نیکاراگوا

نیکاراگوا (Nicaragua)
یادبود روبن داریو، شاعر نیکاراگوایی، ماناگوا
یادبود روبن داریو، شاعر نیکاراگوایی، ماناگوا
یادبود روبن داریو، شاعر نیکاراگوایی، ماناگوا
موقعیت. کشور نیکاراگوا (نیکاراگوئه) در امریکای مرکزی و در کرانۀ غربی دریای کارائیب جا دارد. این کشور از شمال غربی و شمال به هوندوراس، از شرق به دریای کارائیب، از جنوب به کشور کوستاریکا و از غرب به اقیانوس آرام محدود است. ۱۲۹,۴۹۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهر ماناگوا پایتخت آن است.سیمای طبیعی. جمهوری نیکاراگوا در نیمکرۀ شمالی زمین قرار دارد. درازای آن از شمال به جنوب ۴۷۰ کیلومتر و پهنای آن از شرق به غرب ۴۹۰ کیلومتر است. رود کوکو در شمال، بخشی از مرز این سرزمین و هوندوراس را تشکیل می دهد و رودخانۀ سان خوان در جنوب، کوستاریکا را از این سرزمین جدا می کند. رشته کوه های کوردیرا ایزاولیا و کوه های اوآپی، آمریک، و یولاینا، که بخشی از کوه های آند امریکای مرکزی به شمار می آیند، استخوان بندی کشور نیکاراگوا را تشکیل می دهند. جلگۀ ساحلی ماسکیتو، که کرانه های آن از بریدگی ها و مرداب های و جزیرکهای ساحلی بسیار پدید آمده است، در شرق کوه های مزبور جا دارد؛ رودخانه های مهم نیکاراگوا، ازجمله بامبانا، ریو گرانده ماتاگالپا، و اسکوندیدو، که از همین کوه ها سرچشمه می گیرند این جلگه را مشروب می کنند و به دریای کارائیب می ریزند. در نواحی غربی نیکاراگوا چندین آتشفشان فعال، ازجمله سان کریستوبال (۱,۷۸۱ متر)، کونسپسیون (۱,۶۱۰ متر)، مادرا (۱,۳۹۴ متر) و موموتومبو (۱,۲۵۸ ) و نیز دریاچۀ نیکاراگوا و دریاچۀ ماناگوا قرار گرفته است. بلندترین نقطۀ کشور، کوه موگوتون، با ارتفاع ۲,۱۰۷ متر، در شمال و در مرز کشور هوندوراس قرار دارد. دریاچۀ نیکاراگوا با ۸هزار کیلومتر مربع وسعت و حدود ۳۵۰ جزیره و جزیرک، بزرگ ترین دریاچۀ امریکای مرکزی محسوب می شود و آتشفشان های کونسپسیون و مادرا در جزیرۀ اومتپه و در میان دریاچۀ مذکور قرار دارند. کشور نیکاراگوا به هفده دپارتمان (استان) تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از ماناگوا، لئون، چیناندگا، ماتاگالپا، خوئیگالپا، ماسایا، و گرانادا. اقلیم نیکاراگوا مدارگانی است و نواحی غربی آن در مقایسه با نواحی شرقی گرم تر و خشک تر است. فصل بارندگی آن از اردیبهشت تا آذر و دمای آن متناسب با ارتفاع متغیر است. میانگین دمای شهر ماناگوا در دی ماه ۲۶ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه ۳۰ درجۀ سانتی گراد و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۱,۱۴۰ میلی متر است. پوشش گیاهی نیکاراگوا حدود ۴۶ درصد از مساحت کشور را تشکیل می دهد. نواحی شرقی آن از جنگل های بارانی پوشیده شده، درختان نواحی کوهستانی از نوع بلوط و سرو است و پوشش گیاهی نواحی شرقی از نوع کاج و درختان سوزنی است. شیرکوهی، آهو، میمون، گراز، تنبل، تمساح و خزندگانی چون مار و انواع پرنده نیز حیات وحش آن را تشکیل می دهند.
اقتصاد. تقریباً نیمی از نیروی کار نیکاراگوا به کشاورزی اشتغال دارند و ۲۹۰هزار هکتار از اراضی آن به کشاورزی اختصاص یافته است. برنج، حبوبات، نیشکر، موز، مرکبات، کاساوا، و آناناس عمده ترین محصولات آن را تشکیل می دهند. دامداری، پرورش ماکیان و فرآورده های دامی و لبنی نقش مهمی در تأمین نیازهای داخلی و صادراتی این کشور دارد. با وجود فراوانی و تنوع منابع زیرزمینی، فقط از ذخایر طلا، نقره، و مس بهره برداری می شود و فعالیت های صنعتی آن بیشتر برای تأمین نیازهای داخلی صورت می گیرد و مصنوعات فلزی، شکر تصفیه نشده، سیمان، پالایش فضولات نفتی، تولید روغن های گیاهی و مصنوعات چرمی ازجمله فعالیت های صنعتی آن محسوب می شوند.
حکومت و سیاست. نیکاراگوا دارای نظام جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون گذاری است. مجلس ملی آن ۹۰ عضو دارد که برای پنج سال انتخاب می شوند. رئیس جمهور کشور و معاون او را مردم برای یک دورۀ پنج ساله برمی گزینند.
مردم و تاریخ. جمعیت نیکاراگوا ۵,۷۸۸,۰۰۰ نفر (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن ۴۴.۶ نفر در کیلومتر مربع است رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۹درصد است، مستیسوها ۶۹ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند و ۹۵ درصد از مردم آن پیرو آیین کاتولیک رومی اند. ۵۶ درصد از آنان در شهرها زندگی می کنند. زبان رسمی نیکاراگوا اسپانیایی است. نیکاراگوا از هزاران سال پیش مسکن اقوام مایا و خاستگاه تمدن آنان بوده است. کریستف کلمب در ۱۵۰۲ به این سرزمین وارد شد، اسپانیایی ها در ۱۵۲۲ سراسر آن را در نور دیدند و دریاچۀ نیکاراگوا را کشف کردند. آنان در ۱۵۲۴ شهرهای گرانادا و لئون را بنا نهادند و زیر نظر فرماندار نظامی گواتمالا به ادارۀ آن پرداختند. این کشور در ۱۸۲۱ از اسپانیا جدا شد و مدت کوتاهی زیر نظارت کشور مکزیک قرار گرفت. در ۱۸۳۸ به استقلال کامل رسید.