هبور
لغت نامه دهخدا
هبور. [ هَُ ] ( ع اِ ) ج ِ هَبر. ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ) ( معجم متن اللغة ). رجوع به هَبر شود. || سنگهای بزرگ بر پشتها. ( منتهی الارب ).
هبور. [ هََ ب ْ بو ] ( ع اِ ) مورچه ریزه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( معجم متن اللغة ) ( اقرب الموارد ). || در لغت نبطی ؛ ریزه برگی که از کشت بر زمین ریزد و قابل خوردن حیوانات باشد. ( اقرب الموارد ) ( معجم متن اللغة ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید