نیکلای الکساندرویچ بردیایف ( ۱۸ مارس ۱۸۷۴ – ۲۴ مارس ۱۹۴۸ ) فیلسوف سیاسی و مذهبی اهل اوکراین، از نوجوانی شیفته فلسفه بود و با آراء شوپنهاور و کانت و هگل آشنایی داشت. بردیایف برخلاف تمایل پدرش که افسر بود، علاقه ای به نظامی گری نداشت.
... [مشاهده متن کامل]
خودش خروج از جهان اشرافیت و پا نهادن به جهان انقلابی را رویداد اصلی زندگی خود می دانست. مسیری که زندان و تبعید را برای او ارمغان آورد.
گئورگی پلخانف و آناتولی لوناچارسکی از همرزمان و رفقایش بودند. بردیایف در دوران دانشجویی به دلیل فعالیت های ضد تزاری به زندان افتاد.
سال ۱۹۰۴ میلادی، ازدواج کرد و همسرش «لیدیا تروشوا» نیز که چون خود او در آغاز در جنبش انقلابی شرکت جست، بعدها به آیین ارتدوکس روی آورد.
بردیایف علیه پاپهای دروغین که به نظر او با معنویت هیچ میانه ای نداشتند، مقاله تندی نوشت و به جرم توهین به کلیسا مورد غضب قرار گرفت و گفته شد باید به سیبری تبعید شود. اما با پیش آمدن انقلاب عملاً دادگاه او تشکیل نشد. اگر او در پایان سده های میانه می زیست، حتماً در آتش دادگاه تفتیش عقاید می سوخت.
بردیایف به سن پترزبورگ نقل مکان کرد و سر دبیری مجله «راه نو» و سپس مجله «مسایل زندگی» را بر عهده گرفت. کسانی چون د. مریژکوفسکی، و. ریزانف، و. ایوانف، ف. سولوگوب، الکساندر بلوک، والری بریوسف، آ. بیلی، ل. شستوف، س. فرانک، پ. نوواگروسف، آ. رمیزف که گلهای سرسبد ادبیات و فلسفه زمان خود بودند، با این مجله ها همکاری می کردند.
فئودور داستایوسکی Fyodor Dostoyevsky بر شکل گیری عقاید او تأثیر زیادی داشت. بردیایف می گفت: من فرزند داستایوسکی هستم.
با وجود گرایش ضد تزاری چون با انقلاب شوروی راه نیامد از آنجا رانده شد. او در سالهای جنگ جهانی دوم، در فرانسه اشغال شده بود و نازیها را به دیده نفرت می نگریست و نگران سرنوشت شوروی بود و از پیروزیهای آن شادمان می شد. تمایل داشت به زادگاهش برگردد اما شرایط زمان استالین مانع وی شد. بردیایف در ۲۳ مارس ۱۹۴۸ دور از میهنش، در فرانسه درگذشت. بردیایف بر نویسندگان بسیاری تأثیر گذاشته است.
بردیایف شیفته مارکس بود. در زندگینامه ای که خودش نگاشته و پس از مرگش در ۱۹۴۹ میلادی به چاپ رسیده می نویسد: «من مارکس را آدم نابغه ای می دانستم و اکنون نیز می دانم. » اما او دیدگاه مذهبی داشت و برخلاف اصحاب کلیسا که از قرنها پیش مشغول توجیه و اثبات وجود خداوند هستند. توجه او به توجیه وجود انسان معطوف بود.
... [مشاهده متن کامل]
خودش خروج از جهان اشرافیت و پا نهادن به جهان انقلابی را رویداد اصلی زندگی خود می دانست. مسیری که زندان و تبعید را برای او ارمغان آورد.
گئورگی پلخانف و آناتولی لوناچارسکی از همرزمان و رفقایش بودند. بردیایف در دوران دانشجویی به دلیل فعالیت های ضد تزاری به زندان افتاد.
سال ۱۹۰۴ میلادی، ازدواج کرد و همسرش «لیدیا تروشوا» نیز که چون خود او در آغاز در جنبش انقلابی شرکت جست، بعدها به آیین ارتدوکس روی آورد.
بردیایف علیه پاپهای دروغین که به نظر او با معنویت هیچ میانه ای نداشتند، مقاله تندی نوشت و به جرم توهین به کلیسا مورد غضب قرار گرفت و گفته شد باید به سیبری تبعید شود. اما با پیش آمدن انقلاب عملاً دادگاه او تشکیل نشد. اگر او در پایان سده های میانه می زیست، حتماً در آتش دادگاه تفتیش عقاید می سوخت.
بردیایف به سن پترزبورگ نقل مکان کرد و سر دبیری مجله «راه نو» و سپس مجله «مسایل زندگی» را بر عهده گرفت. کسانی چون د. مریژکوفسکی، و. ریزانف، و. ایوانف، ف. سولوگوب، الکساندر بلوک، والری بریوسف، آ. بیلی، ل. شستوف، س. فرانک، پ. نوواگروسف، آ. رمیزف که گلهای سرسبد ادبیات و فلسفه زمان خود بودند، با این مجله ها همکاری می کردند.
فئودور داستایوسکی Fyodor Dostoyevsky بر شکل گیری عقاید او تأثیر زیادی داشت. بردیایف می گفت: من فرزند داستایوسکی هستم.
با وجود گرایش ضد تزاری چون با انقلاب شوروی راه نیامد از آنجا رانده شد. او در سالهای جنگ جهانی دوم، در فرانسه اشغال شده بود و نازیها را به دیده نفرت می نگریست و نگران سرنوشت شوروی بود و از پیروزیهای آن شادمان می شد. تمایل داشت به زادگاهش برگردد اما شرایط زمان استالین مانع وی شد. بردیایف در ۲۳ مارس ۱۹۴۸ دور از میهنش، در فرانسه درگذشت. بردیایف بر نویسندگان بسیاری تأثیر گذاشته است.
بردیایف شیفته مارکس بود. در زندگینامه ای که خودش نگاشته و پس از مرگش در ۱۹۴۹ میلادی به چاپ رسیده می نویسد: «من مارکس را آدم نابغه ای می دانستم و اکنون نیز می دانم. » اما او دیدگاه مذهبی داشت و برخلاف اصحاب کلیسا که از قرنها پیش مشغول توجیه و اثبات وجود خداوند هستند. توجه او به توجیه وجود انسان معطوف بود.
