هادْریانوس، دیوار (Hadrian\'s Wall)
هادْریانوس، دیوار
ردیف سنگربندی ها و استحکاماتی که هادریانوس، امپراتور روم، در سراسر بخش شمالی بریتانیا، از ساحل کامبریایی در غرب تا دریای شمال در شرق، احداث کرد. این دیوار را از بونِس آن ویندرمیر واقع در شاخابۀ سالوِی تا والزند، در کنار رود تاین، به طول ۱۱۰ کیلومتر کشیده اند. از این دیوار با شانزده دژ و استحکامات بینابینی کوچک تر پاسداری می شد. پیکت ها، قوم باستانی شمال بریتانیا، در چندین موقعیت رخنه هایی در دیوار ایجاد کردند. سرانجام در حدود ۳۸۳م این استحکامات کاربرد خود را از دست دادند. این دیوار را، که در زبان محاوره به دیوار پیکت ها موسوم است، در قسمت هایی با روکشی از ملاط سفید و درخشان پوشیده بودند. معمولاً به سبب محدودیت نیروی کار و منابع برای اجرای چنین برنامۀ عظیمی، تغییرات و اصلاحات متعددی در نقشۀ اصلی به وجود آمده است. در ۱۹۸۵ نوشته هایی رومی بر ورقه هایی چوبی به نازکیِ کاغذ، در دژ ویندولندا کشف شدند که قدیمی ترین و بزرگ ترین مجموعۀ نوشته های لاتینی تا آن زمان بودند. دیوار هادریانوس در ۱۹۸۷ در فهرست میراث جهانی ثبت شد. دیوار هادریانوس، در کامل ترین وضع، متشکل از دیوار سنگی یکپارچه و طویلی با ضخامت۱.۸ متر بود که خندق پهنی در جلوی آن کنده بودند. به فاصلۀ یک مایل رومی (برابر ۱۴۸۰ متر) دروازه ای در دیوار قرار داشت که با دژ کوچکی موسوم به قلعۀ کوچک محافظت می شد. این دروازه ها به اشخاص محلی امکان می داد که از ناحیۀ مرزی بگذرند و تسهیل در آرایش قشون را موجب می شدند. بین هریک از این قلعه های کوچک دو برج دیده بانی قرار داشت که از طریق آن ها هر حرکتی را زیرنظر می گرفتند. پانزده دژ کمکی روی دیوار یا در کنار آن قرار داشتند تا پادگان هایی برای گشت زدن در اطراف دیوار مهیّا و آمدوشد را تنظیم کنند. دژهای کوچک خاکی و چوبی تا ساحل کامبریا ادامه داشتند و از شبیخون دشمن از راه دریا جلوگیری می کردند. دژی مشابه در ساوت شیلدز، واقع در دهانۀ رود تاین، نقش مشابهی ایفا می کرد. گروه های نیرومند گشت دریایی نیز مراقب بودند که هیچ کس از کنار دیوار عبور نکند. در آن سوی دیوار، دژهای پایگاه های دیده بانی مستقر بودند. این دژها هشداردهنده بودند و اعلام خطر می کردند؛ شاید نیز برای جمعیت محلی ای که متحد روم بودند و پیش از کشیده شدن دیوار در آن سوی مرز سکونت داشتند، امنیت فراهم می آوردند. از ۱۳۸ تا ۱۶۱م دیوار به درخواست امپراتور آنتونینوس پیوس برچیده شد، اما پس از درگذشت او، بار دیگر با نام دیوار آنتونین کاربرد خود را بازیافت. تأمین نیروی انسانی مورد نیاز برای گشت زنی در اطراف دیوار و حفظ استحکامات آن از عهدۀ ارتش تحلیل رفتۀ بریتانیا برنمی آمد و در این دیوار، پیش از آن که در اواخر قرن ۴م بلااستفاده شود، دست کم دوبار شکاف پدید آمد.
