هانس - دیدریش فرایهر فون تیزنهاوزن ( به آلمانی: Hans - Diedrich Freiherr von Tiesenhausen ) ( ۲۲ فوریه ۱۹۱۳ – ۱۷ اوت ۲۰۰۰ ) نظامی اهل آلمان در دوره رایش سوم بود که در جریان جنگ جهانی دوم در کریگس مارینه خدمت کرد.
هانس - دیدریش فون تیزنهاوزن روز ۲۲ فوریه سال ۱۹۱۳ در ریگا زاده شد. سال ۱۹۳۴ به عنوان افسر دانشجو به کریگس مارینه پیوست. ماه آوریل سال ۱۹۳۷ با درجه ناوبان دومی فارغ التحصیل شد و خدمت خود را بر عرشه شناورهای سطحی همچون ناوهای کارلسروهه و نونبرگ، آغاز کرد. ماه آوریل سال ۱۹۳۹ به درجه ناوبان یکمی ترفیع گرفت و ماه اکتبر همان سال وارد دوره آموزشی در دانشکده او - بوت شد. [ ۱]
خدمت او در ناوگان او - بوت ها در او - ۲۳ از نوع ۲ب به عنوان افسر دوم دیده بان آغاز شد. ناوسروان اتو کرچمر فرمانده این او - بوت بود. فون تیزنهاوزن چهار گشت رزمی را در او - ۲۳ تجربه کرد که در جریان آن پنج کشتی تجاری و یک ناوشکن دشمن غرق شدند. به جهت نقش او در این موفقیت ها، نشان درجه ۲ صلیب آهنین] به فون تیزنهاوزن اعطا گردید. در ادامه به او - ۹۳ منتقل شد و در جایگاه افسر نخست قرار گرفت. [ ۲]
پس از گذراندن یک دوره فرماندهی او - بوت، ماه آوریل سال ۱۹۴۱ هدایت او - ۳۳۱ از نوع ۷سی به فون تیزنهاوزن سپرده شد. نخستین گشت رزمی او با این او - بوت از ماه ژوئیه در آب های اطراف آزور در اقیانوس اطلس صورت پذیرفت. با وجود نزدیک شدن به کشتی های دشمن، در این زمان نتوانست موفقیتی حاصل کند. در یک اقدام دشوار از تنگه جبل الطارق گذر کرد و وارد مدیترانه شد. با عمل از پایگاه دریایی لا اسپتزیا در ایتالیا، دومین گشت رزمی خود را از ماه سپتامبر آغاز نمود. این بار نیز با وجود چند تلاش باز هم نتوانست دستاوردی داشته باشد. در سومین گشت رزمی در ماه نوامبر، مأمور به پیاده کردن یک گروه از نیروها در پشت خطوط دشمن شد. هنگام بازگشت با کاروانی از سه نبردناو بریتانیایی با چندین ناوشکن محافظ مواجه گشت. با تعقیب این کاروان به دنبال فرصتی برای رخنه در آن بود. در یک عمل متهورانه در عمق پریسکوپ از بین دو ناوشکن دشمن گذشت و وارد حریم بین آن ها شد. از فاصله تنها ۱۰۰۰ متری تمامی چهار اژدر او - بوت را به سمت نبردناو میانی شلیک کرد. در اثر کاهش ناگهانی وزن جلوی او - بوت دماغه آن به سمت بالا کشیده شد. پیش از آن که بتواند به شناور تعادل ببخشد برجک آن دقیقاً در مقابل وَلیِنت، سومین نبردناو، از سطح آب بیرون زد. او - بوتِ فون تیزنهاوزن توسط دشمن شناسایی شد و ولینت بلافاصله سعی کرد خود را به آن بکوبد. به هر صورت شعاع بزرگ دایره چرخش نبردناو دشمن فرصت کافی را به فون تیزنهاوزن جهت گریز داد. برای اجتناب از حمله ناوشکن های دشمن با یک شیرجه ناگهانی به زیر آب رفت[ ۲] اما با گیر کردن عمق سنج در عدد ۸۰ متر دیگر برای خدمه مشخص نبود او - بوت در چه عمقی است. با ادامه شیرجه فشار آب موجب به صدا افتادن بدنه او - بوت شد تا این که عمق سنج کمکی دیگری عمق بیش ۲۵۰ متری، حداکثر عمق ایمن برای بدنه او - بوت های نوع ۷، را نشان داد. فون تیزنهاوزن او - بوت را در همان عمق نگاه داشت تا شناورهای دشمن دست از جست وجو به دنبال آن بکشند. پس از امن شدن روی آب، او - بوت به سطح بازگشت و فون تیزنهاوزن گزارش اصابت اژدر به یک نبردناو دشمن را به فرماندهی عالی فرستاد. با توجه به این که در گیر و دار گریز، مشاهده ای صورت نگرفته و تنها صدای انفجار اژدر به گوش رسیده بود، سخنی از غرق شدن آن نبردناو نیاورد. به هر صورت چند هفته بعد مشخص شد او - بوت فون تیزنهاوزن نبردناو بریتانیایی برهم را در این واقعه غرق کرده است. [ ۳] به جهت این موفقیت بزرگ نشان عالی صلیب شوالیه صلیب آهنین روز ۲۷ ژانویه سال ۱۹۴۲ به او اعطا گردید. