هفت عالم

در این زمینه حقیقت ژرف تر و برتر اینست که هیچکدام از افراد انسانی پس از مرگ به هیچ وجه من الوجوه نمی توانند در این دنیا به ظهور و پیدایش برسند، مگر و فقط مگر از طریق یا راه تولد دوباره از مادر در همین دنیا. دو انسان خوب و شریف و بزرگوار مانند ایسا و مهدی هم از این قاعده و قانون سفت و سخت و بی چون و چرای خدائی ( الهی ) مستثناء نمی باشند.
پدیده رجعت یا بازگشت به آشیانه گرم و امن مادری از دیدگاه پیشینیان منجمله انبیا و اولیا دینی و انسان های امروز و آینده، شاید پر از راز و رمز و معنا ( یا بی معنائی ) ، معجزه آسا، سحر آمیز و جادوئی و افسون کننده، باور نکردنی و امکان ناپذیر به نظر میرسیده و میرسد. اما در چارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قضا و قدر خدائی ( الهی ) نه تنها امکانپذیر بلکه حتا لازم، ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد با هدف انجام جهش ها یا پرش های فراوان تکاملی از مدارات پائین تر به مدارات برتر و آنهم نه بر روی یک مسیر مارپیچی یا فنری شکل از پائین بسوی بالا ( یا از زمین بسوی آسمان ) بلکه دایره ای شکل در سر جای خود یعنی در درون ظرف نگهدارنده محتوای کیهان یا جهان یعنی مکان مطلق و بیمکانی مطلق ( هر دو ابعاد خدا ) بر رویهم با ماهیت های معکوس و کمیت های مساوی. به قول حافظ شیرین سخن:
ندانم آن چیست در درون من خسته دل
که من خموشم و آن در فقان و در قوقا /

من از مطالعه متون بالا به این نتیجه میرسم که جهان فانی و باقی هر دو یک واحد می باشند و ریشه دوگانگی آن فقط در تفکر برخی از بشر است که تاکنون رشته رهائی از این دوئیت را به دست نیافته است. از این متون می توان غیر از نتیجه بالا نتایج دیگری را به شرح زیر استخراج نمود:
جهان منظوم به نظم عینی و عِلی که در آن زندگی می کنیم ، شش جهان دیگر را بصورت غیبی؛ پنهانی و نا مرئی را در باطن خود دارد. این شش جهان بصورت استعداد ؛ توان و قوه محض موجودند و جهان فعلی با طبیعت مادی و روحی خود در قالب ها و نظم های جزئی و کلی نمی توان جهان های پنهانی را به ظهور برساند. بنا بر این هر کدام از این جهان ها به امکانات؛ شرائط و زمینه های مادی و روحی منحصر به فرد خویش نیاز مندند که از حالت استعداد و توان و قوه محض به فعلیت در آیند و جوهر خود را به نمایش گذاشته و به شکوفائی برسند. علائم ؛ آثار و نشانه های وجود داشتن شش عالم غیبی اشاره شده، طوریکه از بررسی متن ها حاصل میگردد، فقط در ساختمان روان انسان قابل شهود و کشف می باشند و در بقیه بخشهای طبیعت قابل کشف نیستند. این شش عالَم با الهام گرفتن از متون بالا هر کدام به ترتیب و نوبت طی مه بانگ های متوالی به ظهور خواهند رسید و همه افراد انسانی در وجود و با وجود خود آنها را تجربه خواهند کرد و از این طریق سیر و سلوک و سفر خود را پله به پله ؛ گام به گام و مرحله به مرحله به سمت رسیدن به صفات مطلق خداوند انجام خواهند داد بدون اینکه ذره ای بتواند به میل و اختیار خود از اطاعت از آن سر پیچی نماید و ادعا نماید که او نمی خواهد به هدف و مقصد برسد و متعاقب ادعای خود راه دیگری را انتخاب نماید.
