هئورو. [ هََ ئور وَ ] ( اوستایی ، ص ) در زبان اوستائی به معنی رسا، همه ، درست ( تمام ، کامل )میباشد. در فرس هخامنشی «هروو» همان است که در فارسی «هر» شده مانند: هر چیز، هر کس. در سنگ نبشته بغستان ( کتیبه بیستون ) کلمه ٔفرهروم که از همین واژه است یعنی رویهم ، فراهم. در سانسکریت سرو . در گزارش پهلوی اوستا ( = زند ) هرجا که هئورو آمده در پهلوی به هماک ( = همه ) گردانیده شده است. ( فرهنگ ایران باستان ، تألیف پورداود ص 57 ).
