هلیگولند ( به انگلیسی: Heligoland ) مجمع الجزایری است کوچک در جنوب شرقی دریای شمال متعلق به کشور آلمان. این جزایر قبلاً جزء متصرفات دانمارک و امپراتوری بریتانیا بودند ولی اکنون به آلمان تعلق دارند. آن ها در فاصله ۴۶ کیلومتری آلمان و با سه ساعت دریانوردی از بندر کوکسهاون و در دهانه رود البه قرار دارند. جمعیت آن در سال ۲۰۱۲ به تعداد ۱۳۷۰ نفر و وسعت هردو جزیره ۱٫۷ کیلومتر مربع می باشد. اهالی آن از نژاد آلمانی و فریسی ها هستند.
دو جزیره تا سال ۱۷۲۰ میلادی بهمدیگر متصل بودند و در آن سال به علت خیزآب از همدیگر جدا گشته اند. ارتفاع بلندترین قسمت جزیره اصلی که مسکونی است، ۶۱ متر از سطح دریا است.
بعد از پایان جنگ جهانی دوم، ارتش بریتانیا مقدار زیادی مهمات و مواد منفجرهدولت بریتانیا به تازگی به بزرگ ترین جنگش با آلمان در تاریخ بشر پایان داده بود و درست مانند مهمات جنگی، هنوز کمی هم از خشونت مازاد ناشی از جنگ، بین هر دو باقی مانده بود. در ژوئیه ۱۹۴۶، یک زباله دانی مهمات جنگی در «زواتاو»، شهری در شمال آلمان وجود داشت که به منظور ایجاد امواج زمین لرزه ای منفجر شد. این انفجار از فاصلهٔ ۵۰ کیلومتری قابل مشاهده بود. اما دولت بریتانیا خواهان انفجار بزرگتری بود؛ بنابراین آن ها خود را آمادهٔ مهیب ترین انفجار غیر اتمی دنیا کردند که در نهایت منجر به وقوع «بریتیش بنگ» ( British Bang ) شد. هدف آن ها مجمع الجزایری کوچک به نام «هلیگولند» بود که خارج از خط ساحلی آلمان قرار داشت. لمانی ها جمعیت غیرنظامی را از جزیره خارج کرده و آنجا را تبدیل به یک پایگاه نیروی دریایی و سپس این پایگاه را مجهز به تأسیسات کشتی سازی، بندرگاه، سنگرهای زیرزمینی و توپخانهٔ ساحلی کردند. اولین درگیری نیروی دریایی در نزدیکی این جزیره به وقوع پیوست. نام این جنگ، «نبرد ساحل هلیگولند» بود. وقتی که جنگ جهانی اول به پایان رسید، ساکنان جزیره به هلیگولند بازگشتند و این جزیره تبدیل به تفریحگاه گردشگری برای طبقهٔ اشرافی آلمان شد. در دورهٔ نازی های آلمان، دوباره در این جزیره پایگاه نظامی ساخته و تا پایان جنگ جهانی دوم، متحمل انفجار بمب های بسیاری شد.
با شکست آلمان، جمعیت جزیره بیرون رانده شدند و دولت بریتانیا تصمیم به تخریب سنگرهای باقی مانده، زاغه های مهمات زیرزمینی و پایگاه زیردریایی با استفاده از یک انفجار بزرگ گرفت. بریتانیا می خواست با این کار، به طور همزمان، بزرگ ترین انفجار تاریخ را با استفاده از سنسورهای لرزه نگاری برای جامعهٔ علمی ثبت کند. در ۱۸ آوریل ۱۹۴۷، "نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا حدود ۶۷۰۰ تن مواد منفجره، منفجر کرد. دود ناشی از این انفجار یک شکل قارچ مانند به رنگ سیاه ایجاد کرد که وسعتش در آسمان به ۱۸۰۰ متر می رسید. به افرادی که در جزیرهٔ اصلی و ۶۰ کیلومتری محل انفجار زندگی می کردند، هشدار داده شد تا پنجره های خانه هایشان را باز نگه دارند که موجب ترکیدن شیشه ها نشود. تشعشعات این انفجار تا جزیرهٔ سیسیل ( در جنوب ایتالیا ) به ثبت رسید. انفجار هلیگولند، به عنوان بزرگ ترین انفجار غیر - اتمی جهان در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است. انرژی ساطع شده از این انفجار، برابر با یک سوم انفجار اتمی هیروشیما بود که جزیرهٔ اصلی هلیگولند و تا چندین مایل درون زمین را لرزاند. دولت بریتانیا انتظار داشت که جزیزه به کل نابود شود. جزیره از تخریب کلی جان سالم به در برد اما شکل ظاهری اش کاملاً و برای همیشه عوض شد. قسمت جنوبی غارمانند این جزیره تبدیل به یک حفرهٔ بزرگ شد که امروزه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدو جزیره تا سال ۱۷۲۰ میلادی بهمدیگر متصل بودند و در آن سال به علت خیزآب از همدیگر جدا گشته اند. ارتفاع بلندترین قسمت جزیره اصلی که مسکونی است، ۶۱ متر از سطح دریا است.
