هم چسبیده

هم چسبیده ( به انگلیسی: coherer ) یک شکل ابتدایی از آشکارساز سیگنال های رادیویی بود که در اولین گیرنده های رادیویی در دوره تلگراف بی سیم در آغاز قرن بیستم مورد استفاده قرار گرفت. استفاده از آن در رادیو مبتنی بر یافته های ۱۸۹۰ فیزیکدان فرانسوی ادوار برانلی و تطبیق سایر فیزیکدانان و مخترعان طی ده سال بعد بود. این قطعه از یک لوله یا کپسول تشکیل شده است که حاوی دو الکترود است که در فاصله کمی با براده های فلزی سست در فضای مابین قرار دارند. هنگامی که یک سیگنال فرکانس رادیویی به دستگاه اعمال می شود، ذرات فلزی به هم می چسبند یا «هم چسبیده» می شوند، مقاومت بالای اولیه قطعه را کاهش می دهند، در نتیجه اجازه می دهد جریان مستقیم بسیار بیشتری از طریق آن جریان یابد. در یک گیرنده، جریان زنگ یا ضبط نوار کاغذ مورس را فعال می کند تا یک سیگنال دریافت شده را ضبط کند. پس از اتمام سیگنال ( پالس ) ، براده های فلزی در هم چسبیده رسانا باقی ماندند به طوری که با ضربه زدن به آن با گیره ای که توسط یک الکترومغناطیس تحریک شده، هربار که سیگنال دریافت می شود، می بایست «ناهم چسبیده» شده در نتیجه هم چسبیده به حالت اولیه بازمی گردد. هم چسبیده ها تا حدود سال ۱۹۰۷، هنگامی که توسط الکترولیتی حساسیت بیشتر و آشکارساز کریستالی جایگزین شدند، در استفاده گسترده قرار داشتند.
رفتار ذرات یا براده های فلزی در حضور الکتریسیته یا جرقه های الکتریکی قبل از مقاله ۱۸۹۰ ادوارد برانلی و حتی قبل از اثبات نظریه الکترومغناطیس در بسیاری از آزمایش ها مشاهده شده بود. [ ۱] در سال ۱۸۳۵، دانشمند سوئدی پیتر ساموئل مونک[ ۲] با وجود تخلیه جرقه از باتری لیدن، متوجه تغییر مقاومت در مخلوط براده های فلزی شد. [ ۳] در سال ۱۸۵۰، پیر گیتارت متوجه شد که وقتی گرد و غبار هوا باردار می شود، ذرات تمایل دارند به صورت رشته هایی جمع شوند. این ایده که ذرات می توانند در برابر الکتریسیته واکنش نشان دهند، در پل آذرخش ۱۸۶۶ مهندس ساموئل آلفرد والی، از آذرخش گیر متصل به خطوط تلگراف متشکل از یک تکه چوب با دو سنبله فلزی در یک محفظه استفاده شده است. فضای پر از کربن پودرشده بود که اجازه نمی دهد سیگنال های تلگراف ولتاژ پایین از آن عبور کنند، اما باعث اتصال و زمین کردن صاعقه ای با ولتاژ بالا می شود. [ ۴] در سال ۱۸۷۹، دانشمند ولزی دیوید ادوارد هیوز دریافت که اتصال های شل بین میله کربن و دو بلوک کربن و همچنین گرانول های فلزی در میکروفونی که در حال توسعه بود به جرقه های ایجاد شده در دستگاه مجاور واکنش می داد. تمیستوکل کالسکی انونستی در ایتالیا شروع به مطالعه تغییر غیرعادی در مقاومت رشته های نازک فلزی و ذرات فلزی در فرمو/مونته روبیانو کرد. وی دریافت که رشته های مس بین دو صفحه برنجی هنگامی که ولتاژ را بر روی آن ها اعمال می کند، به هم می چسبند و رسانا می شوند. وی همچنین دریافت که انواع دیگر براده های فلزی همان واکنش نسبت به جرقه های الکتریکی را دارند که می تواند در آذرخش گیرها استفاده شود. مقالات کالسکی انونستی در سال های ۱۸۸۴، ۱۸۸۵ و ۱۸۸۶ در ایل نوو چیمینتو منتشر شد.