هایپرتروفی عضلانی شامل افزایش اندازه عضلات اسکلتی از طریق رشد در اندازه سلول های مؤثر آن است. دو عامل در هایپرتروفی نقش دارند: هایپرتروفی سارکوپلاسمی، که بیشتر بر افزایش ذخیره گلیکوژن ماهیچه ای تمرکز دارد و هایپرتروفی میوفیبریلار، که بیشتر بر افزایش اندازه تارچه های عضلات تمرکز دارد. [ ۱]
طیفی از محرک ها می توانند باعث افزایش حجم در سلولهای عضلانی شوند. این تغییرات به عنوان یک پاسخ تطبیقی رخ می دهد که در افزایش توانایی تولید نیرو یا مقاومت در برابر خستگی در شرایط بی هوازی مؤثر است.
تمرینات قدرتی یا تمرینات مقاومتی باعث ایجاد هماهنگی عصبی و عضلانی می شوند که ظرفیت یک ورزشکار را برای اعمال نیرو از طریق انقباض عضلاتش به صورت ارادی افزایش می دهد. پس از یک دوره اولیه، که در آن هماهنگی عصبی - عضلانی رخ بدهد، فرایندی از هایپرتروفی عضلانی مشاهده می شود که به موجب آن اندازه بافت عضله افزایش می یابد. این افزایش اندازه به دلیل افزایش اضافه شدن سارکومرها ( عناصر قابل انقباض ) و همچنین افزایش عناصر غیر انقباضی مانند مایع سارکوپلاسمی می باشد. [ ۲]
بهترین روش برای دستیابی به رشد عضلات، همچنان موضوعی بحث برانگیز است ( بر خلاف تمرکز بر کسب قدرت، قدرت و استقامت ) . به طور کلی تمرین قدرتی بی هوازی مداوم، علاوه بر اثرات آن بر قدرت و استقامت عضلات، باعث افزایش فشار خون در طولانی مدت خواهد شد. هایپرتروفی عضلانی را می توان از طریق تمرینات قدرتی و سایر تمرینات بی هوازی با شدت کوتاه مدت افزایش داد. [ ۳] [ ۴]
در حین تمرین، افزایش جریان خون به مناطق فعال متابولیکی باعث می شود عضلات به طور موقت دم کرده که به عنوان «پمپ شدن» شناخته می شوند. حدود دو ساعت پس از یک تمرین و به طور معمول برای هفت تا یازده روز، عضلات به دلیل پاسخ التهابی به دلیل ترمیم آسیب بافت متورم می شوند. هایپرتروفی طولانی مدت به دلیل تغییرات دائمی در ساختار عضلات رخ می دهد. تغییرات در سنتز پروتئین و بیولوژی سلول های ماهیچه ای مرتبط با محرک های یکی از این دلایل هستند.
این پیام برای تغییر الگوی بیان ژن فیلتر می شود. [ ۵] به نظر می رسد پروتئین های انقباضی اضافی در میوفیبریل های موجود ( زنجیره های سارکومرس درون یک سلول ماهیچه ای ) گنجانیده می شوند. به نظر می رسد که در چگونگی بزرگ شدن میوفیبریل ها محدودیتی وجود دارد: در بعضی از مواقع، شکافته می شوند. به نظر می رسد این وقایع در هر فیبر عضلانی رخ می دهند؛ یعنی هایپرتروفی در درجه اول حاصل رشد سلول های عضلانی است، نه افزایش تعداد آنها. سلول های عضلانی اسکلتی در بدن منحصر بفرد هستند چراکه می توانند دارای چندین هسته باشند و تعداد هسته ها نیز می تواند افزایش یابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفطیفی از محرک ها می توانند باعث افزایش حجم در سلولهای عضلانی شوند. این تغییرات به عنوان یک پاسخ تطبیقی رخ می دهد که در افزایش توانایی تولید نیرو یا مقاومت در برابر خستگی در شرایط بی هوازی مؤثر است.
تمرینات قدرتی یا تمرینات مقاومتی باعث ایجاد هماهنگی عصبی و عضلانی می شوند که ظرفیت یک ورزشکار را برای اعمال نیرو از طریق انقباض عضلاتش به صورت ارادی افزایش می دهد. پس از یک دوره اولیه، که در آن هماهنگی عصبی - عضلانی رخ بدهد، فرایندی از هایپرتروفی عضلانی مشاهده می شود که به موجب آن اندازه بافت عضله افزایش می یابد. این افزایش اندازه به دلیل افزایش اضافه شدن سارکومرها ( عناصر قابل انقباض ) و همچنین افزایش عناصر غیر انقباضی مانند مایع سارکوپلاسمی می باشد. [ ۲]
بهترین روش برای دستیابی به رشد عضلات، همچنان موضوعی بحث برانگیز است ( بر خلاف تمرکز بر کسب قدرت، قدرت و استقامت ) . به طور کلی تمرین قدرتی بی هوازی مداوم، علاوه بر اثرات آن بر قدرت و استقامت عضلات، باعث افزایش فشار خون در طولانی مدت خواهد شد. هایپرتروفی عضلانی را می توان از طریق تمرینات قدرتی و سایر تمرینات بی هوازی با شدت کوتاه مدت افزایش داد. [ ۳] [ ۴]
در حین تمرین، افزایش جریان خون به مناطق فعال متابولیکی باعث می شود عضلات به طور موقت دم کرده که به عنوان «پمپ شدن» شناخته می شوند. حدود دو ساعت پس از یک تمرین و به طور معمول برای هفت تا یازده روز، عضلات به دلیل پاسخ التهابی به دلیل ترمیم آسیب بافت متورم می شوند. هایپرتروفی طولانی مدت به دلیل تغییرات دائمی در ساختار عضلات رخ می دهد. تغییرات در سنتز پروتئین و بیولوژی سلول های ماهیچه ای مرتبط با محرک های یکی از این دلایل هستند.
این پیام برای تغییر الگوی بیان ژن فیلتر می شود. [ ۵] به نظر می رسد پروتئین های انقباضی اضافی در میوفیبریل های موجود ( زنجیره های سارکومرس درون یک سلول ماهیچه ای ) گنجانیده می شوند. به نظر می رسد که در چگونگی بزرگ شدن میوفیبریل ها محدودیتی وجود دارد: در بعضی از مواقع، شکافته می شوند. به نظر می رسد این وقایع در هر فیبر عضلانی رخ می دهند؛ یعنی هایپرتروفی در درجه اول حاصل رشد سلول های عضلانی است، نه افزایش تعداد آنها. سلول های عضلانی اسکلتی در بدن منحصر بفرد هستند چراکه می توانند دارای چندین هسته باشند و تعداد هسته ها نیز می تواند افزایش یابد.
wiki: هایپرتروفی عضلانی