نتیجه دیگری که میتوان گرفت این است که:
پدیده درد آور و تلخ مرگ یک واقعیت ضروری است که این زندگی به پایان برسد و زمینه ظهور زندگی های بعدی فراهم گردد. بنا براین پدیده مرگ به معنای فنا پذیری زندگی و موجودیت انسان نیست، بلکه مرگ دریچه تنگی ست که از گذرگاه آن هر فرد انسانی پَرِش خود را به عالَم دیگر انجام می دهد. در یکی از متن ها فاصله زمانی این پرواز را پس از لحظه مرگ تا لحظه ظهور
در جهان بعدی برای فرد فوت شده را برابر با طول یک نبض؛ یک بار تپش قلب؛ یک دم و یک باز دم ریه ؛ یک بار به هم زدن پلکان چشم و سر انجام یک آه کشیدن و یا تقریبا یک ثانیه برابر پنداشته شده است. طوریکه پیداست نظریه خیالی بالا از اصل تکرار خسته کننده جاودانه و جاودانگیِ تکرار نیچه پیروی نمیکند، بلکه القاء کننده این ایده است که عالَم های بعدی تکامل عالم فعلی میباشند و نه تکرار جاودانه آن. بنا بر این معاد جسمانی و روحی را نه تنها در خیال به طور عینی مشاهده می کند، بلکه آنها را به کمال می رساند و آنها را به حق تعالی می سپرد!
طوریکه می دانیم عارف بزرگ فارسی زبان عطار نیشابوری سفر مرغان راه در قله قاف به پایان می رساند و در آنجا عصای عرفانی خود را به دست مولانا می سپارد که فوج سالکان و سلوکان و ره روان طریقت را به درگه برساند که در آنجا با وجود خود و در وجود خود در یابند که کلمه خداوند یک وَهم بیش نیست و خداوند حقیقی و واقعی جمیع ذوات و افراد می باشد و این ذات ها و افراد پس از جدائی از کمون ها و جمعیت های آسمانی و ورود به حیطه محدود مادی و روحی و در آمدن در قالب ملل و جوامع زمینی ، تا کنون مثل نَی از درد جدائی می نالند و می سوزند.
سی عدد مرغ عطار با پر و بال خویش در یافتند که سیمرغ واحد افسانه ای بیش نیست و وجود خارجی ندارد و در قله قاف آشیانه اش خالی است!
عطار به مرغان و رهروان راه خویش می فرماید :
تو خود گم گرد در آن توحید این بود
تو گم کردن کم کن تفرید این بود.
بیت اول نمایان گر رسیدن از کثرت به وحدت است و بیت دوم از وحدت به کثرت را به نمایش می گذارد. در این روند سیر و سلوک عارف اختیار انتخاب راه را به ره رو سپرده است که به صلاح و دلخواه خویش خود را گم کند و به لقاالله ملحق شود و از طرف دیگر در جه گم شدن خود را کاهش دهد و پشت به لقاالله نموده و از او جدا شده و دوباره به فردیت خویش باز گردد. به این معنا که خداوند باریتعالی دینی در این دخل و تصرف افراد نقشی بازی نمی کند و ریش و قیچی را به دست انسان سپرده انسان سپرده است که طبق میل خویش با تزکیه نفس هر چه دوست داشت به بُرد و قیچی کند. عروس و داماد مال خویش و جشن عروسی هم مال خویش.
طوریکه از مستندات عهد و پیمان قدیم می دانیم، موسی در پایان سفر دور و دراز خود، روی کوی سینا ، عصا و قبای خود را به یزووا برده آزاد شده سپرد که قوم یهود را به سر زمین موعود رهسپار نماید و آنرا بین دوازده نحله یعقوب تقسیم کند.
گویا قندی پس از اقامتی کوتاه در قله قاف و مشاهده تحویل دادن عصا و قبای بزرگان دین و عرفان اکتفا ننموده بلکه سی عدد مرغ عطار را به سیمرغ خیال تبدیل نموده و آنرا به پرواز در آورده که از ورای دشت ها و تپه ها و دره ها و وادی ها و قله های صعبلعبور روان انسان خزائن و گنجینه های غیبی و پنهانی را با چشم های عقابی و تیزبین خود کشف و با منقار آهنین آنها مثل دانه به چیند و پیش صاحب خیال بر گردد و آن گوهر و جوهر ها را در نزد او جهت مشاهده و بر رسی روی زمین به چیند. البته صاحب خیال در حین پرواز سیمرغ خیالی بیکار ننشته است بلکه خر عقلی مولانا را که با رویئت عشق در گل فرو رفته و خوابش برده بود، از خواب بیدار کرده و چهار تا پای اورا شتسته و رُفته و سپس مقداری اغذیه و اشربه لذیذ و گوارا به خورانده و نوشانده که انرژی بگیرد و مثل سابق ( قبل از رویئت عشق )
حال دار شود و قابلیت سواری داشته باشد و بر پشت خود بتواند صاحب خیال و سیمرغ را به درگه متحمل شود.

با پوزش از حظور آنان در اینجا بی طرفانه در ابیات آنان دست برد میزنم و به محتوا و قالب آنها شکل و شمایل دیگری میبخشم که امیدوارم این دست برد گستاخانه مرا به بزرگواری خود ببخشایند.
مسیح و مهدی و خمینی
اولی زِ قوم یهود و دومی از اقوام رُم و عرب،
هر دو هم روح و هم روان و هم جانند،
سومی زِ اقوام ایران جلوه و نور دیدگان و دَم جانان آنان،
سهیل و زهره و وِنوس و قمر و قندی هر پنج زِ شرق و زِ غرب،
وَز مشیت ازل در طرح خلقت تاکنون و تا قیامت در پی آنان.

با اجازه در اینجا یک بیت شعرک را که وِنوس به رسم اقتباس از مولانا در وصف سنایی و عطار سروده بود، به شرح زیر اصلاح نمایم:
مسیح و مهدی اولی زِ قوم یهود دومی از اقوام عرب، هر دو روح و روان اند،
و سومی خمینی زِ اقوام ایران جلوه و نور دیدگان آنان،
سهیل و زهره و وِنوس و قمر و قندی زِ مشیت ازل در طرح خلقت تا کنون در پی آنان.

فرد انسانی در اصل در انتظار چه چیزی به سر می برد ؟
چه چیز مهمی برایش غایب است که در انتظار ظهورش می باشد؟
این دو سوال مربوط به حیطه فعالیت روانی اند که در این جا کو شش خواهم نمود که در حد توان تخیلی خود پاسخی روشن و بدون ابهام حد اقل از دیدگاه خودم و در خور انتظار خودم به آن ها بدهم و خودم و خواننده را گیج ننمایم. زیرا هدف نهایی بحث، بررسی واقعیت و حقیقت و تطابق این بر آن و یا آن بر این.
هر فرد انسانی به طور ناخودآگاه و در عمق باطن خود در انتظار ملاقات خویش میباشد و این خویش، آن روی سکه است که بر خلاف این روی سکه در انظار غایب است. قبلا اشاره کردم که در وجود انسان قوه های محض موجودند که در انتظار و نوبت به فعلیت در آمدن نشسته اند و قالب های جزئی و کلی طبیعت فعلی به ظهور آنها اجازه بروز و خود نمائی و رشد و شکوفائی بطور مستقل نمیدهد. این قوه ها طوریکه قبلا اشاره کردم به امکانات و شرائط مادی و روحی و طبیعت و محیط زیست خود نیاز مند اند و انسان نمی تواند این امکانات را ایجاد نماید و ایجاد آنها در انحصار طبیعت و آنهم بر طبق مشیت ازلی است.
انسان می تواند در آن دخل و تصرف صورت دهد و به طور مصنوعی شرایط اندکی را فراهم نماید، اما انسان نمی تواند بدن یک مرد را به بدن یک زن و بالعکس تبدیل نماید. قوه های محض درونی به نوبت و پشت سر هم طبق قانون طبیعی و ازلی به فعلیت در خواند آمد.
یک فرد مذکر در طول زندگی خود در انتظار ملاقات با مونث خویش که در وجود او به عنوان غایب و بصورت قوه محض نامرئی و پنهان وجود دارد، به سر می برد و تا کنون به سطح آگاهی از آن نرسیده است. و بالعکس:
یک فرد مونث در طول زندگی خود در انتظار ملاقات با مذکر خویش که در وجود او به عنوان غایب و بصورت قوه محض نامرئی و پنهان وجود دارد، به سر می برد و تا کنون به سطح آگاهی از آن نرسیده است.
قبلا اشاره شد که این طبیعت و این دنیای مادی و روحی در پایان زمان ابد خاص خود از راه عبور از آتش بسیار سوزان و داغ و جهنمی مه بانگ بعدی به حیاط خود خاتمه خواهد داد و وارد عالم دوم خواد شد. ( در اینجا به لحاظ مقایسه می توان تصور کرد که داغی و سوزندگی جمیع آتشکده های جهنم به اضافه داغی و سوزندگی عمیق ترین و مرکزی ترین آنها یعنی آتشکده درک که داغ ترین آنها می باشد، در مقابل آتش مه بانگ همگی سر تعظیم و صغیری فرو آورده و وجود خودر ا فدای آن می نمایند و از خیر وجود خود می گذرند ) .
در عالم محسوسات و طبیعی و روحی بعدی، روی سکه عوض میشود و به شرح زیر:
در این زندگی دیدیم که در وجود یک فرد مذکر ، یک قوه محض و غایب مونث وجود داشت که فرد ناخودآگاه در انتظار ملاقات او به سر می برد.
