هجن

لغت نامه دهخدا

هجن. [ هََ ] ( ع مص ) هاجن گردیدن جاریه. ( منتهی الارب ). هاجن گردیدن. ( اقرب الموارد ). || هاجن گردیدن نخله و غیر آن. ( منتهی الارب ).
هجن. [ هَُ ج َ ] ( ع اِ ) ج ِ هجنة؛ عیب و قبح کلام ، یا آنچه کلام را معیوب گرداند. ( از اقرب الموارد ) :
آن سخن باشد سخن نزدیک من کز دین بود
و آن سخن کز دین برون باشد نباشد جز هجن.
ناصرخسرو.
رجوع به هجنة شود.
هجن. [ هَُ ]( ع ص ، اِ ) ج ِ هجینة. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
هجن. [ هَُ ج ُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ هجین. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). هجناء. رجوع به هجناء شود.

فرهنگ فارسی

(اسم ) جمع هجنه ۱.- عیبهامعایب . ۲- عیبهاوقبحهای کلام . توضیح درفارسی بصورت مفردهم آید : (( آن سخن باشد سخن نزدیک من کز دین بود وان سخن کزدین برون باشدنباشد جزهجن . ) ) (ناصرخسرو )
هجنائ

فرهنگ معین

(هَ جَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ هجنه .

فرهنگ عمید

= هجنت

پیشنهاد کاربران

بپرس