هئچ. [ هََ ءِ ] ( اوستایی ، مص ) در زبان اوستا به معنی آب پاشیدن یا آب ریختن و تر کردن به کار رفته. در تفسیر اوستا واژه هئچ در پهلوی به آشنجیتن گردانیده شده ، همان است که در فارسی پشنجیدن به جای مانده یعنی آب پاشیدن. ( فرهنگ ایران باستان تألیف پورداود ص 229 ). در لهجه عامیانه امروزین ، کلمه پَشَنگ به معنی چند قطره آب یا مقدار کمی آب ، استعمال میشود، مثلاً «یک پشنگ آب به صورتت بزن ».
