هبل

[ویکی اهل البیت] از هباله گرفته شده که به معنای غنیمت است؛ یعنی بتی که عبادت او مغتنم می باشد یا هر کس او را پرستش کند به غنیمت می رسد.
هبل بت قبیله «بنی کنانه» بود که قریش نیز آن را می پرستیدند و قبیله کنانه نیز بت های «لات» و «عزّی» را که مربوط به قریش بود، عبادت می کردند و دیگر اقوام عرب هم مجموع آن ها را حرمت می نهادند و در هر سال اجتماعی از آن ها برگرد، این بتان تشکیل می شد.
به گفته «ابومنذر» بت های قریش در داخل کعبه و در اطراف آن بودند و بزرگترین بت ها از نظر قریش بت هبل بود که «خزیمة بن مدرکه» آن را در کعبه نصب کرده بود و از این رو به آن هبل خزیمه می گفتند و هدایایی به آن تقدیم و در کنار آن قرعه کشی می کردند.
این همان بتی است که ابوسفیان در جریان جنگ احد، هنگامی که احساس پیروزی کرد، شعار «اعل هبل؛ سربلند باشی ای هبل» سر می داد، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «اللّه اعلی و اجلّ؛ خداوند بالاتر و والاتر است».
هنگامی که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در فتح مکه وارد مسجدالحرام شد، با کمان خویش بر چشم و صورت بت ها می زد و می فرمود: «جاء الحقّ و زهق الباطل إنّ الباطل کان زهوقا؛ حق آمد و باطل از میان رفت، همانا باطل از میان رفتنی است».
امام علی علیه السلام هبل را از بام کعبه زیر افکند و سپس دستور داد که در درگاه «باب بنی شیبه» (زیر پای زائران کعبه) دفن کنند.
محمد محمدحسن شرّاب ،فرهنگ اعلام جغرافیایی، تاریخی در حدیث و سیره نبوی، ترجمه حمیدرضا شیخی (مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتی بر این کتاب است)