لذت گرایی ( شادخواری، شادی جویی ) یا هدونیسم ( به فرانسوی: Hédonisme ) مکتبی فلسفی است که یافتن لذت و شادی جویی را هدف و ارزش غایی، و مهم ترین پیشهٔ انسان می داند. واژهٔ هدونیسم از واژهٔ یونانی هدونی به معنای «شهوت» گرفته شده است. هدونیسم یعنی فلسفه لذّت طلبی، عشرت طلبی و خوشگذرانی. پیروان این فلسفه معتقدند فرجام و هدف از زندگی تنها کسب لذّت و خوشگذرانی است. در واقع هدف و غایت اعمال را کسب لذّت معرفی می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
اساساً هدونیسم به خانواده ای از نظریه ها گفته می شود که لذت نقش اصلی را در آنها بازی می کند و در همه آنها مشترک است. لذت گرایی روانشناختی یا انگیزشی بیان می کند که رفتار ما با تمایل به افزایش لذت و کاهش درد بیان می شود. از جانب دیگر، لذت گرایی هنجاری یا اخلاقی مربوط به این نیست که ما چگونه عمل می کنیم، بلکه به این است که ما باید چگونه عمل کنیم: ما باید لذت را دنبال کنیم و از درد دوری گزینیم. لذت گرایی بدیهی که بعضاً به عنوان بخشی از لذت گرایی اخلاقی تلقی می شود، تزهایی است که در آنها فقط لذت دارای ارزش ذاتی است.
لذت بردن در تمام اشکال لذت گرایی نقشی بنیادی دارد. این اشاره به تجربه ای است که احساس خوبی دارد که شامل لذت بردن از چیزی است. لذت با درد یا رنج، که نوعی احساس بد قلمداد می شود، در تضاد است. مباحث درون لذت گرایی معمولاً بیشتر بر لذت تمرکز دارند اما به عنوان جنبه منفی آن، درد در این مباحث به همان اندازه ضمنی است. لذت و درد هر دو درجه دارند و به عنوان ابعادی در نظر گرفته می شوند که از درجه های مثبت از یک نقطه خنثی به درجه منفی می رود. اصطلاح «خوشبختی» اغلب در این سنت به معنای تعادل لذت بر درد است.
در زبان طبیعی، اصطلاح «لذت» در درجه اول با لذت های حسی مانند لذت بردن از میل کردن غذا، نوشیدن یا رابطه جنسی همراه است اما در معنای عرفی و عمومی، شامل انواع تجارب مثبت یا دلپذیر از جمله لذت بردن از ورزش، تماشای غروب آفتاب یا انجام یک فعالیت ارضا کننده ذهنی است. نظریه های لذت تلاش می کنند تا مشخص کنند که این تجربیات لذت بخش بین انسان ها مشترک هستند، و این برای آنها ضروری است. آنها به طور سنتی به نظریه های کیفیت و نظریه های نگرش تقسیم می شوند. نظریه ها بیان می کنند که لذت خود نوعی تجربهٔ لذت بخش است، در حالی که نظریه های نگرش بیان می کنند که لذت به نوعی از تجربه خارج است، زیرا به « «نگرش آزمودنی»» تجربه بستگی دارد.
... [مشاهده متن کامل]
اساساً هدونیسم به خانواده ای از نظریه ها گفته می شود که لذت نقش اصلی را در آنها بازی می کند و در همه آنها مشترک است. لذت گرایی روانشناختی یا انگیزشی بیان می کند که رفتار ما با تمایل به افزایش لذت و کاهش درد بیان می شود. از جانب دیگر، لذت گرایی هنجاری یا اخلاقی مربوط به این نیست که ما چگونه عمل می کنیم، بلکه به این است که ما باید چگونه عمل کنیم: ما باید لذت را دنبال کنیم و از درد دوری گزینیم. لذت گرایی بدیهی که بعضاً به عنوان بخشی از لذت گرایی اخلاقی تلقی می شود، تزهایی است که در آنها فقط لذت دارای ارزش ذاتی است.
لذت بردن در تمام اشکال لذت گرایی نقشی بنیادی دارد. این اشاره به تجربه ای است که احساس خوبی دارد که شامل لذت بردن از چیزی است. لذت با درد یا رنج، که نوعی احساس بد قلمداد می شود، در تضاد است. مباحث درون لذت گرایی معمولاً بیشتر بر لذت تمرکز دارند اما به عنوان جنبه منفی آن، درد در این مباحث به همان اندازه ضمنی است. لذت و درد هر دو درجه دارند و به عنوان ابعادی در نظر گرفته می شوند که از درجه های مثبت از یک نقطه خنثی به درجه منفی می رود. اصطلاح «خوشبختی» اغلب در این سنت به معنای تعادل لذت بر درد است.
در زبان طبیعی، اصطلاح «لذت» در درجه اول با لذت های حسی مانند لذت بردن از میل کردن غذا، نوشیدن یا رابطه جنسی همراه است اما در معنای عرفی و عمومی، شامل انواع تجارب مثبت یا دلپذیر از جمله لذت بردن از ورزش، تماشای غروب آفتاب یا انجام یک فعالیت ارضا کننده ذهنی است. نظریه های لذت تلاش می کنند تا مشخص کنند که این تجربیات لذت بخش بین انسان ها مشترک هستند، و این برای آنها ضروری است. آنها به طور سنتی به نظریه های کیفیت و نظریه های نگرش تقسیم می شوند. نظریه ها بیان می کنند که لذت خود نوعی تجربهٔ لذت بخش است، در حالی که نظریه های نگرش بیان می کنند که لذت به نوعی از تجربه خارج است، زیرا به « «نگرش آزمودنی»» تجربه بستگی دارد.
