نیوشا توکلیان ( زاده ۷ دی ۱۳۶۱ تهران ) خبرنگار و عکاس ایرانی است. از سال ۲۰۰۲ عکسهای وی در نشریات معتبر بین المللی مثل تایم، نیویورک تایمز، اشترن، فیگارو و برخی دیگر از نشریات آمریکایی و اروپایی به چاپ رسیده است. او عکاس خودآموخته ای است که عکاسی حرفه ای را در سن ۱۶ سالگی در نشریه زن آغاز کرد و در نشریات دیگر ادامه داد. توکلیان تا کنون در کشورهای عراق، لبنان، سوریه، عربستان و پاکستان به عکاسی پرداخته است. او با توماس اردبرینک روزنامه نگار نیویورک تایمز در تهران ازدواج کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
• برنده جایزه Magic of Persia Contemporary Art Prize
• توکلیان از اعضای گروه بین الملیی EVE Photographers است که زنان عکاس تشکیل شده است.
• آثار او به مسترکلاس پرس فتو در آمستردام راه یافته است.
گالری «تامس ایربن» در نیویورک مجموعه ای از عکس های او را در سال ۲۰۱۳ به نمایش گذاشته است، این مجموعه آثار نگاه کن نام دارد. افرادی که موضوع این عکس ها هستند در ساختمان محل سکونت توکلیان زندگی می کنند. نکته جالب در مورد این مجموعه این است که همه این تصاویر در برابر پنجره ای که نمایی از ساختمان های اطراف در پس آن دیده می شوند در ساعت ۸ شب گرفته شده اند.
نیوشا توکلیان جایزه ۵۰ هزار یورویی بنیاد ˝فتوژورنالیسم کارمینیک˝ را پس داد، توکلیان این جایزه را بعد از دریافت، برای این بنیاد پس فرستاد و بالطبع برگزاری نمایشگاه مجموعه عکس هایش توسط این بنیاد هنری فرانسوی و همچنین چاپ کتاب این مجموعه لغو شد. سوژه اصلی این عکس ها جوانان ایرانی و زندگی روزمره آن ها است. آدم های معمولی که شاید به ظاهر جذابیت خاصی برای دوربین نداشته باشند اما به گمان او اگر کمی دقیق تر نگاه کنید، زندگیشان پر از داستان است… کارمینیک تأکید کرد که نام این مجموعه باید به «نسل سوخته» تغییر پیدا کند. عنوانی که به گمان نیوشا توکلیان سرشار از قضاوت بود و به هیچ وجه با نگاه او، به عنوان خالق اثر، همخوانی و سنخیت نداشته است. البته او پیش از این چندین بار در نمایشگاهایی با عنوان نسل سوخته شرکت داشته بود در نهایت پس از دو بار سفر به فرانسه در سه ماه و چندین جلسه گفتگو برای رسیدن به یک نقطه مشترک، نیوشا توکلیان به این نتیجه می رسد که راه دیگری ندارد جز آنکه جایزه ۵۰ هزار یورویی، نمایشگاه و کتاب را فراموش کند. چراکه چاپ کتاب مجموعه عکس هایش با چنین عنوانی برایش غیرقابل تحمل می بود. وی توضیح می دهد که چگونه رئیس این بنیاد با اصرار بر تغییر در شرح ها، نام، و گزینش عکس های این مجموعه، قصد داشته آن را، برخلاف نگرش و خواست توکلیان، در جهت کلیشه های متعارف در مورد ایران هدایت کند. رئیس بنیاد کارمنیاک می خواسته که نیوشا نام پروژه اش را «نسل گمشده» یا «نسل از دست رفته» بگذارد. پس از ماه ها جدل با حامی جایزه که می خواست بر کارهای وی کنترل داشته باشد، و در آخر، بنیاد کارمینیاک تجدیدنظر اساسی کرد و قول داد که از این به بعد هیچ دخالتی در پروژهٔ نیوشا توکلیان نخواهد کرد و وی بعد از چند روز مجدداً این جایزه را دریافت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
• برنده جایزه Magic of Persia Contemporary Art Prize
• توکلیان از اعضای گروه بین الملیی EVE Photographers است که زنان عکاس تشکیل شده است.
• آثار او به مسترکلاس پرس فتو در آمستردام راه یافته است.
گالری «تامس ایربن» در نیویورک مجموعه ای از عکس های او را در سال ۲۰۱۳ به نمایش گذاشته است، این مجموعه آثار نگاه کن نام دارد. افرادی که موضوع این عکس ها هستند در ساختمان محل سکونت توکلیان زندگی می کنند. نکته جالب در مورد این مجموعه این است که همه این تصاویر در برابر پنجره ای که نمایی از ساختمان های اطراف در پس آن دیده می شوند در ساعت ۸ شب گرفته شده اند.
نیوشا توکلیان جایزه ۵۰ هزار یورویی بنیاد ˝فتوژورنالیسم کارمینیک˝ را پس داد، توکلیان این جایزه را بعد از دریافت، برای این بنیاد پس فرستاد و بالطبع برگزاری نمایشگاه مجموعه عکس هایش توسط این بنیاد هنری فرانسوی و همچنین چاپ کتاب این مجموعه لغو شد. سوژه اصلی این عکس ها جوانان ایرانی و زندگی روزمره آن ها است. آدم های معمولی که شاید به ظاهر جذابیت خاصی برای دوربین نداشته باشند اما به گمان او اگر کمی دقیق تر نگاه کنید، زندگیشان پر از داستان است… کارمینیک تأکید کرد که نام این مجموعه باید به «نسل سوخته» تغییر پیدا کند. عنوانی که به گمان نیوشا توکلیان سرشار از قضاوت بود و به هیچ وجه با نگاه او، به عنوان خالق اثر، همخوانی و سنخیت نداشته است. البته او پیش از این چندین بار در نمایشگاهایی با عنوان نسل سوخته شرکت داشته بود در نهایت پس از دو بار سفر به فرانسه در سه ماه و چندین جلسه گفتگو برای رسیدن به یک نقطه مشترک، نیوشا توکلیان به این نتیجه می رسد که راه دیگری ندارد جز آنکه جایزه ۵۰ هزار یورویی، نمایشگاه و کتاب را فراموش کند. چراکه چاپ کتاب مجموعه عکس هایش با چنین عنوانی برایش غیرقابل تحمل می بود. وی توضیح می دهد که چگونه رئیس این بنیاد با اصرار بر تغییر در شرح ها، نام، و گزینش عکس های این مجموعه، قصد داشته آن را، برخلاف نگرش و خواست توکلیان، در جهت کلیشه های متعارف در مورد ایران هدایت کند. رئیس بنیاد کارمنیاک می خواسته که نیوشا نام پروژه اش را «نسل گمشده» یا «نسل از دست رفته» بگذارد. پس از ماه ها جدل با حامی جایزه که می خواست بر کارهای وی کنترل داشته باشد، و در آخر، بنیاد کارمینیاک تجدیدنظر اساسی کرد و قول داد که از این به بعد هیچ دخالتی در پروژهٔ نیوشا توکلیان نخواهد کرد و وی بعد از چند روز مجدداً این جایزه را دریافت کرد.
