هرگز نبودن بهتر است: گزند به وجود آمدن ( به انگلیسی: Better Never to Have Been: The Harm of Coming into Existence ) کتابی از دیوید بناتار، فیلسوف اهل آفریقای جنوبی است. دیوید بناتار بیشتر با دیدگاه های مرتبط با تولدستیزی و بدبینی شناخته شده است. پیش از انتشار این کتاب در سال ۲۰۰۶، بناتار در مقاله ای در سال ۱۹۹۷ با عنوان «چرا بهتر است هرگز به وجود نیاییم» توضیحاتی را در مورد آنچه در نهایت به مفاهیم اصلی کتاب تبدیل شد، ارائه داد. [ ۱]
هرگز نبودن بهتر است مستقیماً با فلسفه تولدستیزی بناتار مربوط است: والدین با به دنیا آوردن فرزندان به آنها آسیب می زنند و به وجود آوردن فرزند به معنای اشتباه والدین است، به این معنی که درنتیجه تولد، تمام زندگی بشر در یک حالت طولانی مدت درد و آسیب قرارمی گیرد. وی با دو مفهوم به این نتیجه می رسد: عدم تقارن لذت و درد و این مفهوم که تخمین کیفیت زندگی بشر اتکا ناپذیر است. این مفاهیم ستیز و تقلای بیهوده و بدون دلیلی که ریشه در ادامه حیات دارد و نیز دردی را نشان می دهند که به باور بناتار به سادگی با عدم وجود داشتن می توان از آن اجتناب کرد. این ستیز و عوامل متضاد با ادامه حیات انسان ها و رشد آن ها طی نسل های متمادی به طور فزاینده ای پیچیده تر می شوند، و متعاقباً برای بناتار، این عیب حیات تعمدی انسان است: این ستیز و دشواری محض که در وجود ادامه دار حیات انسان ریشه دارد، و نبود هیچ توجیه اخلاقی برای آن، منجر به نتیجه گیری او مبنی بر اینکه «هرگز نبودن، بهتر است» شده است.
بناتار درباره آنچه که او عدم تقارن لذت و درد می نامد، می نویسد:
• نبود درد خوب است، حتی اگر کسی از این خوبی لذت نبرد، در حالی که
• نبود لذت بد نیست مگر اینکه کسی باشد که این نبود لذت برای او یک محرومیت است. [ ۲]
دلیل او برای این دیدگاه این است که نبود لذت فقط زمانی مضر است که درد همچنان وجود داشته باشد؛ بنابراین اگر اصلاً وجود نداشته باشیم نه لذت و نه درد را تجربه خواهیم کرد که این خود کامیابی برتر است. وی در مورد بی فرزندی می نویسد: «دلیل اینکه ما از عدم موفقیت خود در به وجود آوردن کسی ابراز تأسف نمی کنیم این است که لذت های غایب بد نیستند. »[ ۳] علاوه بر این، اگر قرار است لذت از طریق درد حاصل شود، دردی را که از آن ناشی شده است، تحت الشعاع قرار نمی دهد. در عوض این عدم تقارن بین لذت و درد را بیشتر برقرار می کند، و باز هم به نتیجه گیری می رسد که بهتر است اصلاً کسی به دنیا آورده نشود، که این عدم تقارن ادامه نیابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهرگز نبودن بهتر است مستقیماً با فلسفه تولدستیزی بناتار مربوط است: والدین با به دنیا آوردن فرزندان به آنها آسیب می زنند و به وجود آوردن فرزند به معنای اشتباه والدین است، به این معنی که درنتیجه تولد، تمام زندگی بشر در یک حالت طولانی مدت درد و آسیب قرارمی گیرد. وی با دو مفهوم به این نتیجه می رسد: عدم تقارن لذت و درد و این مفهوم که تخمین کیفیت زندگی بشر اتکا ناپذیر است. این مفاهیم ستیز و تقلای بیهوده و بدون دلیلی که ریشه در ادامه حیات دارد و نیز دردی را نشان می دهند که به باور بناتار به سادگی با عدم وجود داشتن می توان از آن اجتناب کرد. این ستیز و عوامل متضاد با ادامه حیات انسان ها و رشد آن ها طی نسل های متمادی به طور فزاینده ای پیچیده تر می شوند، و متعاقباً برای بناتار، این عیب حیات تعمدی انسان است: این ستیز و دشواری محض که در وجود ادامه دار حیات انسان ریشه دارد، و نبود هیچ توجیه اخلاقی برای آن، منجر به نتیجه گیری او مبنی بر اینکه «هرگز نبودن، بهتر است» شده است.
بناتار درباره آنچه که او عدم تقارن لذت و درد می نامد، می نویسد:
• نبود درد خوب است، حتی اگر کسی از این خوبی لذت نبرد، در حالی که
• نبود لذت بد نیست مگر اینکه کسی باشد که این نبود لذت برای او یک محرومیت است. [ ۲]
دلیل او برای این دیدگاه این است که نبود لذت فقط زمانی مضر است که درد همچنان وجود داشته باشد؛ بنابراین اگر اصلاً وجود نداشته باشیم نه لذت و نه درد را تجربه خواهیم کرد که این خود کامیابی برتر است. وی در مورد بی فرزندی می نویسد: «دلیل اینکه ما از عدم موفقیت خود در به وجود آوردن کسی ابراز تأسف نمی کنیم این است که لذت های غایب بد نیستند. »[ ۳] علاوه بر این، اگر قرار است لذت از طریق درد حاصل شود، دردی را که از آن ناشی شده است، تحت الشعاع قرار نمی دهد. در عوض این عدم تقارن بین لذت و درد را بیشتر برقرار می کند، و باز هم به نتیجه گیری می رسد که بهتر است اصلاً کسی به دنیا آورده نشود، که این عدم تقارن ادامه نیابد.
wiki: هرگز نبودن بهتر است