هادْریانوس، دیوار
ردیف سنگربندی ها و استحکاماتی که هادریانوس، امپراتور روم، در سراسر بخش شمالی بریتانیا، از ساحل کامبریایی در غرب تا دریای شمال در شرق، احداث کرد. این دیوار را از بونِس آن ویندرمیر واقع در شاخابۀ سالوِی تا والزند، در کنار رود تاین، به طول ۱۱۰ کیلومتر کشیده اند. از این دیوار با شانزده دژ و استحکامات بینابینی کوچک تر پاسداری می شد. پیکت ها، قوم باستانی شمال بریتانیا، در چندین موقعیت رخنه هایی در دیوار ایجاد کردند. سرانجام در حدود ۳۸۳م این استحکامات کاربرد خود را از دست دادند. این دیوار را، که در زبان محاوره به دیوار پیکت ها موسوم است، در قسمت هایی با روکشی از ملاط سفید و درخشان پوشیده بودند. معمولاً به سبب محدودیت نیروی کار و منابع برای اجرای چنین برنامۀ عظیمی، تغییرات و اصلاحات متعددی در نقشۀ اصلی به وجود آمده است. در ۱۹۸۵ نوشته هایی رومی بر ورقه هایی چوبی به نازکیِ کاغذ، در دژ ویندولندا کشف شدند که قدیمی ترین و بزرگ ترین مجموعۀ نوشته های لاتینی تا آن زمان بودند. دیوار هادریانوس در ۱۹۸۷ در فهرست میراث جهانی ثبت شد. دیوار هادریانوس، در کامل ترین وضع، متشکل از دیوار سنگی یکپارچه و طویلی با ضخامت۱.۸ متر بود که خندق پهنی در جلوی آن کنده بودند. به فاصلۀ یک مایل رومی (برابر ۱۴۸۰ متر) دروازه ای در دیوار قرار داشت که با دژ کوچکی موسوم به قلعۀ کوچک محافظت می شد. این دروازه ها به اشخاص محلی امکان می داد که از ناحیۀ مرزی بگذرند و تسهیل در آرایش قشون را موجب می شدند. بین هریک از این قلعه های کوچک دو برج دیده بانی قرار داشت که از طریق آن ها هر حرکتی را زیرنظر می گرفتند. پانزده دژ کمکی روی دیوار یا در کنار آن قرار داشتند تا پادگان هایی برای گشت زدن در اطراف دیوار مهیّا و آمدوشد را تنظیم کنند. دژهای کوچک خاکی و چوبی تا ساحل کامبریا ادامه داشتند و از شبیخون دشمن از راه دریا جلوگیری می کردند. دژی مشابه در ساوت شیلدز، واقع در دهانۀ رود تاین، نقش مشابهی ایفا می کرد. گروه های نیرومند گشت دریایی نیز مراقب بودند که هیچ کس از کنار دیوار عبور نکند. در آن سوی دیوار، دژهای پایگاه های دیده بانی مستقر بودند. این دژها هشداردهنده بودند و اعلام خطر می کردند؛ شاید نیز برای جمعیت محلی ای که متحد روم بودند و پیش از کشیده شدن دیوار در آن سوی مرز سکونت داشتند، امنیت فراهم می آوردند. از ۱۳۸ تا ۱۶۱م دیوار به درخواست امپراتور آنتونینوس پیوس برچیده شد، اما پس از درگذشت او، بار دیگر با نام دیوار آنتونین کاربرد خود را بازیافت. تأمین نیروی انسانی مورد نیاز برای گشت زنی در اطراف دیوار و حفظ استحکامات آن از عهدۀ ارتش تحلیل رفتۀ بریتانیا برنمی آمد و در این دیوار، پیش از آن که در اواخر قرن ۴م بلااستفاده شود، دست کم دوبار شکاف پدید آمد.
wikijoo: هادریانوس،_دیوار