هابِل، اِدْوین (۱۸۸۹-۱۹۵۳)(Hubble, Edwin)
هابِل، اِدْوین
اخترشناس امریکایی. وجود کهکشـانهای خـارج از کهکشان ما را کشف، و آن ها را براساس شکلشان دسته بندی کرد. اکنون، نظریۀ عالم در حال انبساط او، پذیرفته شده است. داده های او دربارۀ سرعت دورشدن کهکشان ها، براساس انتقال به سرخ، برای تعیین آن بخش از عالم مورد استفاده قرار گرفته است که هرگز چیزی از آن نخواهیم دانست. شعاع این بخش شعاع هابل نامیده می شود. فراتر از این حد، هر ماده ای با سرعت نور حرکت می کند و از این رو، برقراری ارتباط با آن هیچ گاه ممکن نخواهد شد. نسبت سرعت عقب نشینی کهکشان به فاصلۀ آن را ثابت هابل می نامند. در ۱۹۲۴، متغیرهای قیفاووسی را در کهکشان امرأةالمسلسله کشف کرد و نشان داد که این کهکشان در فاصله ای دور و خارج از کهکشان ما قرار دارد. در ۱۹۲۵، رده بندی کهکشان ها را در رده های مارپیچی، مارپیچی میله ای و بیضوی عرضه کرد. در ۱۹۲۹، قانون هابل را مطرح ساخت که بیان می کند سرعت حرکت کهکشان ها با فاصله گرفتن آن ها از یکدیگر افزایش می یابد. در مارشفیلدِ میسوری زاده شد، در دانشگاه شیکاگو در ایلینوی درس خواند، و در ۱۹۱۰، دانش آموخته شد. سپس، به دانشگاه آکسفورد رفت و در ۱۹۱۲، در رشته حقوق از آن جا مدرک گرفت. در عین حال، ورزشکار و مشت زن سنگین وزن بود. در ۱۹۱۳، به امریکا بازگشت و برای مدت کوتاهی در لوئیزویل کنتاکی به امور حقوقی مشغول شد، اما علاقۀ واقعی او اخترشناسی بود و در ۱۹۱۴، دانشجوی تحصیلات تکمیلی اخترشناسی و راهی رصدخانۀ یرکیز در ویلیامز بای ویسکانسین شد. در ۱۹۱۷، با پایان نامه ای در زمینۀ عکس برداری از سحابی های کم فروغ دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۱۹، بعد از خدمت در واحدهای اعزامی امریکا به جنگ جهانی اول، به عضویت هیئت علمی رصدخانۀ ماونت ویلسون، در نزدیکی پاسادنای کالیفرنیا، درآمد و در زمینۀ سحابی های کهکشانی و برون کهکشانی به پژوهش پرداخت. در جنگ جهانی دوم، رئیس بخش پرتاب شناسی و سرپرست آزمایشگاه تونل باد فوق صوت در ابردین مریلند بود. پس از آن، به رصدخانۀ دوگانۀ ماونت ویلسون و ماونت پالومار بازگشت. جزو نخستین کسانی بود که از تلسکوپ ۵۰۸سانتی متری جدید هِیل، که در ۱۹۴۸ نصب شده بود، بهره برداری کرد. تقریباً همۀ تحقیقات هابل در زمینۀ سحابی ها بود. برای نخستین بار نشان داد سحابی ها برون کهکشانی اند و در خارج از راه شیری ما قرار دارند. گفته اند به همان ترتیب که گالیله، اخترشناس و فیزیک دان ایتالیایی، در قرن ۱۷ ناحیۀ رصدشدنی عالم را تا منظومۀ خورشیدی و اخترشناسان آلمانی تبار بریتانیایی، ویلیام و جان هرشل، در قرن ۱۸ و ۱۹ آن را تا راه شیری گسترش دادند، هابل نیز عالم قابل رصد را تا فضای برون کهکشانی گستراند. برخی از پژوهش های خود را در کتاب قلمرو سحابی ها (۱۹۳۶) شرح داده است.
