نیکی ده

لغت نامه دهخدا

نیکی ده. [ دِه ْ ] ( نف مرکب ) منان. نعمت بخشنده. معطی. نیکی دهش :
خداوند نیکی ده و رهنمای
خداوند جای و خداوند رای.
فردوسی.
ولیکن به نیروی گیهان خدای
خداوند نیکی ده و رهنمای.
فردوسی.
به یزدان گرای و سخن زو فزای
که اوی است نیکی ده و رهنمای.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

منان . نعمت بخشنده . معطی . نیکی دهش

پیشنهاد کاربران

بپرس