هاتف اصفهانی احمد

هاتفِ اصفهانی، احمد ( ـ۱۱۹۸ق)
(یا: هاتف کاشانی) شاعر و پزشک ایرانی. خاندانش از مردم اردوباد آذربایجان بودند، اما او در اصفهان به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل ریاضی، حکمت، پزشکی و علوم عربی پرداخت. در حکمت و پزشکی از محضر میرزا نصیر طبیب اصفهانی بهره برد و از پزشکان بلندآوازۀ زمان کریم خان زند شد. در شعر از شاگردان مشتاق اصفهانی و عضو انجمن ادبی مشتاق بود. در نظم فارسی و عربی تبحر داشت و هاتف تخلص می کرد. در غزل شیوۀ سعدی و حافظ و خواجو را، که در دورۀ رواج سبک هندی متروک بود، احیا کرد و در قصیده به شیوۀ انوری و کمال اسماعیل نزدیک شد و تصرف هایی در شیوۀ آنان کرد که برخاسته از ابتکار و ذوق او بود. آوازۀ او بیشتر برای ترجیع بند عرفانی او، در پنج بند با موضوع وحدت وجود است که از شعرهای مهم دورۀ بازگشت به شمار می رود. شعرهایی نیز در مدح ائمۀ اطهار دارد. هاتف پسر و دختری به نام های سیدمحمد، متخلص به سحاب و بیگم متخلص به رشحه داشت. دیوان شعرش که مجموعه ای از غزل، قصیده، قطعه، ترجیع بند و رباعی است، به کوشش وحید دستگردی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۲۲ش) و پس از آن نیز بارها منتشر شده است.