هأهاء

لغت نامه دهخدا

هأهاء. [ هََ ءْ ] ( ع مص ) خواندن شتر را به علف به لفظ هی هی ٔ. || زجر کردن شتر به لفظ هأهاء و اسم آن «هی ٔ» باشد: هأهاء الراعی بالابل هئهاء و هأهاءً؛ خواند شتران را بعلف به لفظ هی هی و یا زجر کرد آنها را به لفظ هأهاء.( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). هأهاء بالابل ؛ خواند شتر را به علف و آب به لفظ هی ٔهی ٔ. ( یا برای علف هی ٔهی و برای آب جی ٔجی ). اسم آن هی و جی ٔ. ( معجم متن اللغة ). || به قهقه خندیدن. هأهاء الرجل ؛ خندید به صدای بلند، به قهقهه ، فهو هأهاء و هأهاء یعنی خندنده ، مؤنث آن هأهاءة. ( معجم متن اللغة ).
هأهاء. [ هََ ءْ ] ( ع ص ) مرد نیک خندنده. ( منتهی الارب ). رجل هأهاء؛ مرد نیک خنده کننده. ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ).
هأهاء. [ هََ ءْ ] ( ع اِ صوت ) کلمه ای است که بدان شتر را زجر کنند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
هأهاء. [هََ ءْ هََ ءْ ] ( ع ص ) مرد نیک خندنده. ( منتهی الارب ). رجل هأهاء؛ مرد نیک خنده کننده. ( ناظم الاطباء ).
هأهاء. [ هََ ءْ هََ ءْ ] ( ع اِ صوت ) کلمه ای است که بدان شتر را زجر کنند. ( منتهی الارب ). صوتی است که شتر را بدان زجر کنند. ( اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس