هندیان و مسلمانان بر گرد هر زمینی کوهی را محیط میدانستند و هر یک آن کوه را نام گذاری نموده بودند و در ادبیات ایران نیز ذکر آن آمده و فردوسی در شاهنامه درباره هفت خوان رستم گوید : چو رخش اندر آمد بدان هفت کوه بدان نره دیوان گروها گروه .
