هم صدایی

هم صدایی یا هوموفونی ( انگلیسی: Homophony ) یک بافت موسیقی است که در آن صدای اصلی توسط یک یا چند صدای دیگر پشتیبانی می شود تا هارمونی ایجاد کند و اغلب زمینه را برای تضادی ریتمیک میسر می سازد. این تمایز نقش ها در تضاد با چندصدایی ( پولیفونی ) است که در آن خطوط بیشتر با استقلال ریتمیک و ملودیک حرکت می کنند تا اینکه یک بافت یکنواخت ( هم صدایی ) ایجاد کنند.
یک بافت هوموفونیک ممکن است یکسان باشد و بدان معنی است که همه قسمت ها دارای یک ریتمِ یکسان ( هوموریتمی یا هم ریتمی ) هستند. بافت موسیقی کرال نوع دیگری از موسیقی هوموفونیک است و رایج ترین نوع موسیقی هوموفونیک بدین صورت است که یک ملودی ( اغلب بالاترین صدا ) به صورت مجزا توسط بخش های پایینی با بیان هارمونیک همراهی می شود.
از نظر تاریخی، هوموفونی و نقش های تمایزیافتهٔ آن برای بخش هایی با تونالیته ظاهر شده است که عملکردهای هارمونیکی مجزایی را به صدای سوپرانو، باس و صداهای داخلی داده است. هوموفونی ابتدا در موسیقی یونان خود را نشان داد که در آن ملودی توسط یک یا چند صدا در اونیسون یا اکتاو همراهی و اجرا می شد. اصطلاح هوموفونی برای اولین بار و با تأکید بر هماهنگ کردنِ ملودی توسط «چارلز برنی»[ ب] انگلیسی در سال ۱۷۷۶ میلادی پدید آمد.

از صنایع بدیع لفظی. تکرار یا توزیع مصوت کوتاه یا بلند در کلمات به کاررفته در متن یا شعر است: یاد باد آن که ز ما وقت سحر یاد نکرد (حافظ) که در این مصراع مصوت بلند ā چندبار تکرار شده است. تتابع اضافات تکرار مصوت کوتاه e است که در ادب فارسی، برخلاف ادب عربی، حُسن است. این صنعت در اغلب زبان ها کاربرد دارد و در ضمن هم صدایی موسیقی درونی سخن را باعث می شــود.