هاکسلی آلدوس. هاکْسْلی، آلدوس (۱۸۹۴ـ۱۹۶۳)(Huxley, Aldous)
هاکْسْلی، آلدوس
رمان نویس، مقاله نویس، و شاعر انگلیسی. نوشته های شیوای حاکی از سرخوردگی و طنز گزندۀ او در آثاری چون زرد کرومی (۱۹۲۱)، دور باطل (۱۹۲۳) و گونه گونه دیدگاه ها (۱۹۲۸) به تدریج به ایده ال گرایی درجزیره (۱۹۶۲) تحول پیدا کرد. پرخواننده ترین اثر او، رمان تخیلی علمیدنیای قشنگ نو (۱۹۳۲)، توصیفی است از انسان هایی که در آزمایشگاه ها به صورت انبوه تولید می شوند و تحت تأثیر تلقین ذهنی و دارو قادر نیستند از آزادی بهره مند شوند. دلبستگی هاکسلی به عرفان در سال های بعد او را به استفادۀ مکرر از مسکالین، داروی روان گردان، سوق داد که آثار آن در دریچه های ادراک (۱۹۵۴) منعکس شده است. دیگر آثار وی عبارت اند از رمان فلسفینابینایی در غزه (۱۹۳۶)، شرح حال پدر روحانی ژوزف به نام عالیجناب خاکستری (۱۹۴۱) و شیاطین لودن (۱۹۵۲). نوۀ تامس هنری هاکسلی دوست و همکار داروین و اومانیست (انسان گرای) معروف و برادر جولیان هاکسلیزیست شناس و نویسندۀ کتاب های علمی پرخواننده است. هاکسلی در آکسفورد تحصیل کرد. علاقمند بود پزشک شود، ولی به سبب ناراحتی دید و کوری موقت منصرف شد. مدتی بعد، تا حدودی بینایی اش را بازیافت. از ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۰ در ایتالیا اقامت گزید، چند رمان نوشت و با دی اچ لارنس حشر و نشر یافت. در ۱۹۳۴ به امریکای مرکزی سفر کرد و سرانجام در ۱۹۳۸ در کالیفرنیا سکونت گزید. هاکسلی علاوه بر چند رمان، چندین مجموعه مقاله نوشت که حاکی از نگاه منصفانه و به دور از احساسات اویند. از آن جمله اند: مطالعات بایسته (۱۹۲۷)، شمع های کوتاه (۱۹۳۰)،آهنگ شبانه (۱۹۳۱)، متن ها و بهانه ها (۱۹۳۲)، هدف ها و وسیله ها (۱۹۳۷) و موضوعات و متنوعات (۱۹۵۰). آثار متأخر وی عبارت اند از زمان نیز باید پایانی داشته باشد (۱۹۴۴)، بوزینه و ذات (۱۹۴۸).لبخند ژوکند (۱۹۴۸)، نمایش نامه ای است که در اصل از داستانی کوتاه (۱۹۲۲) اقتباس شده است. فلسفۀ جاویدان (۱۹۴۵) مطالعه ای در تصوف است. هاکسلی ادبیات و علوم را در ۱۹۶۳ و منتخب اشعار را در ۱۹۲۵ منتشر کرد.
هاکْسْلی، آلدوس
رمان نویس، مقاله نویس، و شاعر انگلیسی. نوشته های شیوای حاکی از سرخوردگی و طنز گزندۀ او در آثاری چون زرد کرومی (۱۹۲۱)، دور باطل (۱۹۲۳) و گونه گونه دیدگاه ها (۱۹۲۸) به تدریج به ایده ال گرایی درجزیره (۱۹۶۲) تحول پیدا کرد. پرخواننده ترین اثر او، رمان تخیلی علمیدنیای قشنگ نو (۱۹۳۲)، توصیفی است از انسان هایی که در آزمایشگاه ها به صورت انبوه تولید می شوند و تحت تأثیر تلقین ذهنی و دارو قادر نیستند از آزادی بهره مند شوند. دلبستگی هاکسلی به عرفان در سال های بعد او را به استفادۀ مکرر از مسکالین، داروی روان گردان، سوق داد که آثار آن در دریچه های ادراک (۱۹۵۴) منعکس شده است. دیگر آثار وی عبارت اند از رمان فلسفینابینایی در غزه (۱۹۳۶)، شرح حال پدر روحانی ژوزف به نام عالیجناب خاکستری (۱۹۴۱) و شیاطین لودن (۱۹۵۲). نوۀ تامس هنری هاکسلی دوست و همکار داروین و اومانیست (انسان گرای) معروف و برادر جولیان هاکسلیزیست شناس و نویسندۀ کتاب های علمی پرخواننده است. هاکسلی در آکسفورد تحصیل کرد. علاقمند بود پزشک شود، ولی به سبب ناراحتی دید و کوری موقت منصرف شد. مدتی بعد، تا حدودی بینایی اش را بازیافت. از ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۰ در ایتالیا اقامت گزید، چند رمان نوشت و با دی اچ لارنس حشر و نشر یافت. در ۱۹۳۴ به امریکای مرکزی سفر کرد و سرانجام در ۱۹۳۸ در کالیفرنیا سکونت گزید. هاکسلی علاوه بر چند رمان، چندین مجموعه مقاله نوشت که حاکی از نگاه منصفانه و به دور از احساسات اویند. از آن جمله اند: مطالعات بایسته (۱۹۲۷)، شمع های کوتاه (۱۹۳۰)،آهنگ شبانه (۱۹۳۱)، متن ها و بهانه ها (۱۹۳۲)، هدف ها و وسیله ها (۱۹۳۷) و موضوعات و متنوعات (۱۹۵۰). آثار متأخر وی عبارت اند از زمان نیز باید پایانی داشته باشد (۱۹۴۴)، بوزینه و ذات (۱۹۴۸).لبخند ژوکند (۱۹۴۸)، نمایش نامه ای است که در اصل از داستانی کوتاه (۱۹۲۲) اقتباس شده است. فلسفۀ جاویدان (۱۹۴۵) مطالعه ای در تصوف است. هاکسلی ادبیات و علوم را در ۱۹۶۳ و منتخب اشعار را در ۱۹۲۵ منتشر کرد.
wikijoo: هاکسلی،_آلدوس_(۱۸۹۴ـ۱۹۶۳)