نیو هورایزنز

نیو هورایزُنز ( به انگلیسی: New Horizons ) که در محافل علمی ایران افق های نو نیز نامیده می شود، فضاپیمای روباتیکِ ناسا و بخشی از برنامه های فضایی مرزهای نو است که در ۱۹ فوریهٔ ۲۰۰۶ میلادی به سوی کمربند کویپر حرکت کرد. این کاوشگر فضایی که آن را کاوشگر بین سیاره ای یا «سیاره پیما» هم خوانده اند، نخستین فضاپیمایی است که به سوی پلوتو پرواز کرد و به مطالعه دربارهٔ این سیارهٔ کوتوله و پنج ماهِ تا کنون شناخته شدهٔ آن، به ویژه شارون، پرداخت. ماه های دیگرِ شناخته شدهٔ پلوتو: نیکس، و هیدرا و همچنین پی۴ و پی۵ هستند که اکنون به نام های سربروس و استوکس نام گذاری شده اند. آزمایشگاه فیزیک عملیِ دانشگاه جانز هاپکینز در این پروژه با مؤسسه تحقیقات جنوب غربی که پیمان کار اصلی این پروژه است از طریق تیم ویژه ای به رهبری آلن استرن همکاری دارد. افق های نو نتیجهٔ سال ها کار و تلاش بر روی پروژه های مختلفی است که از دهه ۱۹۹۰ فرستادن فضاپیمایی به سوی پلوتو در جریان بوده است. افق های نو ویژگی های سیاره شناختیِ پلوتو و ماه های آن را بررسی و داده برداری کرده و یافته های خود را تدریجاً و در خلال کارهای دیگر خود ظرف ماه ها و سال آینده به زمین گزارش می کند. سفر طولانی این کاوشگر فضایی با رسیدن به پلوتو خاتمه نمی یابد، بلکه طبق برنامه ریزی های ازپیش انجام گرفته، کاوشگر فضایی افق های نو پس از گذر از کنار پلوتو به سراغ کمربند کویپر خواهد رفت تا دست کم با یکی از اجرام این کمربند نیز دیدار کند. این کاوشگر بالاخره در ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۵ ( ۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ خورشیدی ) از کنار پلوتو گذشت و به سوی کمربند کویپر رهسپار شد. [ ۱]
در ۲۵ اکتبر سال ۲۰۱۶، ساعت ۲۱:۴۸ UTC، آخرین اطلاعات ثبت شده از پرواز کناری پلوتو توسط کاوشگر نیوهورایزنز را زمین دریافت کرد و ناسا اعلام کرد که اطلاعات بیشتری از این پس از پلوتو دریافت نخواهد شد. [ ۲] پس از تکمیل پرواز کناری پلوتونی خود، [ ۳] این کاوشگر با انجام یک مانور به سوی آلتیما ثولی ( 486958 ) 2014 MU69 تغییر مسیر داد[ ۴] که در تاریخ ۱ ژانویه ۲۰۱۹؛ در حالی که در فاصلهٔ ۴۳٫۴ واحد نجومی از خورشید قرار داشت، این پرواز کناری صورت گرفت. [ ۴]
در ۱ ژانویه ۲۰۱۹ نیوهورایزنز با پرواز در مجاورت جسم فرانپتونی آلتیما ثولی ویژگی های زمین شناختی و ریخت شناختی آن را مطالعه کرد. [ ۵] [ ۶] در اوت ۲۰۱۸ نیز، ناسا بر پایهٔ نتایج آلیس طیف سنج فرابنفش کاوشگر افق های نو اعلام کرد که در «افق های نو» وجود یک «دیوارهٔ هیدروژنی» در لبه های بیرونی سامانهٔ خورشیدی را تأیید می کند. این «دیوار» ابتدا در سال ۱۹۹۲ توسط دو فضاپیمای وویجر ۱ و وویجر ۲ کشف شده بود.