در عالم و زندگی دوم خود طبیعت با دخل و تصرف انحصاری خود، شرایط و امکانات مادی و روحی جهت ظهور و به فعلیت در آمدن آن شخصیت غایب را فراهم نموده است و مذکر این زندگی را به مونث واقعی آن زندگی بدل نموده و مذکر زندگی اول در زندگی دوم فرد مورد نظر به صورت قوه محض در می آید و در باطن آن مونث خودی به آن روی سکه تبدیل شده و نقش غایب را به عده می گیرد و آن زن در زندگی دوم در طول زندگی خود در انتظار مذکر خویش زندگی دوم خود را سپری خواهد نمود.
طول زمان انتظار:
فاصله زمانی بین دو مه بانگ متوالی؛ و طول زمانی یک ابد خاص با هم برابرند و آن خود برابر است با فاصله زمانی بین لحظه مرگ و لحظه تولد در زندگی و عالم بعدی. البته طول انتظار و غیبت در دو عالم اول و دوم با هم برابرند و هر دو کوتاه تر از طول انتظار و غیبت در عالم سوم و چهارم و الا آخر.
نوع دوم انتظار و غیبت:
که از طریق تقلید و باور و ایمان در آگاهی انسان از بیرون وارد میشود و فرد از طریق پیروی آگاهانه یا چشم و گوش بسته در انتظار موعود غایب، زندگی خودرا می گذراند و از آن طریق به معنا دار بودن و هدف داشتن زندگی خود امیدوار میشود. مسیحیان در انتظار ظهور مجدد مسیح می باشند که در یک روز ( که امروز نمی توان آنرا تعیین کرد ) بر خواهد گشت و حکومت آسمانی پدر خویش را روی زمین بر قرار خواهد نمود و به فقر و بدبختی و جنگ و بیماری و. . . . پایان خواهد داد و صلح و صفا و عشق و نوع دوستی و . . . . را برقرار خواهد کرد.
شیعیان دوازده امامی در انتظار ظهور مهدی موعود که در حال حاظر در غیبت کبری به سر می برد، به زندگی خود مشغولند و بر این امیدند که در یک روز ظهور خواهد کرد و پس از بر قراری یک حکومت موقتی عدل و داد در پهنه کره زمین ، به شهادت خواهد رسید و پس از مرگ او روز قیامت بر پا خواهد شد. طبق باور مسیحیان و شیعیان مسیح و مهدی هر دو در روی کره زمین هستند و بصورت غیبی زندگی می کنند. اما روز و مکان خود را به پیروان خود ابلاغ ننموده و آنهم به این دلیل که خود آنها از آن آگاه نبوده و اطلاع در مورد آن را به خداوند سپرده اند.
اما طبق باور و تصویر خیالی من هر دو آنها بر اساس میل باطنی خویش در عالم دوم ظهور خواهند نمود و طول انتظار و غیبت آنها هم دقیقا تعیین گردید. اما ظهور مجدد آنها در این عالم به بخش ایمان و باور تعلق دارد و زمان و مکان آن در حیطه معجزه قرار داشته و توسط انسان غیر قابل تعیین.

پاسخ قطعی من " نه" می باشد. هیچ عالم دیگری غیر از عالم طبیعت وجود ندارد. قبلا در تشریح مختصر جهان ها گفتیم که این جهانی که در آن وجود داریم، تنها جهان موجود نیست بلکه مجموعه وسیعی از جهان ها وجود دارد که از طریق علوم تجربی وجود آنها را نمی توان اثبات نمود بلکه فقط از طریق تصویر سازی خیالی. اما با این حقیقت هم آشنائی داریم که خیال اگر از واقعیت جدا شود و تار و پود های خودرا از آن قطع کند، آنگاه به ابهامات و اوهامات خواهد رسید و در آن حالت بخش محض گرای خرد و عقل انسانی آن اوهامات را حقیقت نهائی خواهد پنداشت. لذا در بررسی و شرح عالم های هفتگانه نهایت توجه ام این بوده است که در هیچ لحظه واقعیت را نا دیده نگیرم.
طبق باور و دانش اندک من، شاه راه اصلی شناخت خداوند شناخت طبیعت می باشد و شناخت های حِکمی و فلسفی و عرفانی و و حیانی راه های فرعی و همراه را شامل می شوند. هگل فیلسوف آلمانی در اثر معروف خود به نام علم منطق که خود آنرا بطور غیر مستقیم کالبد شکافی خداوند می نامد، بر این باور است که کلیه علوم راه و روش هایی اند که از طریق آنها خداوند خود را دوباره شناسایی می نمایند و در صدد رسیدن به شناخت مطلق اولیه خود می باشد که قبل از خلقت دنیای مادی از آن برخوردار بوده است. طوریکه می دانیم فلسفه هگل را فلسفه وحدت می نامند. از طرف دیگر همچنین آشنایی داریم که عرفان ایران طبیعت و دنیای مادی راه جلوه حق و صفات و اسماء اللهی می پندارد. در عوض هگل خداوند و طبیعت و دنیای مادی و محسوسات را ظهور خود خداوند در قالب مادی می پندارد و متعاقب این پندار ، روح و ماده را هردو یکی پنداشته و بر این باور است که از لحاظ ارزش و تقدس یکی بر دیگری برتری نداشته و هر دو از یک اصالت وجودی بر خوردار می باشند. به نظر من فلسفه و باور هگل به صورت غیر مستقیم یک تعریف و تفسیر جدیدی از آیه قرآن به نام " لا اله الا الله " ارائه می دهد که به حقیقت و واقعیت نزدیک تر از تعریف و تفسیر ی که تا کنون می شناسیم. " غیر از خدا خدای دیگری وجود ندارد " . در خود آیه کلمه خداوند یک بار آمده است و " اله " به معنای خداوند نیست بلکه به معنای " هیچ چیز دیگه ای " . بنا براین تعریف و تفسیر صحیح آن این است که غیر از خداوند هیچ چیز دیگه ای وجود ندارد. و این تفسیر جدید خود حاصل بررسی دقیق مفهوم بی نهایت میباشد که هیچ چیزی خارج از بی نهایت نمی تواند وجود داشته باشد و آنهم به این دلیل ساده که بی نهایت از آنجایی که نهایت ندارد ، ضرورتا نمی تواند خارج هم داشته باشد. نتیجه اینکه خدای دینی و بینهایت فلسفی هر دو یکی اند. اگر طبیعت را جدا از خداوند به پنداریم و یا خداوند را محیط بر طبیعت و این را محاط بر آن به پنداریم ، آنگاه خداوند را به یک نیمه بی نهایت تبدیل کرده ایم و اصل بینهایت بودن و واحد بودن خداوند را نا خود آگاه ( و شاید در بعضی موارد خود آگاه ) رد کرده ایم. معروف است که شاگردان از افلاطون می پرسیدند که آیا فضله پرندگان هم می توانند جلوه بخشی از خوب خوبان باشند. گویا افلاطون با شنیدن چنین سوالاتی ، آه می کشید و از پاسخ گویی به آن ها خود داری می نمود.
طبق باور من خداوند دارای دو بخش مطلق و نسبی است. بخش مطلق تغییر ناپذیر و بخش نسبی مشمول حال تغییر و تحولات دائمی می باشد. زیبائی و خوبی و دانش و قدرت مطلق خداوند، در بخش نسبی هم وجود دارند، اما بصورت محدود و دارای اندازه و مقدار و نسبت. به طور مثال: روح و ماده موجود در طبیعت مشتق از روحیت و مادیت مطلق خداوند اند که مصالح خلقت را تشکیل می دهند و قابل تغییر و تحول و تحرکند. اما روحیت و مادیت مطلق، ثابت بوده و غیر قابل تغییرند. نتیجه ای که میتوان گرفت این است که خداوند چیزی دیگه ای نیست غیر از مجموعه جهان های مادی و معنوی. جهان های مادی که در همه آن ها همین طبیعت موجود در این جهان بطور مطلقا همسان و یک سان محتوای آن ها را تشکیل میدهد، همیشه در طول یک مقطع زمانی خاص از لحاظ تعداد محدود بوده، اما این محدودیت عددی ثابت نیست بلکه بطور همیشگی و دائمی و یا بصورت جاودانگی در پهنه بی نهایت در حال افزایش خواهد بود، مگر اینکه خداوند در طرح مطلق اولیه خود تصمیمم دیگری از پیش گرفته باشد. گسترش تعداد جهان های مادی بستگی به خلقت جهان های معنوی دارد و اگر خداوند در دانش و قدرت و طرح مطلق ازلی و اولیه خود از پیش تعیین کرده باشد که خلق جهان های معنوی در لحظه ای خاص پایان یابد، متعاقب آن تعداد جهان های مادی هم خود بخود طبق امر ازلی برای همیشه محدود باقی خواهد ماند.
