هَتی مک دنیل ( به انگلیسی: Hattie McDaniel، ۱۰ ژوئن ۱۸۹۳ – ۲۶ اکتبر ۱۹۵۲ ) بازیگر، خواننده، ترانه سرا و کمدین اهل ایالات متحده آمریکا بود.
مک دنیل نخستین آمریکایی آفریقایی تبار بود که جایزه اسکار را در دوازدهمین دورهٔ آن به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل زن در نقش «مامی» در فیلم بربادرفته ( ۱۹۳۹ ) دریافت کرد. [ ۳]
او دارنده دو ستاره در پیاده روی مشاهیر هالیوود است، در سال ۱۹۷۵ وارد تالار مشاهیر فیلم سازان سیاه پوست شد و در سال ۲۰۰۶ ( ۵۴ سال پس از درگذشت ) او نخستین برندهٔ سیاه پوست اسکار شد که با انتشار تمبر پستی ایالات متحده از او قدردانی شد. [ ۴] در سال ۲۰۱۰، او به تالار مشاهیر زنان کلرادو معرفی شد. [ ۵] مک دنیل علاوه بر بازیگری، ۱۶ قطعه موسیقی بلوز را در میان سال های ۱۹۲۶ تا ۱۹۲۹ ضبط کرد و مجری رادیو و شخصیت تلویزیونی بود. او همچنین نخستین زن سیاه پوستی بود که در رادیوی ایالات متحده آواز خواند. [ ۶] [ ۷] اگرچه او در بیش از ۳۰۰ فیلم ظاهر شد، اما تنها برای ۸۳ فیلم روی صفحه نمایش از او یاد شد. [ ۸] شناخته شده ترین فیلم های مهم دیگر مک دنیل، فیلم های آلیس آدامز ( ۱۹۳۵ ) ، در این زندگی ما ( ۱۹۴۲ ) ، از وقتی تو رفتی ( ۱۹۴۴ ) و ترانه جنوب ( ۱۹۴۶ ) هستند.
مک دنیل در طول زندگی حرفه ای خود، نژادپرستی و جدایی نژادی زیادی را تجربه کرد و نتوانست در نخستین نمایش بربادرفته در آتلانتا شرکت کند، زیرا این نمایش در یک تئاتر «فقط سفیدپوستان» برگزار شد. در دوازدهمین دوره جوایز اسکار هم، او پشت یک میز مجزا در کنار اتاق نشست. در سال ۱۹۵۲، مک دنیل به دلیل ابتلا به بیماری سرطان پستان درگذشت. آخرین آرزوی او برای دفن در گورستان هالیوود بود، به دلیل محدودیت قبرستان «فقط برای سفیدپوستان» در آن هنگام رد شد. این جدایی نژادی در سال ۱۹۶۵ در ایالات متحده پایان یافت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمک دنیل نخستین آمریکایی آفریقایی تبار بود که جایزه اسکار را در دوازدهمین دورهٔ آن به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل زن در نقش «مامی» در فیلم بربادرفته ( ۱۹۳۹ ) دریافت کرد. [ ۳]
او دارنده دو ستاره در پیاده روی مشاهیر هالیوود است، در سال ۱۹۷۵ وارد تالار مشاهیر فیلم سازان سیاه پوست شد و در سال ۲۰۰۶ ( ۵۴ سال پس از درگذشت ) او نخستین برندهٔ سیاه پوست اسکار شد که با انتشار تمبر پستی ایالات متحده از او قدردانی شد. [ ۴] در سال ۲۰۱۰، او به تالار مشاهیر زنان کلرادو معرفی شد. [ ۵] مک دنیل علاوه بر بازیگری، ۱۶ قطعه موسیقی بلوز را در میان سال های ۱۹۲۶ تا ۱۹۲۹ ضبط کرد و مجری رادیو و شخصیت تلویزیونی بود. او همچنین نخستین زن سیاه پوستی بود که در رادیوی ایالات متحده آواز خواند. [ ۶] [ ۷] اگرچه او در بیش از ۳۰۰ فیلم ظاهر شد، اما تنها برای ۸۳ فیلم روی صفحه نمایش از او یاد شد. [ ۸] شناخته شده ترین فیلم های مهم دیگر مک دنیل، فیلم های آلیس آدامز ( ۱۹۳۵ ) ، در این زندگی ما ( ۱۹۴۲ ) ، از وقتی تو رفتی ( ۱۹۴۴ ) و ترانه جنوب ( ۱۹۴۶ ) هستند.
مک دنیل در طول زندگی حرفه ای خود، نژادپرستی و جدایی نژادی زیادی را تجربه کرد و نتوانست در نخستین نمایش بربادرفته در آتلانتا شرکت کند، زیرا این نمایش در یک تئاتر «فقط سفیدپوستان» برگزار شد. در دوازدهمین دوره جوایز اسکار هم، او پشت یک میز مجزا در کنار اتاق نشست. در سال ۱۹۵۲، مک دنیل به دلیل ابتلا به بیماری سرطان پستان درگذشت. آخرین آرزوی او برای دفن در گورستان هالیوود بود، به دلیل محدودیت قبرستان «فقط برای سفیدپوستان» در آن هنگام رد شد. این جدایی نژادی در سال ۱۹۶۵ در ایالات متحده پایان یافت.
wiki: هتی مک دنیل