هل اتی
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
هل اتی : آیا آمده.
بیان یک چیز بسیار مهم و قابل ذکر برای انسان در حال حاضر و در روزگاران آتی یا آینده ( حال و آتی ) بطور مختصر و کوتاه به شرح زیر: در بین چهار نوع نگارش زیر ؛ الدَّهر ، الدهّر ، دهّر و دهر فقط دوتا درست و با معنا و معادل هم می باشند. یکی الدهّر قرآنی و دیگری دهّر فارسی . واژه ی فارسی دهّر در روزگاران دور دست تاریخ باستان از ایران به سرزمین هندوستان راه یافته و در بین راه تاج، نشان و یا علامت تشدید آن از روی سر حرف ه با تلفظ ها، توسط طوطیان شکر شکن ربوده شده و لذا بی کلاه به دستان و چشمان و گوشان سر خردمندان گمنام هندو به عنوان میزبان به شکل مهمان عزیز دهر رسیده و در آنجا معنای قانون و نظم کیهانی و اجتماعی بخود گرفته و هزاران سال بعد به سرزمین حجاز راه یافته و در آنجا توسط ادیبان و شاعران و عارفان و حکیمان قوم عرب و در راس آنان از طرف پیامبر بزرگوار دین اسلام و به خواست و امر وی معنای روزگار را بخود گرفته و حتا خطاب به شنوندگان امر گردیده که به روزگار فُحش و ناسزا نگویند که روزگار و هو یکی اند. دهر بعدا با حروف لاتین به شکل مفرد dhr نوشته شده و جمع آن dhar با تلفظ دهار به معنای دهرها . انسان لاتین زبان واژه ی دهر را از زبان سانسکریت اقتباس یا وام گرفته که در آنجا بدون تاج تشدید نگاشته شده و حفظ گردیده. اگر این واژه به خط سانسکریت به شکل دهّر ثبت و ضبط گردیده می شد، آنگاه انسان لاتین زبان آنرا با حروف الفبای لاتین با دو حرف h بصورت های مفرد و جمع dhhr و dhhar می نگاشت. بهر حال این احتمال شاید قریب به یقین باشد که خردمندان گمنام ایرانی در اعصار دور دست تاریخ باستان و آفرینندگان این کلمه ی ترکیبی، آنرا به دو شکل زیر تلفظ و بیان می کرده اند:
... [مشاهده متن کامل]
《ده هر》 و 《 ده ره 》. در همین زمینه لازم به اشاره می باشد که واژه ی فارسی و رمزی جهود هم در اصل و ریشه به شکل 《جو ده 》تلفظ و بیان میشده به دو معنا ؛ یکی خبری یعنی جوینده ی ده و دیگری امری و خطاب به خود و شنونده یعنی ده را بجوی. امروز و آینده میتوانیم به یقین ( بدون شکاکیت های نوع دکارتی ) باور داشته باشیم که اعداد یک رقمی دهگانه ی خردمندان گمنام هندو از صفر تا نُه ( ۰ تا ۹ ) ( 0 تا 9 ) و تعداد انگشتان دستان یا پاهای انسان و ده امر یا فرمان موسا و سپس کاتگوری ها یا مفاهیم دهگانه ارسطو هیچکدام بیان کننده ده های حقیقی نبوده و نمی باشند. طوریکه مطلع هستیم طرفداران و دوستداران این واژه و این ایده ی حقیقی در ایران به دهریون و ماده پرستان معروف گردیده و سپس با پیدایش اولین دین ابراهیمی یعنی یهودیت مبارزه با آنان آغاز گردیده و سپس با پیدایش دو دین دیگر ابراهیمی یعنی مسیحیت و اسلام این مبارزه تاکنون ادامه دارد به ویژه از طرف یهودیان و مسیحیان و مسلمانان ایرانی و به ویژه پارسی زبانان پیرو این سه دین . واژه ی دهریون در اصل و ریشه به دو شکل زیر تلفظ و بیان میشده : ده هریون و ده رهیون که به هیچ و جه من الوجوه به معنای ماده یا روزگار پرستان نبوده و نمی باشند. این مبازره بی امان عقیدتی و کلامی به نفع دو داستان مبدئی و بنیادی ادیان ابراهیمی ؛ یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری خلق آدم و حوا و به ضرر حقیقت و انسان صورت گرفته و نه با هدف و نیتی دیگر. امروز و آینده میتوانیم یقین داشته باشیم که محتوای آن دو داستان از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی در حالت کلی و بیکرانی از آسمان نازل نشده و در قالب وحی به گوش سر و دل سرایندگان ( اول موسا و سپس محمّد ) ابلاغ نگردیده، طنین نیفکنده، نجوا نشده بلکه دو افسانه خیالی اوهامی بیش نبوده و نمی باشند.
