هدا شعراوی

او در سال ۱۳۰۲ در حرکتی نمادین، حجاب خود را در بازگشت از کنفرانس زنان در رُم به نشانه حمایت از جنبش فمینیستی با اهداف گسترده تر برداشت و به دریای مدیترانه انداخت.
هدی با نام «نورالهدی سلطان» در ۲۳ ژوئن ۱۸۷۹ در خانواده ای ثروتمند در المنیا مصر زاده شد و سه زبان ترکی، فرانسه و عربی را آموخت اما بعدها بیشتر به زبان عربی گرایش پیدا کرد و حتی خاطرات روزانهٔ خود را نیز به عربی می نوشت. نورالهدی در کودکی با سیده خدیجه مغربی که زنی شاعر بود آشنا شد و از او بسیار تأثیر گرفت. چنان که می نویسد:
او مرا شدیداً تحت تأثیر قرار داد چون در مورد مسایل ادبی و فرهنگی با مردان مباحثه می کرد. می دیدم که زنان بی سواد برای گفتن چند کلمه جلوی مردان دچار چه ترس و لرزی می شوند. دیدن سیده خدیجه مرا قانع کرد که اگر زنان باسواد شوند، می توانند با مردان برابر باشند و حتی از آنان پیشی بگیرند.
هدی را در سیزده سالگی به اجبار به عقد علی شعراوی، پسر عمویش درآوردند که ۴۰ ساله بود و زنان دیگر و حتی فرزندانی بزرگتر از هدی داشت. هدی نیز مقاومت کرد و تا ۲۱ سالگی حاضر نشد به خانه علی برود و با او زندگی کند. نخستین فرزند وی که یک دختر بود در ۱۹۰۳ به دنیا آمد.
هدا شعراوی در ۱۹۱۹ هم زمان با حرکت های ملی گرایانه و ضداستعمار بریتانیا در مصر، فعالیت سیاسی خود را آغاز کرد و وارد حزب وفد ( تفویض ) شد و نقش مهمی در سازماندهی زنان در تظاهرات علیه انگلستان ایفا کرد. در آن زمان زنان نقش های حاشیه ای و نامهمی در این حزب داشتند، مثلاً تکه دوزی روی پرچم ها را برعهده داشتند. در سال ۱۹۲۰ کمیتهٔ مرکزی زنان طرفدار حزب وفد تأسیس شد که هدا نقش مهمی در این کار داشت و به عنوان نخستین رئیس این کمیته انتخاب شد.
شعراوی در اعتراض به عدم اعطای حق رای به زنان توسط مردان ملی گرا و تازه استقلال یافتهٔ مصری، در ۱۹۲۳ م ( ۱۳۰۲ خ ) اتحادیه فمینیستی مصر را بنیان نهاد و نخستین رئیس این سازمان شد که هدف های اصلی آن، حق رای زنان، افزایش تحصیلات زنان و تغییر قوانین به نفع زنان بود. بیشتر اعضای این سازمان زنانی از طبقه متوسط و بالا بودند. جالب اینکه اتحادیه فمینیستی مصر سازمانی «فمینیستی» و نه «زنانه» بود و از اولین سازمان های فمینیستی منطقه به حساب می آید.