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهانس - دیدریش فون تیزنهاوزن روز ۲۲ فوریه سال ۱۹۱۳ در ریگا زاده شد. سال ۱۹۳۴ به عنوان افسر دانشجو به کریگس مارینه پیوست. ماه آوریل سال ۱۹۳۷ با درجه ناوبان دومی فارغ التحصیل شد و خدمت خود را بر عرشه شناورهای سطحی همچون ناوهای کارلسروهه و نونبرگ، آغاز کرد. ماه آوریل سال ۱۹۳۹ به درجه ناوبان یکمی ترفیع گرفت و ماه اکتبر همان سال وارد دوره آموزشی در دانشکده او - بوت شد. [ ۱]
خدمت او در ناوگان او - بوت ها در او - ۲۳ از نوع ۲ب به عنوان افسر دوم دیده بان آغاز شد. ناوسروان اتو کرچمر فرمانده این او - بوت بود. فون تیزنهاوزن چهار گشت رزمی را در او - ۲۳ تجربه کرد که در جریان آن پنج کشتی تجاری و یک ناوشکن دشمن غرق شدند. به جهت نقش او در این موفقیت ها، نشان درجه ۲ صلیب آهنین] به فون تیزنهاوزن اعطا گردید. در ادامه به او - ۹۳ منتقل شد و در جایگاه افسر نخست قرار گرفت. [ ۲]
پس از گذراندن یک دوره فرماندهی او - بوت، ماه آوریل سال ۱۹۴۱ هدایت او - ۳۳۱ از نوع ۷سی به فون تیزنهاوزن سپرده شد. نخستین گشت رزمی او با این او - بوت از ماه ژوئیه در آب های اطراف آزور در اقیانوس اطلس صورت پذیرفت. با وجود نزدیک شدن به کشتی های دشمن، در این زمان نتوانست موفقیتی حاصل کند. در یک اقدام دشوار از تنگه جبل الطارق گذر کرد و وارد مدیترانه شد. با عمل از پایگاه دریایی لا اسپتزیا در ایتالیا، دومین گشت رزمی خود را از ماه سپتامبر آغاز نمود. این بار نیز با وجود چند تلاش باز هم نتوانست دستاوردی داشته باشد. در سومین گشت رزمی در ماه نوامبر، مأمور به پیاده کردن یک گروه از نیروها در پشت خطوط دشمن شد. هنگام بازگشت با کاروانی از سه نبردناو بریتانیایی با چندین ناوشکن محافظ مواجه گشت. با تعقیب این کاروان به دنبال فرصتی برای رخنه در آن بود. در یک عمل متهورانه در عمق پریسکوپ از بین دو ناوشکن دشمن گذشت و وارد حریم بین آن ها شد. از فاصله تنها ۱۰۰۰ متری تمامی چهار اژدر او - بوت را به سمت نبردناو میانی شلیک کرد. در اثر کاهش ناگهانی وزن جلوی او - بوت دماغه آن به سمت بالا کشیده شد. پیش از آن که بتواند به شناور تعادل ببخشد برجک آن دقیقاً در مقابل وَلیِنت، سومین نبردناو، از سطح آب بیرون زد. او - بوتِ فون تیزنهاوزن توسط دشمن شناسایی شد و ولینت بلافاصله سعی کرد خود را به آن بکوبد. به هر صورت شعاع بزرگ دایره چرخش نبردناو دشمن فرصت کافی را به فون تیزنهاوزن جهت گریز داد. برای اجتناب از حمله ناوشکن های دشمن با یک شیرجه ناگهانی به زیر آب رفت[ ۲] اما با گیر کردن عمق سنج در عدد ۸۰ متر دیگر برای خدمه مشخص نبود او - بوت در چه عمقی است. با ادامه شیرجه فشار آب موجب به صدا افتادن بدنه او - بوت شد تا این که عمق سنج کمکی دیگری عمق بیش ۲۵۰ متری، حداکثر عمق ایمن برای بدنه او - بوت های نوع ۷، را نشان داد. فون تیزنهاوزن او - بوت را در همان عمق نگاه داشت تا شناورهای دشمن دست از جست وجو به دنبال آن بکشند. پس از امن شدن روی آب، او - بوت به سطح بازگشت و فون تیزنهاوزن گزارش اصابت اژدر به یک نبردناو دشمن را به فرماندهی عالی فرستاد. با توجه به این که در گیر و دار گریز، مشاهده ای صورت نگرفته و تنها صدای انفجار اژدر به گوش رسیده بود، سخنی از غرق شدن آن نبردناو نیاورد. به هر صورت چند هفته بعد مشخص شد او - بوت فون تیزنهاوزن نبردناو بریتانیایی برهم را در این واقعه غرق کرده است. [ ۳] به جهت این موفقیت بزرگ نشان عالی صلیب شوالیه صلیب آهنین روز ۲۷ ژانویه سال ۱۹۴۲ به او اعطا گردید. [ ۴]
