نیکلاس بیدل ( Nicholas Biddle ) ( ۲۷ فوریه ۱۸۴۴–۸ ژانویه ۱۷۸۶ ) ، از سرمایه گذاران آمریکایی بود که به عنوان سومین و آخرین نفر، ریاست بانک دوم این کشور را بر عهده داشت ( فعالیت رسمی این بانک طی سال های ۱۸۱۶–۱۸۳۶ بود ) . بیدل در دوران حیاتش به عنوان سردبیر، دیپلمات، نویسنده و سیاستمدار نیز مشغول به کار شد و در هر دو مجلس قانون گذاری ایالت پنسیلوانیا خدمت کرد. البته او را بیشتر به این عنوان می شناسند که در مناقشه سیاسی موسوم به نبرد بانکی از مخالفان سرسخت و جدی اندرو جکسون بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
نیکولاس جوان که در خانواده سرشناس بیدل از اهالی فیلادلفیا متولد شده بود برای بسیاری از چهره های صاحب منصب از جمله جان آرمسترانگ جونیور و جیمز مونرو کار کرد. به علاوه، در مجلس قانون گذاری پنسیلوانیا در برابر انتقادات ناشی از باورهای جفرسونی به دفاع از کارایی و مزیت وجود یک بانک ملی پرداخت. از سال ۱۸۲۳ تا ۱۸۳۶، بیدل ریاست بانک دوم را عهده دار بود و درست در همین زمان با هدف جلوگیری از بروز بحران اقتصادی، او کنترل ذخیره پول ملی و نرخ سود را در دست گرفت.
به تشویق هنری کِلِی و سهامداران اصلی بانک دوم، بیدل در سال ۱۸۳۲ لایحهٔ تمدید مجوز فدرال این بانک را تقدیم کنگره کرد. این موضوع به تصویب کنگره رسید و سپس به دفتر اندرو جکسون ارسال شد. جکسون که با اغلب بانک ها خصومت عمیقی داشت، این مصوبه را وتو کرد و بدین ترتیب با ورود به یک مناقشهٔ سیاسی عظیم موسوم به نبرد بانکی، به تنش ها دامن زد. به محض اینکه جکسون سپرده های دولتی را از بانک دوم به سایر بانک ها منتقل کرد، بیدل اقدام به افزایش نرخ بهره نمود و متعاقب آن یک رکود اقتصادی نسبی شکل گرفت. مجوزِ فدرال بانک دوم در سال ۱۸۳۶ از درجه اعتبار ساقط شد ولی این بانک به واسطه مجوز صادره از ایالت پنسیلوانیا به فعالیت خود ادامه داد تا اینکه سرانجام در سال ۱۸۴۱ به طور کامل منحل شد.
نیکلاس در تاریخ ۸ ژانویه ۱۷۸۹ در ایالت پنسیلوانیا و در یک خانواده سرشناس اهل فیلادلفیا متولد شد. اجداد خانواده بیدل به همراه ویلیام پن که از زمین داران معروف کوئیکر بود، به مستعمره پنسیلوانیا مهاجرت کردند و بعدها در سلسله مبارزات استعماری پیش از انقلاب حضور یافتند. نیکلاس جوان تحصیلات مقدماتی خود را در یک مؤسسه آموزشی در فیلادلفیا سپری کرد؛ پیشرفت او در آنجا چنان سریع بود که توانست خود را به گروه فارغ التحصیلان ۱۷۹۹ دانشگاه پنسیلوانیا برساند. بیدل در سیزده سالگی کلیه دروس را با موفقیت پشت سر گذاشته بود ولیکن به دلیل سن و سالی که داشت، اجازه فارغ التحصیلی به وی ندادند. به همین دلیل والدینش او را به پرینستون فرستادند ( که بعدها «کالج نیوجرسی» نام گرفت ) . او به عنوان دانشجوی سال دوم به آنجا رفت و در سال ۱۸۰۱ با درجهٔ ممتازی فارغ التحصیل شد؛ در واقع این نخستین افتخار زندگیش بود که آن را با تنها رقیب همکلاسیش سهیم شد.
... [مشاهده متن کامل]
نیکولاس جوان که در خانواده سرشناس بیدل از اهالی فیلادلفیا متولد شده بود برای بسیاری از چهره های صاحب منصب از جمله جان آرمسترانگ جونیور و جیمز مونرو کار کرد. به علاوه، در مجلس قانون گذاری پنسیلوانیا در برابر انتقادات ناشی از باورهای جفرسونی به دفاع از کارایی و مزیت وجود یک بانک ملی پرداخت. از سال ۱۸۲۳ تا ۱۸۳۶، بیدل ریاست بانک دوم را عهده دار بود و درست در همین زمان با هدف جلوگیری از بروز بحران اقتصادی، او کنترل ذخیره پول ملی و نرخ سود را در دست گرفت.
به تشویق هنری کِلِی و سهامداران اصلی بانک دوم، بیدل در سال ۱۸۳۲ لایحهٔ تمدید مجوز فدرال این بانک را تقدیم کنگره کرد. این موضوع به تصویب کنگره رسید و سپس به دفتر اندرو جکسون ارسال شد. جکسون که با اغلب بانک ها خصومت عمیقی داشت، این مصوبه را وتو کرد و بدین ترتیب با ورود به یک مناقشهٔ سیاسی عظیم موسوم به نبرد بانکی، به تنش ها دامن زد. به محض اینکه جکسون سپرده های دولتی را از بانک دوم به سایر بانک ها منتقل کرد، بیدل اقدام به افزایش نرخ بهره نمود و متعاقب آن یک رکود اقتصادی نسبی شکل گرفت. مجوزِ فدرال بانک دوم در سال ۱۸۳۶ از درجه اعتبار ساقط شد ولی این بانک به واسطه مجوز صادره از ایالت پنسیلوانیا به فعالیت خود ادامه داد تا اینکه سرانجام در سال ۱۸۴۱ به طور کامل منحل شد.
نیکلاس در تاریخ ۸ ژانویه ۱۷۸۹ در ایالت پنسیلوانیا و در یک خانواده سرشناس اهل فیلادلفیا متولد شد. اجداد خانواده بیدل به همراه ویلیام پن که از زمین داران معروف کوئیکر بود، به مستعمره پنسیلوانیا مهاجرت کردند و بعدها در سلسله مبارزات استعماری پیش از انقلاب حضور یافتند. نیکلاس جوان تحصیلات مقدماتی خود را در یک مؤسسه آموزشی در فیلادلفیا سپری کرد؛ پیشرفت او در آنجا چنان سریع بود که توانست خود را به گروه فارغ التحصیلان ۱۷۹۹ دانشگاه پنسیلوانیا برساند. بیدل در سیزده سالگی کلیه دروس را با موفقیت پشت سر گذاشته بود ولیکن به دلیل سن و سالی که داشت، اجازه فارغ التحصیلی به وی ندادند. به همین دلیل والدینش او را به پرینستون فرستادند ( که بعدها «کالج نیوجرسی» نام گرفت ) . او به عنوان دانشجوی سال دوم به آنجا رفت و در سال ۱۸۰۱ با درجهٔ ممتازی فارغ التحصیل شد؛ در واقع این نخستین افتخار زندگیش بود که آن را با تنها رقیب همکلاسیش سهیم شد.
