کنفرانس بین المللی تجاوز و دفاع نخستین کنفرانسی بود که به منظور بررسی و تحلیل جنگ ایران و عراق شکل گرفت. مکان برگزاری آن تهران و تاریخ برپایی آن ۱۷ مرداد تا ۱۹ مرداد سال ۱۳۶۷ بود. نزدیک به ۱۸۰ محقق از ۲۱ کشور جهان با ارائه مقالات و تحقیقات خود در زمینه جنگ مزبور و در طول سه روز برگزاری کنفرانس حضور پررنگ و مؤثری از خود نشان دادند.
... [مشاهده متن کامل]
مباحثی که از سوی اندیشمندان شرکت کننده در کنفرانس مطرح شد، صرفاً همسو و مورد تأیید برگزارکنندگان کنفرانس نبود؛ امّا تمامی مقالات ارسالی به دبیرخانه در طول برگزاری کنفرانس در جمع سایر حضار ارائه و مورد نقد و بررسی قرارگرفت. مقالات از این جهت که مبین دیدگاه علمی نویسندگان آن بود، بدون هیچگونه حذف و اضافه ای مورد پذیرش میزبانان قرار گرفت.
ایدهٔ اولیه برپایی چنین کنفرانسی در سال ۱۳۶۵ مطرح شد و ستاد تبلیغات جنگ که از مهر ماه ۱۳۵۹ همزمان با شروع جنگ ۸ ساله فعالیت خود را آغاز کرده بود، با در دست گرفتن ابتکار عمل، پس از تلاش مستمر ۲ ساله این کنفرانس را اجرایی کرد. هدف اولیه از برگزاری چنین کنفرانسی بررسی جنگ ایران و عراق متغیّرهای سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی مرتبط با آن بود. پس از گفتمان های طولانی مقرر شد که در کنفرانس بحث تجاوز و دفاع، تنها از دیدگاه علمی و با اجتناب از نظرگاه های مغرضانه و یکسویه و ژورنالیستی باشد. در نهایت در متن دعوتنامه هایی که برای میهمانان کنفرانس ارائه شد و از آنان برای ارائه مقالاتشان دعوت شده بود، درخواست شده بود که جنگ تحمیلی تنها از ابعاد «حقوق بین الملل»، «مطالعات تاریخی و سیاسی» و «مطالعات اسلامی» مورد بررسی قرار گیرد.
در برپایی این کنفرانس افزون بر سازمان تبلیغات جنگ، مراکز و موسسات و نهادهای دیگری نیز نقش فعال داشتند. از آن جمله:
• مرکز مطالعات بین المللی وابسته به دانشگاه تهران
• مؤسسه مطالعات سیاسی - بین المللی وزارت امور خارجه
• دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
• دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران
• جامعه مدرسین حوزه علمیه قم
پس از تعیین سیاستگذاری های کنفرانس مزبور، نوبت به دعوت از محققان، پژوهشگران و استادان دانشگاه از سراسر جهان شد. نمایندگی های سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و دفاتر خبرگزاری ایران در خارج از کشور عهده دار دعوت از میهمانان کنفرانس شدند. این کشورها عبارت بودند از: پاکستان • هند • الجزایر • عراق • زئیر • لبنان • مصر • سریلانکا • انگلیس • فرانسه • آمریکا • آلمان غربی • هلند • کانادا • ژاپن • ایتالیا • یوگسلاوی • لهستان • اسپانیا • مجارستان • یونان و ایران.
... [مشاهده متن کامل]
مباحثی که از سوی اندیشمندان شرکت کننده در کنفرانس مطرح شد، صرفاً همسو و مورد تأیید برگزارکنندگان کنفرانس نبود؛ امّا تمامی مقالات ارسالی به دبیرخانه در طول برگزاری کنفرانس در جمع سایر حضار ارائه و مورد نقد و بررسی قرارگرفت. مقالات از این جهت که مبین دیدگاه علمی نویسندگان آن بود، بدون هیچگونه حذف و اضافه ای مورد پذیرش میزبانان قرار گرفت.
ایدهٔ اولیه برپایی چنین کنفرانسی در سال ۱۳۶۵ مطرح شد و ستاد تبلیغات جنگ که از مهر ماه ۱۳۵۹ همزمان با شروع جنگ ۸ ساله فعالیت خود را آغاز کرده بود، با در دست گرفتن ابتکار عمل، پس از تلاش مستمر ۲ ساله این کنفرانس را اجرایی کرد. هدف اولیه از برگزاری چنین کنفرانسی بررسی جنگ ایران و عراق متغیّرهای سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی مرتبط با آن بود. پس از گفتمان های طولانی مقرر شد که در کنفرانس بحث تجاوز و دفاع، تنها از دیدگاه علمی و با اجتناب از نظرگاه های مغرضانه و یکسویه و ژورنالیستی باشد. در نهایت در متن دعوتنامه هایی که برای میهمانان کنفرانس ارائه شد و از آنان برای ارائه مقالاتشان دعوت شده بود، درخواست شده بود که جنگ تحمیلی تنها از ابعاد «حقوق بین الملل»، «مطالعات تاریخی و سیاسی» و «مطالعات اسلامی» مورد بررسی قرار گیرد.
در برپایی این کنفرانس افزون بر سازمان تبلیغات جنگ، مراکز و موسسات و نهادهای دیگری نیز نقش فعال داشتند. از آن جمله:
• مرکز مطالعات بین المللی وابسته به دانشگاه تهران
• مؤسسه مطالعات سیاسی - بین المللی وزارت امور خارجه
• دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
• دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران
• جامعه مدرسین حوزه علمیه قم
پس از تعیین سیاستگذاری های کنفرانس مزبور، نوبت به دعوت از محققان، پژوهشگران و استادان دانشگاه از سراسر جهان شد. نمایندگی های سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و دفاتر خبرگزاری ایران در خارج از کشور عهده دار دعوت از میهمانان کنفرانس شدند. این کشورها عبارت بودند از: پاکستان • هند • الجزایر • عراق • زئیر • لبنان • مصر • سریلانکا • انگلیس • فرانسه • آمریکا • آلمان غربی • هلند • کانادا • ژاپن • ایتالیا • یوگسلاوی • لهستان • اسپانیا • مجارستان • یونان و ایران.
