همایی جلال الدین

هُمایی، جلال الدین (اصفهان ۱۲۷۸ ـ اصفهان ۱۳۵۹)
هُمایی، جلال الدین
ادیب، محقق و استاد دانشگاه. تحصیلات ابتدایی را نزد پدر خود ابوالقاسم طرب گذرانید و صرف و نحو، منطق و معانی و بیان آموخت. سپس در مدرسۀ حقایق، قدسیه و نیماورد اصفهان تحصیل کرد. وی از محضر استادانی چون آقاسید محمدباقر درچه ای، آیت الله شیخ علی یزدی، آقا شیخ محمد کاشانی، سید محمدکاظم کروندی، سید محمدصادق خاتون آبادی و حاج آقا مهدی ارباب و چند تن از استادان دیگر دانش آموخت و در ادبیات عرب، علوم عقلی، نجوم، هیئت و ریاضی سرآمد شد. همایی مدتی در مدارس اصفهان، تبریز و دارالفنون تهران به تدریس پرداخت. پس از آن در دانشکدۀ ادبیات و حقوق دانشگاه تهران به استادی دوره های فوق لیسانس و دکتری رسید. وی عضو فرهنگستان و نیز عضو انجمن تحقیق در ادبیات و زبان های خارجی بود و در تألیف لغت نامۀ دهخدا با مؤسسۀ لغت نامه همکاری می کرد. او هم به عربی و هم به فارسی شعر می سرود و در شعر «سنا» و «هما» تخلّص می کرد و از وی بیش از ۴۰ اثر به جای مانده است که غزّالی نامه (۱۳۱۷)، فنون بلاغت و صناعات ادبی (۱۳۵۴)، تصحیح التفهیم لاوائل الصّناعة التنجیم (۱۳۱۶)، تصحیح مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه (۱۳۲۵) از مهم ترین آثار اوست. مقبرۀ او در تکیۀ لسان الارض اصفهان است.