هشت فناناپذیر

هَشت فناناپذیر (Eight Immortals, the)
هَشت فناناپذیر
در اساطیر چین، چند تنی که عمر جاودان یافتند و حق داشتند در بهشت اقامت و در ضیافت های بانو وانگ، همسر امپراتور جید (امپراتور یشم) شرکت کنند. اسامی متعددی برایشان ذکر شده است، اما متداول ترین آن ها عبارت اند از لی تیه ـ کوآی، جونگ ـ لی چوان، لو دونگ ـ پین، لان تسای ـ هو، جانگ کوئو، هان شیانگ، تسائو کوئو ـ چیو، و هو شیئن ـ کو(تنها زن در میان آنان). از قرن ۱۳م به بعد، به صورت گروهی ظاهر شدند. لی تیه ـ کوئای زاهد و جوکی دائوئیستبود که روحش برای پیوستن به استادش لائودزی/لائوتسه از بدنش خارج شد و به بهشت رفت. بدنش را در روز ششم سوزاندند و روحش پس از بازگشت در روز هفتم، ناچار در کالبد گدایی تازه مرده جای گرفت. در نقاشی ها او را درحالی که روی عصایی آهنین خم شده و با کدویی آویخته به گردن، نشان داده اند. جونگ ـ لی چوئان که در کوه معتکف بود، با بادبزن و منگوله ای از موی اسب در یک دست و هلوی جاودانگی در دست دیگر تصویر شده است. لودونگ ـ پین در قلۀ لک لکنزدیک کولینگاعتکاف کرده بود و گفته می شد که اژدهایی با دَم آتشین شمشیری سحرآمیز در اختیار او گذاشته است که با آن می تواند کارهای خارق العاده انجام دهد. شمشیری بر پشت و شلاقی از موی اسب در دست، نشان های او بودند. لان تسای ـ هو آوازخوان بود و فلوت می نواخت و تا زمانی که لک لکی او را به بهشت برد در خیابان ها آواز می خواند؛ او را درحالی تصویر کرده اند، که فلوتی را با هر دو دست به لب برده است. جانگ کوئو آدم مرموزی بود که یک منصب عالی دولتی را رد کرد؛ او معمولاً با پر ققنوسی در دست و سوار بر الاغی سفید نشان داده می شود که به هنگام استراحت او را مثل تکه ای کاغذ تا می کند. هان شیانگ با معجزه دو گل خلق کرد که روی گلبرگ هایشان شعری دوخطی با طلا نوشته شده بود؛ نقاشی ها او را در حالی نشان می دهند که زنبیلی کدومانند را حمل می کند که پر از هلوهای جاودانگی است. تسائوکوئو ـ چیو، پس از بخشیدن همۀ دارایی اش به فقرا، در کوهی انزوا گزید؛ او را با کلاه و ردای رسمی برتن و لوحی در دست راست، تصویر کرده اند. هو شیئن ـ کو زنی زیبا بود که در ۱۴سالگی با خوردن صدف جاودانه شد؛ او را با نیلوفری آبی در دست نمایش داده اند.