نیکل

نیکل ( به انگلیسی: Nickel ) عنصر ۲۸ جدول تناوبی، فلزی مقاوم، چکش خوار، براق با ساختار بلورین و مکعبی شکل به رنگ سفید و نقره ای است. این عنصر پنجمین عنصر شایع روی زمین است و به طور گسترده ای در پوسته و هسته زمین شکل می گیرد. [ ۶]
از نظر خواص مغناطیسی و فعالیت شیمیایی، شبیه به آهن و کبالت است. کانی های اصلی نیکل عبارتند از پنتلاندیت، پیروتیت ( سولفیدهای نیکل و آهن ) و گارنییریت ( سیلیکات نیکل و منیزیم ) هستند.
نیکل یکی از اجزای اصلی تشکیل دهنده شهاب سنگ به شمار آمده است. شهاب سنگ های آهن و سیدریت شامل آلیاژهای آهن حدود ۵ تا ۲۰ درصد نیکل اند. نیکل تجاری به فرم های پنتلاندیت و پیروتیت است که این معادن در استان انتاریوی کانادا یافت می شود که این ناحیه حدود ۳۰ درصد از نیکل دنیا را تأمین می کند. دیگر معادن این عنصر در کالدونیا، استرالیا، کوبا، اندونزی و در مناطق دیگر است.
این عنصر رسانای جریان برق است و سطح آن براق و صیقلی است. این عنصر از گروه عناصر آهن و کبالت است و آلیاژهای آن قیمت های بالایی دارند.
امروزه نیکل ارزش ویژه ای، به خصوص در صنعت آلیاژسازی پیدا کرده است. نزدیک به ۶۸٪ نیکل تولید شده در جهان برای ساخت فولادهای زنگ نزن استفاده می شود. نزدیک به ۱۰٪ دیگر آن در ساخت آلیاژهای پایه - نیکل و پایه - مس، ۷٪ در ساخت فولادهای آلیاژی، ۳٪ در صنعت ریخته گری، ۹٪ در صنعت آبکاری، و ۴٪ در سایر صنایع شامل صنعت رو به پیشرفت باتری ها ( شامل باتری خودروهای برقی ) استفاده می شود. [ ۷]
از نیکل برای ساخت شیشه های به رنگ سبز استفاده می شود. صفحات نیکلی می تواند نقش محافظت کننده برای دیگر فلزات را داشته باشد. نیکل همچنین کاتالیزور برای هیدروژن دار کردن روغنهای گیاهی است. همچنین صنعت سرامیک و ساخت آلیاژی از آهن و نیکل که خاصیت مغناطیسی دارد و باتری های قوی ادیسون کاربرد دارد.
از ترکیبات مهم نیکل می توان سولفات و آکسید را نام برد.
نیکل طبیعی مخلوطی از ۵ ایزوتوپ پایدار است. همچنین ۹ ایزوتوپ ناپایدار دیگر نیز شناخته شده است. نیکل هم به صورت فلز و هم به صورت ترکیب محلول می تواند وجود داشته باشد. بخار سولفید نیکل سرطان زاست که هنگام استفاده از آن باید دقت لازم را به عمل آورد.
اولین بار این عنصر در سال ۱۷۵۱ توسط شیمی دان سوئدی اکسل کرونستد شناسایی شد. در قرن ۱۹ به دلیل استفاده از این عنصر در آبکاری و ساخت آلیاژها منجمله «نقره نیکل» ( نقره آلمانی ) که نیکل را با روی و مس آلیاژ می کردند، اهمیت پیدا کرد. این آلیاژ فقط به دلیل رنگ آن نامگذاری شده بود و هیچ نقره ای در داخل آن نداشت. [ ۶]

نیکِل (nickel)
عنصری فلزی، به رنگ سفید نقره ای، مفتول شدنی، سخت و چکش خوار، با نماد Ni، عدد اتمی ۲۸، و جرم اتمی نسبی ۵۸.۷۱. در سنگ های آذرین، و به صورت فلز آزاد (فلز خالص) یافت می شود. گاهی نیز در شهاب سنگ ها آهن و نیکل دیده می شود. این عنصر بخشی از هستۀ زمین را تشکیل می دهد که عمدتاً متشکل از آهن و نیکل است. دارای نقطۀ ذوب بالا و رسانایی گرمایی و الکتریکی پایین است و قابلیت مغناطیسی شدن دارد. کدر نمی شود، بنابراین در ساخت آلیاژ ها، آبکاری، و ضرب سکه، کاربرد بسیار دارد. در ۱۷۵۱، معدن شناس سوئدی، آکسل کرانشتِت (۱۷۲۲ـ۱۷۶۵)، آن را کشف کرد. نام آن برگرفته از واژۀ سوئدی کاپارنیکل، به معنی مس قلابی است، زیرا سنگ معدن آن مشابه مس، ولی فاقد آن است.