ضمنن کلمات فارسی ماده و ایده توسط آن خردمندان یعنی آفرینندگان واژه دهّر و دریافت کنندگان پیام آسمانی هفت سین ( به معنای هفت سامان یا نظام کل گیتیائی، کیهانی یا جهانی ) به شکل های 《ما ۱۰ 》 و ای ده مخفف 《این ۱۰ 》 تلفظ و بیان میشده اند. لذا کلمه فارسی ماده در اصل و ریشه یعنی در سرزمین ایران به معنای خمیر مایه ساختاری واقعیت و طبیعت نبوده و واژه ی ایده هم در اصل و ریشه به زبان فارسی بوده و نه یونانی منجمله کلمات دیگری از قبیل کاتِگوری، فنومن، نئومن، نوومن، آلِ ایده ، آلِ ما ده ( از چپ به راست ایده آل، ماده آل ) .
شبی مهتابی از سر طلب حلقه زد علی بر در کلبه ی حقیر درویشی مسکین و گدا/ از روی کرم بخشید آن درویش نگین انگشتر و تخت و تاج سلیمانی علی را/.
بیان یک چیز بسیار مهم و قابل ذکر برای انسان در حال حاضر و در روزگاران آتی یا آینده ( حال و آتی ) بطور مختصر و کوتاه به شرح زیر: در بین چهار نوع نگارش زیر ؛ الدَّهر ، الدهّر ، دهّر و دهر فقط دوتا درست و با معنا و معادل هم می باشند. یکی الدهّر قرآنی و دیگری دهّر فارسی . واژه ی فارسی دهّر در روزگاران دور دست تاریخ باستان از ایران به سرزمین هندوستان راه یافته و در بین راه تاج، نشان و یا علامت تشدید آن از روی سر حرف ه با تلفظ ها، توسط طوطیان شکر شکن ربوده شده و لذا بی کلاه به دستان و چشمان و گوشان سر خردمندان گمنام هندو به عنوان میزبان به شکل مهمان عزیز دهر رسیده و در آنجا معنای قانون و نظم کیهانی و اجتماعی بخود گرفته و هزاران سال بعد به سرزمین حجاز راه یافته و در آنجا توسط ادیبان و شاعران و عارفان و حکیمان قوم عرب و در راس آنان از طرف پیامبر بزرگوار دین اسلام و به خواست و امر وی معنای روزگار را بخود گرفته و حتا خطاب به شنوندگان امر گردیده که به روزگار فُحش و ناسزا نگویند که روزگار و هو یکی اند. دهر بعدا با حروف لاتین به شکل مفرد dhr نوشته شده و جمع آن dhar با تلفظ دهار به معنای دهرها . انسان لاتین زبان واژه ی دهر را از زبان سانسکریت اقتباس یا وام گرفته که در آنجا بدون تاج تشدید نگاشته شده و حفظ گردیده. اگر این واژه به خط سانسکریت به شکل دهّر ثبت و ضبط گردیده می شد، آنگاه انسان لاتین زبان آنرا با حروف الفبای لاتین با دو حرف h بصورت های مفرد و جمع dhhr و dhhar می نگاشت. بهر حال این احتمال شاید قریب به یقین باشد که خردمندان گمنام ایرانی در اعصار دور دست تاریخ باستان و آفرینندگان این کلمه ی ترکیبی، آنرا به دو شکل زیر تلفظ و بیان می کرده اند:
... [مشاهده متن کامل]