بعد از پایان جنگ جهانی دوم، ارتش بریتانیا مقدار زیادی مهمات و مواد منفجرهدولت بریتانیا به تازگی به بزرگ ترین جنگش با آلمان در تاریخ بشر پایان داده بود و درست مانند مهمات جنگی، هنوز کمی هم از خشونت مازاد ناشی از جنگ، بین هر دو باقی مانده بود. در ژوئیه ۱۹۴۶، یک زباله دانی مهمات جنگی در «زواتاو»، شهری در شمال آلمان وجود داشت که به منظور ایجاد امواج زمین لرزه ای منفجر شد. این انفجار از فاصلهٔ ۵۰ کیلومتری قابل مشاهده بود. اما دولت بریتانیا خواهان انفجار بزرگتری بود؛ بنابراین آن ها خود را آمادهٔ مهیب ترین انفجار غیر اتمی دنیا کردند که در نهایت منجر به وقوع «بریتیش بنگ» ( British Bang ) شد. هدف آن ها مجمع الجزایری کوچک به نام «هلیگولند» بود که خارج از خط ساحلی آلمان قرار داشت. لمانی ها جمعیت غیرنظامی را از جزیره خارج کرده و آنجا را تبدیل به یک پایگاه نیروی دریایی و سپس این پایگاه را مجهز به تأسیسات کشتی سازی، بندرگاه، سنگرهای زیرزمینی و توپخانهٔ ساحلی کردند. اولین درگیری نیروی دریایی در نزدیکی این جزیره به وقوع پیوست. نام این جنگ، «نبرد ساحل هلیگولند» بود. وقتی که جنگ جهانی اول به پایان رسید، ساکنان جزیره به هلیگولند بازگشتند و این جزیره تبدیل به تفریحگاه گردشگری برای طبقهٔ اشرافی آلمان شد. در دورهٔ نازی های آلمان، دوباره در این جزیره پایگاه نظامی ساخته و تا پایان جنگ جهانی دوم، متحمل انفجار بمب های بسیاری شد.
با شکست آلمان، جمعیت جزیره بیرون رانده شدند و دولت بریتانیا تصمیم به تخریب سنگرهای باقی مانده، زاغه های مهمات زیرزمینی و پایگاه زیردریایی با استفاده از یک انفجار بزرگ گرفت. بریتانیا می خواست با این کار، به طور همزمان، بزرگ ترین انفجار تاریخ را با استفاده از سنسورهای لرزه نگاری برای جامعهٔ علمی ثبت کند. در ۱۸ آوریل ۱۹۴۷، "نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا حدود ۶۷۰۰ تن مواد منفجره، منفجر کرد. دود ناشی از این انفجار یک شکل قارچ مانند به رنگ سیاه ایجاد کرد که وسعتش در آسمان به ۱۸۰۰ متر می رسید. به افرادی که در جزیرهٔ اصلی و ۶۰ کیلومتری محل انفجار زندگی می کردند، هشدار داده شد تا پنجره های خانه هایشان را باز نگه دارند که موجب ترکیدن شیشه ها نشود. تشعشعات این انفجار تا جزیرهٔ سیسیل ( در جنوب ایتالیا ) به ثبت رسید. انفجار هلیگولند، به عنوان بزرگ ترین انفجار غیر - اتمی جهان در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است. انرژی ساطع شده از این انفجار، برابر با یک سوم انفجار اتمی هیروشیما بود که جزیرهٔ اصلی هلیگولند و تا چندین مایل درون زمین را لرزاند. دولت بریتانیا انتظار داشت که جزیزه به کل نابود شود. جزیره از تخریب کلی جان سالم به در برد اما شکل ظاهری اش کاملاً و برای همیشه عوض شد. قسمت جنوبی غارمانند این جزیره تبدیل به یک حفرهٔ بزرگ شد که امروزه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می کند.
wiki: هلگولند