هجی انگشتی

به کار بردن انگشتان به جای حروف را هِجّی انگشتی[ ۱] می گویند. هجی انگشتی نوعی ارتباط دستی است که در آن واژه ها حرف به حرف با استفاده از شکل های دستی معیار هجی می شوند. به آن، گفتار انگشتی هم می گویند. در این نوع از روش ارتباطی، فرد برای نشان دادن حروف الفبا، انگشتان یک دست را روی دست دیگر قرار می دهد ( هر کدام از حروف الفبا به نوعی خاص ) . در واقع این روش مکمل نام های اشاره ای ( درمورد اسامی و اماکن ) است وخودش به تنهایی روش اشاره ای مستقلی نیست.
هجی انگشتی در زبان های اشاره، اغلب برای نام های خاص و فنی یا واژه های تخصصی گرفته شده از زبان های گفتاری استفاده می شوند. استفاده از هجی انگشتی به عنوان شاهد گرفته شده بود که زبان های اشاره شکل های ساده شده زبان های شفاهی هستند، ولی در واقع آن یک ابزار منحصربه فرد در میان بقیه است. هجی انگشتی گاهی می تواند به عنوان منبعی از اشارات جدید باشد که علامت های لغوی نامیده می شوند.
روش هجی انگشتی بیشتر توسط افراد ناشنوا استفاده می شود و در آن الفبای انگشتی توسط یک دست ( در آمریکا ) یا هر دو دست ( در انگلستان ) مورد استفاده قرار می گیرد تا واژه های زبان نوشتاری را حرف به حرف هجی کند، این روش ممکن است به تنهائی یا همراه گفتار و لب خوانی به کار گرفته شود. [ ۲]