هاروپ

هاروپ به طرز هواپیمای شناساگریز طراحی شده است تا سطح مقطع راداری اش به حداقل رسانده شود.
هاروپ با ظرفیت ۶ ساعت پرواز پی درپی، از برد ۱۰۰۰ کیلومتری برخوردار می باشد. این پهپاد که گزینه بزرگ تر پهپاد انتحاری «هارپی» به حساب می آید، نه تنها قابل پرتاب از پرتابگرهای زمینی و دریایی است، بلکه در صورت لزوم قابلیت تغییر کاربری برای پرتاب از هوا را نیز دارد.
هاروپ می تواند هم به صورت کاملاً خودکار عمل کند، هم توسط اپوراتور از واحد کنترل زمینی اداره شود. پهپاد دو شیوه هدایت را داراست. یکی این است که پهپاد با اتکا بر سامانه کاونده رادار خود، به صورت مستقل به دنبال موج های رادیویی دشمن می گردد، یا اینکه توسط اپراتور به سمت اهداف بی حرکت و متحرک که خود حسگر الکترواپتیکی پهپاد آشکار می کند، هدایت داده می شود. در صورتی که دشمن جهت جلوگیری از حمله هاروپ سیستم سیگنال دهی رادارش را خاموش کند، هاروپ قادر است به واسطه حسگر الکترواپتیکی خود، هدف را به صورت تصویری پیدا، پایش و از بین ببرد. اگر هدف آشکار نشود، پهپاد به پایگاه برمی گردد و برای استفاده دوباره در پرتابگر قرار می گیرد.
از آنجا که سامانه های ضدهوایی برای مقابله با هواپیماهای آفندی بزرگ و موشک های هدایت ناپذیر تولید شده اند، قادر به رهگیری و ردگیری حمله هاروپ نیستند.
اولین مورد استفاده از هاروپ در جنگ، در جریان درگیری های آوریل ۲۰۱۶ توسط نیروهای مسلح جمهوری آذربایجان علیه نیروهای مسلح ارمنستان رقم خورد. آنگاه به وسیله این پهپاد یک دستگاه اتوبوس حامل سربازان ارمنی عازم به جبهه منهدم شد. همچنین بنابه گزارش ها، آذربایجان بابه کارگیری هاروپ، یک پست فرماندهی ارتش ارمنستان را نیز نابود کرد.
افزون بر این، انهدام یک فروند سامانه دفاع هوایی پانتسیر - اس۱ متعلق به پدافند هوایی سوریه توسط نیروهای مسلح اسرائیل در ۱۰ ماه مه سال ۲۰۱۸ به وسیله هاروپ صورت گرفت.