هم گوشه

لغت نامه دهخدا

هم گوشه. [ هََ ش َ / ش ِ ] ( ص مرکب ) هم جنس و همسایه. ( برهان ) :
بپرسیدش از دوستان کهن
که بودند هم گوشه و هم سخن.
فردوسی.
گاهی به نشیبی شده همگوشه ماهی
گاهی به فرازی شده برتر ز دوپیکر.
ناصرخسرو.
مگر نه مقرند دیوانْت یکسر
که تو خر نه همگوشه بومعینی.
ناصرخسرو.
جز عرصه بزم گهرآگین تو گردون
همگوشه کجا یافت ره کاهکشان را؟
انوری.

فرهنگ معین

(هَ. ش ) (ص . ) هم ارز، هم قدر.

پیشنهاد کاربران

بپرس