هانس دلبروک

هانس دلبروک ( آلمانی: Hans Delbrück; ۱۱ نوامبر ۱۸۴۸ – ۱۴ ژوئیهٔ ۱۹۲۹ ) یک تاریخ نگار اهل آلمان بود. وی یکی از اولین تاریخ نگاران نظامی مدرن بود که شیوه پژوهش وی بر پژوهش انتقادی منابع تاریخی، بهره گیری از دیسیپلین های کمکی مانند جمعیت شناسی و اقتصاد جهت تکمیل بررسی های خود و قیاس ادوار تاریخی با یکدیگر مبتنی بود؛ به این هدف که سیر تکامل نهادهای نظامی را درک کند.
نوشته های دلبروک عموماً حول و حوش تاریخ هنر جنگ دور می زند؛ مهمترین اثر وی Geschichte der kriegskunst im rahmen der politischen geschichte ( تاریخ هنر جنگ در چهارچوب تاریخ سیاسی ) در چهار جلد است؛ جلد سوم در ۱۹۲۰ منتشر گردید. سایر آثار وی عبارتند از Die Perserkriege und die Burgunderkriege ( جنگ های پارسی و بورگوندی، چاپ 1887 ) Die Strategie des Perikles erläutert die Strategie Friedrichs des Grossen ( استراتژی پریکلس که با استراتژی فردریش کبیر تشریح شده است؛ چاپ ۱۸۹۰ ) و Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau ( زندگی فیلد مارشال کنت نایتهارت فون گنایزنو؛ چاپ ۱۸۹۴ ) .
دلبروک در برگن در جزیرهٔ روگن زاده شد؛ در دانشگاه هایدلبرگ و دانشگاه بن درس خواند. به عنوان سرباز در جنگ فرانسه و پروس شرکت نمود و در ۱۸۷۴ برای چند سالی مربی و آموزشگر پرنس والدمار فون پروس، جوانترین فرزند فریدریش سوم ( امپراتور آلمان ) که تنها یازده سال عمر نمود، شد. از ۱۸۸۲ تا ۱۸۸۳ در رایشس تاگ خدمت کرد و در این سال یکی از مؤلفین مجله برجستهٔ Preussische Jahrbücher یا «سالنامه پروسی» شد. [ ۱] در ۱۸۸۹ نیز متصدی همین انتشارات شده و تا ۱۹۲۰ در همین سمت به کار ادامه داد. [ ۲] [ ۳] در ۱۸۸۵ پروفسور تاریخ مدرن در دانشگاه برلین شد، جایی که درس گفتارهای مشهوری ارائه کرد. از ۱۸۸۴ تا ۱۸۹۰ عضو رایشستاگ بود. [ ۴] دلبروک با جدیت در برابر سیاست دولت پروس مبنی بر ستیز با لهستانی ها و دانمارکی ها مخالفت می کرد؛ مخالفتی که دو مرتبه جریمه نقدی به عنوان یک استاد دانشگاه و شهروند پروسی را برایش به ارمغان آورد. نقش وی به عنوان مؤلف «سالنامهٔ پروسی» فرصتی برای بهبود روابط دیپلماتیک با روسیه ایجاد کرد. این موضوع سبب شد فردی به نام پائول رورباخِر مأموریت یابد ایدهٔ نزدیکی به روسیه را مورد کنکاش قرار دهد. اما در ۱۸۹۰ نتایج تحقیق و تفحصات وی سبب پایه ریزی سیاست خارجی نژادگرایانه ای مبنی بر تجزیه سرزمین روسیه و اشغال قلمروهای اسلاوی آن شدند. در جنگ جهانی اول وی از نقطه نظر تاکتیکی و نه اخلاقی مخالف سرسخت ایدهٔ جنگ نامحدود زیردریایی ( ایدهٔ ژنرال لودندورف که جهت تلافی محاصره انگلستان علیه آلمان بود ) بود و هیچگاه این عقیده خود را پنهان نمی کرد که چنین ایده ای ایالات متحده را به جنگ با آلمان می کشاند. او یکی از اعضای هیئت مذاکره کنندهٔ آلمان در کنفرانس صلح ورسای بود که در پایان جنگ تشکیل شد. در آنجا، تلاش اصلی وی این بود که ثابت کند آلمان به تنهایی مقصر وقوع جنگ نبوده است. [ ۵] او در برلن درگذشت؛ وی برادر مکس امیل یولیوس دلبروک شیمی دان مشهور و پدر مکس دلبروک برنده جایزهٔ نوبل فیزیولوژی در ۱۹۶۹ بود.