نتیجه اینکه هیچ چیز دیگری غیر از جهان های مادی و معنوی وجود ندارد و این ها هیچ چیز دیگه ای نیستند، غیر از خود خداوند. محیط یا چهارچوب و یا مرزهای جهان ها که مطلقا برابر و یکسان میباشند، بخشی از مطلقیت خداوند را تشکیل میدهند. زمان این مکان های مطلق ، مطلقا ساکن و غیر گذر است و مقدار آنها را می توان صفر پنداشت و یا بی زمانی.
در برسی جزئی عالم های هفتگانه دیدیم که این عالم طبیعت در وجود خود دارای قوای محض و بالقوه می باشد که قالب فعلی طبیعت اجازه بروز و ظهور و به فعلیت رسیدن و شکوفائی را به آن قوه ها نمی دهد و آن قوا جهت به فعلیت در آمدن، به زمینه ها و شرائط و امکانات مادی و روحی مستقل و خاص خود نیاز مند می باشند و آن شرایط و زمینه ها و امکانات در عالم های بعدی، طبیعتا و ضرورتا بطور مستقل و متوالی ایجاد خواهند شد که با چگونگی انجام و اجرای آن در بالا بطور اختصار و فشرده آشنا شدیم.
ماهیت یا ذات یا نفس انسان از جنس روح و ماده نیستند بلکه از جنس تصورات ذهنی خداوند که توسط خود انسان غیر قابل دسترسی بوده و بنا براین خدشه ناپذیرند. بنیاد اساس و مرکزیت ماهیت وجود انسان امیال جنسی باطنی بصورت هم جنس و غیر هم جنس و علاقه و عشق حاصل از آن می باشد که در قالب زوج های بنیادی و خودی به صورت مذکر - مذکر ؛ مونث - مونث و مذکر - مونث بصورت قوه های محض در وجود مادی و روحی انسان قرار دارند و هر کدام به نوبه و ترتیب در عالم های بعدی بطور مستقل به فعلیت در خواهند آمد.
قلب انسان به سعادت و عشق احتیاج دارد، اراده و خواست انسان استقلال و کمال را می جوید و عقل انسان در صدد وصول به حقیقت کلی است. در قالب محدود طبیعت فعلی ، قلب و خواست و عقل انسان نمی تواند یک باره به آن چه را که آرزو دارد برسد، اما به همه آرزوهای خوب و مثبتش خواهد رسید.
زوجیت به صورت زوج های بنیادی و خودی بالا ترین نوع زوجیت می باشد و عشق و علاقه آن ها به همدیگر با لا ترین نوع علاقه و عشق. نیم زوج های بنیادی و خودی همان طور که به همدیگر عشق می ورزند، به همه نیم زوجهای بیگانه و غیر خودی بطور یکسان عشق خواهند ورزید. عطش آن عشق و علاقه هیچ وقت به سردی و کدورت و بیزاری گرایش پیدا نمیکند. و آتش آن، داغ و سوزان نبوده بلکه خنک و ملایم و دل انگیز بوده و نسیم خنک و جان نواز آن در تمامی تار و پود های عالم هفتم و نهائی بطور عینی و جاودانه خواهد وزید.
اندیشمندان بزرگ دینی ایرانی در حیطه حکمت و فلسفه و عرفان در بخش هستی شناسی ، موجودیت انسان را مورد توجه خود قرار داده و بر اساس شناخت ابعاد وجود این موجود پیچیده ، تصاویر ذهنی و خیالی خود را در مورد مراتب عالم شکل دهند و با اتکا به کلام خداوند ، ابلاغ شده از طریق آیات قرآن، در حقیقت داشتن تصاویر ذهنی و خیالی خود، شک و تردیدی به خود راه ندهند.
عالم های سه گانه و چهار گانه که حاصل تطابق تصاویر ذهنی و خیالی آن بزرگواران با آیات قرآن که از طریق استدلال و ارائه دلیل و برهان عقلی و منطقی ایجاد شده، می باشد، طبق باور این بنده ناچیز و حقیر و فقیر و سبک روح ، با واقعیت تطابقتی ندارند. در پایان با بیتی شعر از شاعر و حکیم و عارف بزرگ فارسی زبان کلام خودرا خاتمه می دهم که گوید:
غلام آن سبک روح ام که سر بر من گران دارد
جوابش تلخ و پنداری که شکر زیر زبان دارد.

جمعیت جوامع انسانی در زندگی دوم تا چهارم برابر با جمعیت زندگی اول خواهد بود، طوریکه در زندگی دوم نه یک انسان به جمعیت کل اضافه خواهد شد و نه یک انسان از آن کم خواهد گردید. جمعیت جوامع در زندگی پنجم و ششم و هفتم دو بار جمعیت زندگی اول خواهد بود. این اعداد ثابت و جاودانه باقی خواهند ماند و در علم و دانش ازلی و طرح عظیم و مطلق خلقت، خداوند آنها را از پیش تعیین نموده است و تا به ابد تغییر نخواهند یافت.
این هفت عالم در چهارچوب و مکان مطلق مجموعه جهان های مادی که تا کنون خلق شده اند بطور مطلقا یکسان سیر نزولی و صعودی خود را به امر خداوند و از طریق مکانیزم خودکار انقباض و انبساط زمانمکان نسبی موجود در مکان مطلق جهان ها تا پایان زمان ابدی طی خواهند کرد و آنهم با نظمی مطلق. سیر نزولی جهان های معنوی و ازلی و تبدیل آنها به جهان های مادی و ابدی هرگز به پایان نمی رسد، اما زمان ابدی نزول و صعود جهان های ابدی یک روزی در آینده های بسیار طولانی و دور دست به پایان خواهد رسید.
هدف ؛ مقصد و مقصود حرکت و سیر و سلوک زندگی انسان رسیدن به خود خداوند نیست بلکه رسیدن به صفت مطلقیت خداوند است و مطلقا امری غیر مقدور. ما بطور جاودانه در وجود خداوند هستیم و نیازی به رسیدن به اورا نداریم، نیاز ما این است که به سطح زیبائی و خوبی و دانش و قدرت خداوند برسیم.
ضمننا در این تصویر ذهنی و خیالی عوالم هفتگانه در چهار چوب یک جهان بصورت لایه لایه و طبقه طبقه به طور همزمان روی هم قرار ندارند، یکه همگی یک عالمند که طریق سیر صعودی به هم تبدیل شده و هر بار با کیفیتی دیگر و برتر به ظهور می رسند و سیر نزولی یک باره صورت میگیرد به این ترتیب که عالم هفتم پس از پایان حرکت خود به عالم اول نزول میکند و نه اینکه اول به عالم ششم و سپس پنجم و الا آخر.
در عالم هفتم همانند عالم پنجم و ششم، توجه افق میل جنسی انسان به سمت درون و خویشتن و نه مثل زندگی های اول تا چهارم به سمت بیرون و غیر و یا دیگر ، منعطف است و اما نه بصورت زندگی پنجم و ششم هم جنس بلکه غیر هم جنس بصورت مذکر و مونث یا نر و ماده یا زن و مرد.
مرد زندگی عالم اول در زندگی هفتم به زن و شوهر خود تبدیل میشود و به همین ترتیب زن زندگی اول به شوهر و همسر خود. این زوجهای بنیادی و خودی از طریق تقسیم سلولی روحی در طبیعت روحی بی عیب و نقص به ظهور می رسند و از زیبائی های خارقالعاده بر خوردار خواهند بود. هر کدام از آن نیم زوجها دارای یک نام مساوی خواهند بود که برابر است با نام هایی که مرد و زن در زندگی اول یعنی همین زندگی فعلی که بعضی ها آنرا دنیای تکلیف مینامند، از والدین خود در یافت می کنند. بنابر این نام ها هم دارای یک نوع تبرک بوده و جاودانه می باشند، گویا توسط خداوند در دفتر نام ها ثبت شده باشند و موجود انسانی را در سیر و سلوک و حرکت خود همراهی می نمایند. طول عمر زندگی انسان در عالم هفتم بسیار طولانی تر از طول عمر در زندگی پنجم و ششم خواهد بود. طوریکه می بینیم در عالم هفتم باز هم مرگ و جود دارد و طول عمر بی انتها نیست. جامعه انسانی همیشه بطور نسبی به سطح مطلقیت خداوند نزدیک می شود و در پایان زمان ابد ( البته نه ابد حجمی بلکه ابدی که در چهار چوب جهان ها از طریق صعود و نزول طی میشود ) آن فاصله به ضخامت یک ذره خواهد بود که آنرا میتوان به پل صراط واقع در بین نسبیت انسان و مطلقیت خداوند نامید. و عبور از آن مانع توسط انسان بطور دلخواه امری مطلقا غیر مقدور. باز هم لازم به اشاره میدانم که آن هاله جدایی بین انسان و خداوند