هضبه

لغت نامه دهخدا

( هضبة ) هضبة. [هََ ب َ ] ( ع اِ ) پشته. کوه گسترده بر زمین. ( منتهی الارب ). || کوه به یک سنگ سرشته. || کوه بلند و دراز و تنها و سرخ رنگ. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || باران بزرگ قطره پیوسته. ( منتهی الارب ). باران. ( اقرب الموارد ). ج ، هضب [ هَِ ض َ / هََ ] ، هضاب ، هضبات. جج ، اهاضیب. ( منتهی الارب ). ابوزید گوید: اهاضیب ، مفردش هضاب و مفرد هضاب ، هضب است. ( از اقرب الموارد ). رجوع به هضاب شود.

فرهنگ فارسی

(اسم ) ۱- کوه گسترده برزمین . ۲- کوهی که تنها ازیک پارچه سنگ باشد. ۳- کوه درازبلند ومنفرسرخ رنگ . ۴- کوه(مطلقا ) ۵- پشت. کم گیاه. ۶- باران بزرگ قطره هضبات .وپیوسته

فرهنگ معین

(هَ بَ یا بِ ) [ ع . هضبة ] (اِ. )۱ - کوه . ۲ - پشتة کم گ یاه . ۳ - باران بزرگ قطره و پیوسته .

فرهنگ عمید

پشته، کوه.

پیشنهاد کاربران

هضبه همان فلات است مانند هضبه پارسی یا هضبه فارس که از ارمنستان تا هند کشیده شده و به ان هضبه ایران نیز گفته میشود
هَضبِه: کوه سنگی، صخره بسیار بزرگ سنگی؛ کوه بلند؛ هضاب.
هضبه: بارانی که زمان زیادی یکسره ببارد.

بپرس