هِشامِ بن عَمْرو فُوَطی ( ـ ۲۲۶ق)
متکلم معتزلی و مؤسس فرقۀ هشامیه. از مردم قبیلۀ عرب بنوشیبان و از شاگردان ابوهذیل علاف و ابوعلی اسواری بود و در روزگار مأمون خلیفۀ عباسی می زیست. بسیار سفر می کرد و از این روی با جوامع معتزلی بیرون از عراق در ارتباط بود و با هواخواهان خود مکاتبه داشت. فُوَطی عقاید کلامی مهمی نوشت که به دست شاگردش عِباد بن سلمان گسترش یافت. از مبالغه های او آن است که خدا مردمان مؤمن را با هم دوست نگرداند، بلکه این مردم اند که به اختیار هم دوست می شوند، هرچند در قرآن به صراحت آمده که خداوند الفت در دل مؤمنان انداخته است (قرآن کریم، ۶۳.۸). فوطی مردم را از گفتن بسیاری از چیزها که در قرآن آمده منع کرد.
متکلم معتزلی و مؤسس فرقۀ هشامیه. از مردم قبیلۀ عرب بنوشیبان و از شاگردان ابوهذیل علاف و ابوعلی اسواری بود و در روزگار مأمون خلیفۀ عباسی می زیست. بسیار سفر می کرد و از این روی با جوامع معتزلی بیرون از عراق در ارتباط بود و با هواخواهان خود مکاتبه داشت. فُوَطی عقاید کلامی مهمی نوشت که به دست شاگردش عِباد بن سلمان گسترش یافت. از مبالغه های او آن است که خدا مردمان مؤمن را با هم دوست نگرداند، بلکه این مردم اند که به اختیار هم دوست می شوند، هرچند در قرآن به صراحت آمده که خداوند الفت در دل مؤمنان انداخته است (قرآن کریم، ۶۳.۸). فوطی مردم را از گفتن بسیاری از چیزها که در قرآن آمده منع کرد.
wikijoo: هشام_بن_عمرو_فوطی