نیکلسون بن

نیکُلْسون، بِن (۱۸۹۴ـ۱۹۸۲)(Nicholson, Ben)
تابلوی «طرح» 1933، اثر بن نیکلسون
هنرمند انتزاع گرای انگلیسی. پس از طبع آزمایی های اولیه اش با تأثیر از کوبیسم و گروه هلندیِ دِ استَیل، سبک ظریفی را در خلق نقش برجسته های هندسی پروراند که اوج آن در مجموعۀ نقش برجستۀ سفید (۱۹۳۳ـ۱۹۳۸)، و شِعرای یمانی مارس (۱۹۶۴، موزۀ هنرهای معاصر تهران) تجلّی یافته است. نیکلسون در ۱۹۵۷ برندۀ اولین جایزۀ گوگنهایم شد. پدرش، ویلیام نیکلسون، نیز هنرمند بود. مدت کوتاهی در هنرستان اسلید لندن درس خواند. در ۱۹۲۰ با وینیفرد نیکلسون نقاش (۱۸۹۳ـ۱۹۸۱)، و در ۱۹۳۴ با باربارا هپورت مجسمه ساز، ازدواج کرد. در دیدارهایش از پاریس با پیکاسو، موندریان، میرو، برانکوزی، و کالدر آشنا شد و سبک او از ترکیب کوبیسم و هنر ساده انگارانۀ آثار اولیه اش ـ نقاشان هنر ساده انگارانه از جمله کریستوفر وود و آلفرد والیس (۱۸۵۵ـ۱۹۴۲) را می شناخت ـ به انتزاع مطلق گرایید. بعدها از سرآمدان مکتب سنّت آیوز شد. سرسپردگی نیکلسون به هنر انتزاعی، انتشار نشریاتی را هم در پی داشت، از جمله دایره (۱۹۳۷) که مجله ای بین المللی در بررسی ساختگری بود، و کتاب یادداشت هایی دربارۀ هنر انتزاعی (۱۹۴۱).