《ده هر》 و 《 ده ره 》. در همین زمینه لازم به اشاره می باشد که واژه ی فارسی و رمزی جهود هم در اصل و ریشه به شکل 《جو ده 》تلفظ و بیان میشده به دو معنا ؛ یکی خبری یعنی جوینده ی ده و دیگری امری و خطاب به خود و شنونده یعنی ده را بجوی. امروز و آینده میتوانیم به یقین ( بدون شکاکیت های نوع دکارتی ) باور داشته باشیم که اعداد یک رقمی دهگانه ی خردمندان گمنام هندو از صفر تا نُه ( ۰ تا ۹ ) ( 0 تا 9 ) و تعداد انگشتان دستان یا پاهای انسان و ده امر یا فرمان موسا و سپس کاتگوری ها یا مفاهیم دهگانه ارسطو هیچکدام بیان کننده ده های حقیقی نبوده و نمی باشند. طوریکه مطلع هستیم طرفداران و دوستداران این واژه و این ایده ی حقیقی در ایران به دهریون و ماده پرستان معروف گردیده و سپس با پیدایش اولین دین ابراهیمی یعنی یهودیت مبارزه با آنان آغاز گردیده و سپس با پیدایش دو دین دیگر ابراهیمی یعنی مسیحیت و اسلام این مبارزه تاکنون ادامه دارد به ویژه از طرف یهودیان و مسیحیان و مسلمانان ایرانی و به ویژه پارسی زبانان پیرو این سه دین . واژه ی دهریون در اصل و ریشه به دو شکل زیر تلفظ و بیان میشده : ده هریون و ده رهیون که به هیچ و جه من الوجوه به معنای ماده یا روزگار پرستان نبوده و نمی باشند. این مبازره بی امان عقیدتی و کلامی به نفع دو داستان مبدئی و بنیادی ادیان ابراهیمی ؛ یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری خلق آدم و حوا و به ضرر حقیقت و انسان صورت گرفته و نه با هدف و نیتی دیگر. امروز و آینده میتوانیم یقین داشته باشیم که محتوای آن دو داستان از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی در حالت کلی و بیکرانی از آسمان نازل نشده و در قالب وحی به گوش سر و دل سرایندگان ( اول موسا و سپس محمّد ) ابلاغ نگردیده، طنین نیفکنده، نجوا نشده بلکه دو افسانه خیالی اوهامی بیش نبوده و نمی باشند.
ضمنن کلمات فارسی ماده و ایده توسط آن خردمندان یعنی آفرینندگان واژه دهّر و دریافت کنندگان پیام آسمانی هفت سین ( به معنای هفت سامان یا نظام کل گیتیائی، کیهانی یا جهانی ) به شکل های 《ما ۱۰ 》 و ای ده مخفف 《این ۱۰ 》 تلفظ و بیان میشده اند. لذا کلمه فارسی ماده در اصل و ریشه یعنی در سرزمین ایران به معنای خمیر مایه ساختاری واقعیت و طبیعت نبوده و واژه ی ایده هم در اصل و ریشه به زبان فارسی بوده و نه یونانی منجمله کلمات دیگری از قبیل کاتِگوری، فنومن، نئومن، نوومن، آلِ ایده ، آلِ ما ده ( از چپ به راست ایده آل، ماده آل ) .
شبی مهتابی از سر طلب حلقه زد علی بر در کلبه ی حقیر درویشی مسکین و گدا/ از روی کرم بخشید آن درویش نگین انگشتر و تخت و تاج سلیمانی علی را/.
مولانا، غزل ۱۵۵، اشاره به سوره ۷۶ آیه ۱، در شأن حضرت علی: تا ببینی هستیت چون از عدم سر برزند روح مطلق کامکار و شهسوار هل اتی