[ویکی نور] میرزا حبیب الله هاشم خویی(۱۲۶۵ ـ ۱۳۲۴ق) فقیه، ملقب به امین الرعایا از فقیهان شیعه و شارحان نهج البلاغه در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری. وی از شاگردان آیت الله سید حسین حسینی کوه کمره ای، میرزا حبیب الله رشتی، میرزای شیرازی بود. مهم ترین اثرش کتاب منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه است.
میرزا حبیب الله هاشم خویی، اگر چه معروف به «میرزا حبیب الله» است؛ ولی غالبا در کتب تراجمی که از این دانشمند یاد شده است، نامش «میر حبیب الله» فرزند سید محمد، معروف به «امین الرعایا»، فرزند سید هاشم فرزند سید عبدالحسین هاشمی موسوی خوئی در سال 1261ق در شهر خوی از توابع آذربایجان زاده شد.
این دانشمند بزرگوار در سن 25 سالگی برای ادامه تحصیل عازم نجف اشرف شد، و چون از دانشمندان متأخر است، شرح حال او در کتب تراجم دانشمندان گذشته دیده نمی شود، برای این که او در عصری میان قرن دوازدهم و چهاردهم می زیسته است. این دانشمند از میان اساتید مشهور نزد آیت الله آقا سید حسین حسینی کوه کمره ای تلمذ کرده است. مرحوم شیخ آقابزرگ تهرانی دو استاد دیگری برای این دانشمند یاد کرده که یکی مرحوم میرزا حبیب الله رشتی و دیگری میرزای شیرازی است.
مرحوم میر حبیب الله خوئی دارای آثار و تألیفاتی است که ظاهرا تنها اثر او؛ یعنی «منهاج البراعه» دوبار به طبع رسیده است. آثار دیگرش بعضی در ادب عربی است، از قبیل «شرح العوامل» که در نحو است. این کتاب خیلی گسترده و مفصل نگارش یافته است و حدود 412 صفحه است. دیگر حاشیه ای است، بر «فرائد الاصول» شیخ انصاری که از مبحث قطع تا آخر مبحث حجیت ظن ادامه داده و موفق شده بر این کتاب تا آن قسمت تعلیقه ای بنویسد. او همچنین یک سلسله رسائل متفرقه دارد، در فقه و اصول فقه که این ها معمولا تقریرات درس اساتید او است. کتابی هم به نام «تحفۀ الصائمین فی شرح ادعیۀ الثلاثین» دارد که در گزارش دعاهای هر روزه ماه مبارک رمضان است، و دیگر کتابی تحت عنوان «رساله فی رد الصوفیۀ» نوشته که البته این کتاب گزیده ای است، از مطالبی که به مناسبت در طی خطبه 208 نهج البلاغه مطرح کرده و در واقع این کتاب را ازشرح نهج البلاغه التقاط و انتخاب کرده است.
علامه خویی در صفر سال 1324ق در شهر تهران به جوار رحمت الهی پیوست و در جوار حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به خاک سپرده شد.
منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة (خویی)
میرزا حبیب الله هاشم خویی، اگر چه معروف به «میرزا حبیب الله» است؛ ولی غالبا در کتب تراجمی که از این دانشمند یاد شده است، نامش «میر حبیب الله» فرزند سید محمد، معروف به «امین الرعایا»، فرزند سید هاشم فرزند سید عبدالحسین هاشمی موسوی خوئی در سال 1261ق در شهر خوی از توابع آذربایجان زاده شد.
این دانشمند بزرگوار در سن 25 سالگی برای ادامه تحصیل عازم نجف اشرف شد، و چون از دانشمندان متأخر است، شرح حال او در کتب تراجم دانشمندان گذشته دیده نمی شود، برای این که او در عصری میان قرن دوازدهم و چهاردهم می زیسته است. این دانشمند از میان اساتید مشهور نزد آیت الله آقا سید حسین حسینی کوه کمره ای تلمذ کرده است. مرحوم شیخ آقابزرگ تهرانی دو استاد دیگری برای این دانشمند یاد کرده که یکی مرحوم میرزا حبیب الله رشتی و دیگری میرزای شیرازی است.
مرحوم میر حبیب الله خوئی دارای آثار و تألیفاتی است که ظاهرا تنها اثر او؛ یعنی «منهاج البراعه» دوبار به طبع رسیده است. آثار دیگرش بعضی در ادب عربی است، از قبیل «شرح العوامل» که در نحو است. این کتاب خیلی گسترده و مفصل نگارش یافته است و حدود 412 صفحه است. دیگر حاشیه ای است، بر «فرائد الاصول» شیخ انصاری که از مبحث قطع تا آخر مبحث حجیت ظن ادامه داده و موفق شده بر این کتاب تا آن قسمت تعلیقه ای بنویسد. او همچنین یک سلسله رسائل متفرقه دارد، در فقه و اصول فقه که این ها معمولا تقریرات درس اساتید او است. کتابی هم به نام «تحفۀ الصائمین فی شرح ادعیۀ الثلاثین» دارد که در گزارش دعاهای هر روزه ماه مبارک رمضان است، و دیگر کتابی تحت عنوان «رساله فی رد الصوفیۀ» نوشته که البته این کتاب گزیده ای است، از مطالبی که به مناسبت در طی خطبه 208 نهج البلاغه مطرح کرده و در واقع این کتاب را ازشرح نهج البلاغه التقاط و انتخاب کرده است.
علامه خویی در صفر سال 1324ق در شهر تهران به جوار رحمت الهی پیوست و در جوار حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به خاک سپرده شد.
منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة (خویی)
wikinoor: هاشمی_خویی،_حبیب الله