هرسین

برآمدن آفتاب، آهوی آفتاب ، سرزمین خورشید و ماه ) ) دانست که زبان و لهجه مردمان شهر هرسین کردی ولی زبان روستاهای اطراف هرسین به جهت همسایگی با لرستان لکی است و در حال حاظر شاید بین ده تا بیست درصد از مردم با پیشینه هرسینی در آن شهر باقی مانده باشند و در حال حاضر بیشترین ساکنان هرسین را مردم غیور کاکاوند با لهجه لکی تشکیل داده اند

گویش های گوناگون آن در سراسر ایران بزرگ آن زمان از کناره های رَپیهوینیگ ( جنوبی ) خَلیگ ( خلیج ) پارس تا ایستانپوهل یا ایستانپول: پُل ایستاننده ( متوقّف کننده ی رومیان باستان، یا همان ایستانبول کنونی در ترکیه که امروزه برخی به نادرستی آن را به کنستانتینوپل رومی پیوند می دهند چون تاریخ خود را از زبان بیگانگان فرا گرفته ایم ) تا فرای دریای مازندران ( مانند آستاراخان که همان آستاراگان: فریبایان، اغواگران که جمع آستاراگ: آستارای امروزی در کناره ی رَپیهوینیگ دریای مازندران است؛ و دربند هنوز دربند و گرفتار روسیه با دژ ساسانی در آن و نوشته های پارسی! و کازان ) تا بخش های خاوری چین تا کازاگستان، کیرکیزیستان، ترکمنستان و افغانستان، تاجیکستان، تا مغولستان و از زیر تا بخش بزرگی از پاکستان و یمن و عمان و عربستان یا همان سیملان واز باختر تا ایرَک یا آراگ ( عراق ) تا بخش هایی از سوریه کنونی گسترده بود. چون نخستین بنیانگزار کشور ایران کوروش بزرگ شاهنشاه هخامنشی بود که خود زاده ی یکپارچگی ماد و پارس بود، و پایتخت خود را در پارسه ( پرسپولیس ) در استان فارس کنونی ساخت، از این روی بیگانگان ایرانیان را پارسی می شناختند و ایران را پرسیا می خواندند. نام ایران در نوشته های تاریخی ایرانویج و سپس ایران بود که بر روی سکه های برخی پادشاهان ساسانی نیز نوشته شده است. شکوه و دادگری کوروش بزرگ چنان بود که پارت های اشکانی به پیشینیان هخامنش ( نیکمنش ) خود ارج می نهادندو خود را از پسینیان شاهان هخامنشی می شمردند و پس از آنان نیز ساسانیان همین راه را پیمودند. زبان فارسی کنونی زبان زخم خورده همه ی ما ایرانیان پس از یورش اعراب و در پی آن تاخت و تاز مغولان چنگیزی و تیموری است که با چندین شده فرمان راندن بر ایرانیان زبان خود را در میان ایرانیان گستردند. یورش اعراب با یورش مغولان چنگیزی پایان یافت و ایرانیان را زمانی برای آسایش و زندگی و آرام گرفتن نبود! این بدبختی و روزگار شوم چنان چیره شده که نه تنها ما ایرانیان در جای جای میهن خود همدیگر را درست نمی شناسیم که گاه ایرانشهریان نیز خود را نمی شناسند، که گاهی نیز این ناشناسی از ناهمخوانی کشورداری ها در کشورهای ایرانشهری و گاه از بدبختی ستیده ( ناشی ) از یورش اعراب و مغول تباران است آن چنان که کشوری که بیشتر مردمش مغول تبار نیستند و نام های شهرهای بزرگ و کوچک آن بیشتر به زبان پارسی و پارسی پهلوی هستند ( وان: پیروزی؛ ویرانشهر؛ آماسیا با آثار باستانی ایرانی؛ اَرَپگیر: شکارگر اعراب، مانند گورگیر که به بهرام شاه گفته می شد؛ ایزمیر: هیزم ساز، ایزم همان هیزم یا سوخت است؛ اَرزَنجان که معرب اَرژَنگان است، و ایستانبول که معرب ایستانپوهل یا ایستانپول است، مانند دزفول که معرب دژپوهل، دزپوهل است و . . . ) . سخن از دست درازی به کشورهای همسایه و یا هر فریبکاری دیگر نیست، سخن از شناختن درست همدیگر و برادری و مهربانی میان ایرانیان و ایرانشهریان است. نه تورانیان تورک بودند که افراسیاب نامی پارسی است و نه ترکیه به راستی سرزمین ترک تباران است که خود تازشگاه اعراب مسلمان و سپس مغولان چنگیزی و تیموری شده است! با بررسی زبان مردم آذربایجان و ترکیه که روشن می شود که نام اندام های بدن مانند باش ( سر، از ریشه باشیدن و بودن و باش - ، که زنده بودن و کیستی هر کس را نشان می دهد ) ، گولاگ ( غولاگ بخوانید، پارتی: شنونده؛ گوش ) ، گوز ( گُز بخوانید: گردو، اشاره به چشم گرد و گردویی آریایی تباران در برابر چشم تنگ ها و چشم بادامی ها ) ، دوداگ ( لَب، دود کننده، بخار کننده از بُن دودیتَن و دود - ) ، اوز ( چهره، روی، بیرون ) ، بورون ( برون، بیرون، بینی ) ، آن یا اَن ( پیشانی ) ، آغز ( آغاز: شروع که به آغاز راه خوراک خورده شده و یا به آغازگاه سخن اشاره دارد ) ، آیاگ ( آینده، پا از بن آمدن و آی - ) و اَل ( دست، از بن اَلیتَن و اَل - به معنی گرفتن و به دست آوردن است و با اَلَک: سَرَند، ابزاری برای به دست آوردن و گرفتن همریشه است و نام شهر اَلیگودَرز در استان لرستان نیز به همین گویش است اَل ی گودرز یعنی دَستِ گودرز و گودرز نامی پارسی و آریایی است ) و پارماگ یا گویش آذری آن بارماگ که به معنی همه کاره و مدیریت کننده است و با نام پارمیدا و پَرمَک ( بَرمَک ) و پارمان همریشه است، دیرناک یا دیرناخ ( دریناگ از بن درینیتَن، درین - ) : دریدن، شکافتن ) ، گورساگ ( گرسنه شونده، معده ) ، چَنَه ( چانه ) ، دیل ( دِل، دیل، و زبان در گویش آذری، چون هر آنچه در دِل است را هویدا و آشکار می نماید که تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد ) . به گمان نمی رسد که این همه همخوانی زبانی کاری تصادفی یا ترشّحات مغزی من باشد و این همخوانی حتّی در نام شهرها و روستاهای بزرگ و کهن آذربایجان مانندماراغا، ماراگا ( ماراگاک، حساس، متوجّه و هوشیار، نگران و چشم به راه، نگهبان ) ، تبریز یا تابریز یا تاوریز ( توانفرسا، شهری درون دره ی میان کوه ها که رفت و برگشت دشواری دارد ) ، ارومیا یا هرومیا ( شهری بر سر راه هروم: روم شرقی ) ، اردبیل، اردویل، ارتاویل ( راستی شهر، شهر درستی و پارسایی ) و جولفا ( معرَّب گولپا یا گُلپا به فارسی کنونی، شهری که جای ( پایَگ ) گل ها و گلزار است؛ گلپایگان هم نام شهر دیگری در ایران است ) و چاراویماق یا چاراویماگ ( چار: چار، چهار و اویماگ: حفر کننده، کَننده، چشمه ) ، و . . . . آیا می شود تورک بود و نام بخش های بدن و نام شهرهای کهن ( پیش از دگرگون کردن نام ها در زمان رضاشاه پهلوی ) به زبان آریایی باشند. نام بابک خررمدین هم پارسی پهلوی است و بابک معرب پاپک یا پاپگ است که همان سرپرست و پدر است و با پاپا و بابا و یا پاپان و بابان همریشه است و آنان که آن را بی بیگ و مانند اتابک و اتابیگ می شناسانند، چگونه می توانند واژه های پارسی خررم یا هوررم و دین را که مانند دمب خروس دزد دروغگو بیرون زده اند، پنهان بدارند؟؟؟ باری هم میهنان گرامی، اکنون که ترک تبار نبودن مردم آذربایجان ( آدورپایگان: سرزمین آتشگاهان ) و بسیاری از مردم کشور دوست و برادر تنی خودمان، ترکیه را نشان دادم، روشن است که مردم دلاور کردستان ( معرّبِ گُردِستان که در زبان پارسی پهلوی چون همانند زبان لاتین حرکت نیست، گوردستان نوشته می شده که کوردستان معرب آن است ) و مردم لرستان و بختیاری و لَک و گیلان و مازندران و بلوچستان و هوگیستان ( معرب شده به خوجیستان، و یه گمان می رسدکه سپس با دگرگونی فرهنگی و نجس شمردن هوگ یا همان خوک که نماد فرخندگی و برکت در ایران پیش از اسلام بود، به خوزیستان، خوزِستان دگرگونی یافته است. واژه هوگسته: خُجسته وشهرهای خُجَند و خُجاوَند همریشه هستند و نامشان را از هوگ یا همان خوک می گیرند ) و هوراسان یا خراسان همه ایرانی و هم ریشه هستند.