هابِل، اِدْوین
اخترشناس امریکایی. وجود کهکشـانهای خـارج از کهکشان ما را کشف، و آن ها را براساس شکلشان دسته بندی کرد. اکنون، نظریۀ عالم در حال انبساط او، پذیرفته شده است. داده های او دربارۀ سرعت دورشدن کهکشان ها، براساس انتقال به سرخ، برای تعیین آن بخش از عالم مورد استفاده قرار گرفته است که هرگز چیزی از آن نخواهیم دانست. شعاع این بخش شعاع هابل نامیده می شود. فراتر از این حد، هر ماده ای با سرعت نور حرکت می کند و از این رو، برقراری ارتباط با آن هیچ گاه ممکن نخواهد شد. نسبت سرعت عقب نشینی کهکشان به فاصلۀ آن را ثابت هابل می نامند. در ۱۹۲۴، متغیرهای قیفاووسی را در کهکشان امرأةالمسلسله کشف کرد و نشان داد که این کهکشان در فاصله ای دور و خارج از کهکشان ما قرار دارد. در ۱۹۲۵، رده بندی کهکشان ها را در رده های مارپیچی، مارپیچی میله ای و بیضوی عرضه کرد. در ۱۹۲۹، قانون هابل را مطرح ساخت که بیان می کند سرعت حرکت کهکشان ها با فاصله گرفتن آن ها از یکدیگر افزایش می یابد. در مارشفیلدِ میسوری زاده شد، در دانشگاه شیکاگو در ایلینوی درس خواند، و در ۱۹۱۰، دانش آموخته شد. سپس، به دانشگاه آکسفورد رفت و در ۱۹۱۲، در رشته حقوق از آن جا مدرک گرفت. در عین حال، ورزشکار و مشت زن سنگین وزن بود. در ۱۹۱۳، به امریکا بازگشت و برای مدت کوتاهی در لوئیزویل کنتاکی به امور حقوقی مشغول شد، اما علاقۀ واقعی او اخترشناسی بود و در ۱۹۱۴، دانشجوی تحصیلات تکمیلی اخترشناسی و راهی رصدخانۀ یرکیز در ویلیامز بای ویسکانسین شد. در ۱۹۱۷، با پایان نامه ای در زمینۀ عکس برداری از سحابی های کم فروغ دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۱۹، بعد از خدمت در واحدهای اعزامی امریکا به جنگ جهانی اول، به عضویت هیئت علمی رصدخانۀ ماونت ویلسون، در نزدیکی پاسادنای کالیفرنیا، درآمد و در زمینۀ سحابی های کهکشانی و برون کهکشانی به پژوهش پرداخت. در جنگ جهانی دوم، رئیس بخش پرتاب شناسی و سرپرست آزمایشگاه تونل باد فوق صوت در ابردین مریلند بود. پس از آن، به رصدخانۀ دوگانۀ ماونت ویلسون و ماونت پالومار بازگشت. جزو نخستین کسانی بود که از تلسکوپ ۵۰۸سانتی متری جدید هِیل، که در ۱۹۴۸ نصب شده بود، بهره برداری کرد. تقریباً همۀ تحقیقات هابل در زمینۀ سحابی ها بود. برای نخستین بار نشان داد سحابی ها برون کهکشانی اند و در خارج از راه شیری ما قرار دارند. گفته اند به همان ترتیب که گالیله، اخترشناس و فیزیک دان ایتالیایی، در قرن ۱۷ ناحیۀ رصدشدنی عالم را تا منظومۀ خورشیدی و اخترشناسان آلمانی تبار بریتانیایی، ویلیام و جان هرشل، در قرن ۱۸ و ۱۹ آن را تا راه شیری گسترش دادند، هابل نیز عالم قابل رصد را تا فضای برون کهکشانی گستراند. برخی از پژوهش های خود را در کتاب قلمرو سحابی ها (۱۹۳۶) شرح داده است.
wikijoo: هابل،_ادوین_(۱۸۸۹-۱۹۵۳)