کشیده نشده بلکه بین انسان و صفت مطلقیت خدواند. البته جای هیچگونه نگرانی و نومیدی نیست از برای مشتاقان و شیدایان و طالبان لقاالله. در آخرین عالم هفتم که ابدیت صعودی و نزولی پایان می پذیرد و در چهار چوب جهان ها به بی زمانی تبدیل میشود ( که آن حالت برای ما انسان ها غیر قابل تصور است ) سطح تکاملی عالم هفتم و کمالات انسانی تا سطح بهشت برین وعده داده شده ارتقاء خواهد یافت و در آن سطح انسان به زندگی جاودانه میرسد و مرگ از صحنه زندگی رخت خودرا بر خواهد چید. در آن سطح از زندگی خداوند برای انسان جهت عبور از پل صراط یک امکان باقی گذاشته است: اگر یک انسان یافت شود و میل داشته باشد از زندگی خود در بهشت برین دست بشوید و از هویت فردی و خانوادگی و اجتماعی خود صرف نظر نماید، خداوند این اجازه را به او خواهد داد که از مانع گذشته و در مطلقیت خداوند فنا شود به شرط اینکه راه بر گشت نداشته باشد. به نظر من چنین انسانی در عالم جاودانه هفتم بین کلیه جوامع انسانی به دیوانه مطلق معروف خواهد شد. حقیقتا من شخصا میل به رسیدن چنین شهرت جنون واری نیستم و گاهی اوقات عاجزانه دعا میکنم که خداوند در مبنا و مبدا خلقت سرنوشت مرا آنطور تعیین نکرده باشم که در صفت مطلق او فنا شوم.
با اندکی تیز بینی فکری و خیالی هر فردی میتواند زوج های بنیادی و خودی هم جنس ( مذکر - مذکر؛ مونث - مونث ) و غیر هم جنس ( مذکر - مونث ) در تارو پود موجود انسانی و مرکزیت روانی او را کشف نماید و به شهود برساند. در شگفتم که چرا این راز ها توسط بزرگان و پدران علم روانکاوی و روان شناسی تحلیلی و انفرادی و اجتماعی غرب کشف نگردیند؟ نام این بزرگان به شرح زیر است :
فروید ؛ یونگ ؛ آدلِر و فروم
همچنین بزرگان عرفان و شیدایان طالب جمال حق و وصلت به حق و مشتاقان لقاالله و همچنین اربابان گهر های کلام در حیطه حکمت و فلسفه و الهیات و عَلَم داران صحرای معنی و معانی و در یافت کنندگان فیض دانش و بینش نتوانسته اند از طریق هنر کشف و شهود تجاربی فردی فرد خود و استدلال های عقلی و منطقی خود پرده را کنار زنند و راز را فاش و شمع حقیقت را روشن کنند و زوجهای بنیادی و خودی را بدون ابهام و اوهام به تصویر کشند. البته هیچ گونه انتقادی از طرف من بر این بزرگان تفکر و احساس و خیال وارد نمیشود و در پیش من از احترام شایان خاص خود بر خوردار بوده و خواهند بود. در عصر بیشتر آن بزرگواران واژه مه بانگ هنوز به شکل فعلی خود در ذهن و افکار انسان تولد نیافته بود.
حرکت جوهری ملا صدرا از طریق تصویر ارائه داده شده به کمال خواهد رسید، نه اینکه از طریق پوشاندن و یا آغشته نمودن روح با جسم به اصطلاح لطیف صوری پس از مرگ و هجرت بی وقفه او به عالم برزخ و اگر صاحب او در طی زندگی دنیوی عمل نیکی انجام داده بود به عنوان پاداش در یکی از باغ های بهشت به بازی گوشی مشغول شود و دیگری در یکی از سیاه چال های جهنمی بی افتد و تا بر پایی روز قیامت تقلا کند و زجر بکشد و دست و پا بزند که به لبه گودال هولناک برسد و نتواند.
در زبان روز مره و عامیانه گاه اوقات می گویند که این زوج از آسمان برای هم تعیین شده اند. این مَثَل عام یک حقیقت واقعی را بیان میکند.
در این جا بحث هفت عالم را به پایان می رسانم و توجه خواننده عزیز را به نکته زیر معطوف می دارم: تمامی تعاریف و تعابیر و تفاسیری که تاکنون از عالم های هفتگانه صورت گرفته و در آن ها امیال بنیادی جنسی انسان در نظر گرفته نشده نمی توانند حقیقت داشته باشند.
در پایان برای خواننده عزیز یک زندگی پر ثمر آرزو می نمایم.