هزل بستی

لغت نامه دهخدا

هزل بستی. [ هََ زِ ل ِ ب ُ ] ( اِخ ) شاعری از مردم شهر بُست. قطعه ذیل در ترجمان البلاغه رادویانی از او آمده است که درباره تولد و مرگ دختر اوست :
چو دختر بیامد من اندر هزیمت
گه آمل گزیدم ، گه از شرم ، ساری
برفت آخر آن مصلحت بر طریقی
که رست او ز طعنه من ازشرمساری.
رجوع به ترجمان البلاغه رادویانی چ احمد آتش ص 12 شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس