کنند. طبق نقشه دون آلفونسو، دو افسر جوان می بایست از نامزدهایشان خداحافظی کرده و بگویند که برای مدتی به مأموریت می روند؛ سپس کاملاً تغییر قیافه داده و پیش آن ها بازگردند و هر کدام به نامزد دیگری ( نه نامزد خودش ) ابراز عشق کرده و سعی کند او را از راه بدر کند.
از طرفی درابلا و فیوردیلیجی هم مشغول گفتگو در مورد نامزدهایشان هستند ( duet: Ah guarda sorella ) و به یکدیگر می گویند که چقدر مردانشان دوست داشتنی هستند. آلفونسو وارد می شود و می گوید که خبر بدی برایشان دارد؛ نامزدهایشان باید به جنگ بروند! سپس فراندو و گولیئلمو هم با غم و اندوه فراوان برای خداحافظی پیش آن ها میایند ( quintet: Sento, o Dio, che questo piede è restio ) . دو خواهر با دلی شکسته و چشمانی گریان با آن ها خداحافظی می کنند و همچنان که قایقی از آنجا دور می شود — به خیال اینکه دو محبوبشان در این قایق هستند — برای آن ها دست تکان داده و قول می دهند که تا پای مرگ به آن ها وفاردار بمانند و برایشان آرزوی سفری بی خطر می کنند ( trio: Soave sia il vento ) . آلفونسو همچنان معتقد است که این دو خواهر، مثل همه زنان، به زودی این عشق و دلبستگی را فراموش خواهند کرد ( arioso: Oh, poverini, per femmina giocare cento zecchini ) .