ماه رسیده و آن را به هرسین پیوند داده اند، بررسی نشانه های باستان شناسی می تواند در آگاهی یافتن به ریشه این نام یاری دهد. اکنون خود نگاهی به نشانه های باستانی و جاذبه های گردشگری هرسین کردم که وجود این آثار باستانی و ثروت و گنج دستکم در تارنمای https://www. kojaro. com/attraction/list/harsin - 31018 - ci/sort/13 به خوبی روشن و آشکار است. همچنین آنچه در زبان سومری هست سن، و نَه سین است!!!

ما کلمه ای داریم که بعضی کورد ها استفاده نمیکنن ولی سورانی ها استفادش میکنن
ما به بره کوچیک شیرخوار میگیم مندال اونا به بچه شیرخوار میگن مندال.
ما همه زبانمون یک ریشه داره و کلا یکی هستیم
هویت کوردی و لری یکی هستن و ایرانی اصیل هستن مثل بقیه اقوام عزیز.
چرا سر چیزهای الکی بحث میکنین بجای این چیزا به فکر پیشرفت کشور باشین نه لر و کرد گفتن .
لری که خجالت میکشه لری سخن بگه بیجا میکنه بیاد اینجا بگه لر فلانه و بهمانه و همینطور کورد هم.
اگه واقعا متعصبین و واقعا ریشه میخاین ریشه تونو حفظ کنین.
ما الان نیگن گویش بختیاری درحالیکه ما زبان جدا داریم از فارسی
ما خیلی کلمات رو جایگزین کردیم با فارسی و تقریبا زبانمان فارسی شده و فارسی سخن میگیم .
دَم یا دَمو=دقیقه لحظه
میلُم:لحثه
مِنجِقا:وسط
پرچل:کثیف
مُسَمسِک:دردسر
مندال:بره کوچک
هرس:اشک
زمند_عاجز=خسته
هدُم:هستم
و. . . .